Wyrokiem z dnia 14 lutego 2023 roku Sąd Okręgowy w Częstochowie, I Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt I C 513/22 ustalił, że umowa o kredyt hipoteczny zawarta pomiędzy PKO BP S.A , a naszymi Klientami jest nieważna oraz zasądził na rzecz naszych Klientów 67.248,84 zł oraz 33.233,25 CHF
Nasza Kancelaria, w treści pozwu konsekwentnie wskazywała, iż umowa o kredyt mieszkaniowy zawarta w dniu 5 września 2008 r., jest nieważna z następujących przyczyn. W umowie tej znajdują się niedozwolone klauzule umowne, gdyż kształtują prawa i obowiązki konsumentów – Kredytobiorców – w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami oraz rażąco naruszają ich interesy (art. 3851 k.c.). Jako sprzeczne z dobrymi obyczajami kwalifikowane są w szczególności wszelkie postanowienia, które zmierzają do naruszenia równorzędności stron umowy, nierównomiernie rozkładając uprawnienia oraz obowiązki między partnerami stosunku obligacyjnego.
Bank przyznał sobie prawo do jednostronnego uregulowania wysokości całego zobowiązania Powodów oraz rat kredytu. Jednocześnie prawo banku do ustalania kursu waluty w świetle zawartej przez strony umowy nie doznawało żadnych ograniczeń. Pozwany mógł wybrać dowolne i niepoddające się weryfikacji kryteria ustalania kursów kupna i sprzedaży walut obcych, wpływając na wysokość własnych korzyści finansowych i generując dla Kredytobiorców dodatkowe i nieprzewidywalne co do wysokości koszty kredytu.
Wobec powyższego, zawarte w umowie klauzule waloryzacyjne, które nie zostały uzgodnione indywidualnie z Powodami i kształtowały zobowiązania w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając ich interesy miały charakter niedozwolony w rozumieniu art. 385 1 k.c.
Kancelaria wskazywała również, iż takie ukształtowanie świadczenia jednej ze stron tego stosunku prawnego jest też sprzeczne z jego naturą. Prawnicy z Kancelarii podkreśli, iż natura umowy i generowanego przez nią stosunku sprowadza się do tego, że wyraża ona i pozwala realizować interes każdej ze stron, ponieważ jednak często interesy te bywają przeciwstawne, istotę umowy stanowi uzgodnienie woli stron. Zgoda stron jest więc oczywistym wymogiem tak przy zawarciu umowy, jak również przy zmianach jej treści. W konsekwencji powyższego, za sprzeczne z naturą umowy należy uznać pozostawienie w ręku jednej tylko strony możliwości dowolnego ukształtowania i zmiany jej warunków. Takie postępowanie charakteryzowało działania banku w stosunku do Naszych Klientów.
Sąd podzielił więc zaprezentowaną przez naszą Kancelarię argumentację w zakresie żądań wywiedzionych w roszczeniu głównym i podtrzymanych w dalszym toku postępowania.
Sąd stwierdził, iż po usunięciu w/w klauzul dalsze trwanie umowy jest niemożliwe, gdyż nie ma możliwości zastąpienia klauzul waloryzacyjnych jakimkolwiek przepisem dyspozytywnym czy to kodeksu cywilnego czy też prawa bankowego lub innego polskiego aktu prawnego, co było jednoznaczne z koniecznością ustalenia nieważności przedmiotowej umowy.
Wyrok w I instancji zapadł w ciągu 7 miesięcy od chwili złożenia pozwu. Zapadły wyrok jest nieprawomocny, jednak mając na uwadze kierunek linii orzeczniczej należy wyrazić nadzieję, że wyrok utrzyma się w II instancji.
Sprawę prowadził adw. Jacek Sosnowski i r. pr. Andrzej Dobrowolski