Wyrokiem z dnia 16 maja 2022 roku Sąd Okręgowy w Warszawie, XVIII Wydział Cywilny, sygn. akt XVIII C 5481/21 ustalił, że umowa nr o kredyt hipoteczny z dnia 21 sierpnia 2006 roku zawarta pomiędzy Bankiem Millennium S.A. z siedzibą w Warszawie, a Naszymi Klientami jest nieważna oraz zasądził łącznie od pozwanego Banku na rzecz Naszych klientów kwotę 104 525,32 zł oraz kwotę 19 513,71 CHF wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 15 lipca 2021 roku do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałej części. Jednocześnie Sąd ustalił, że pozwany jest zobowiązany do zwrotu Naszym Klientom całości poniesionych przez Nich kosztów procesu w wysokości 11 834 zł, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
-
Sąd Okręgowy w Warszawie orzekł, że umowa o kredyt hipoteczny zawarta pomiędzy Bankiem Millennium S.A. a naszymi Klientami jest nieważna.
-
Sąd zasądził od pozwanego Banku na rzecz Klientów kwotę 104 525,32 zł oraz kwotę 19 513,71 CHF wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.
-
Sąd ustalił, że Bank jest zobowiązany do zwrotu Klientom całości poniesionych przez Nich kosztów procesu w wysokości 11 834 zł, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
Głównym żądaniem pozwu było ustalenie nieważności zawartej między stronami umowy o kredyt hipoteczny z dnia 21 sierpnia 2006 roku i zwrot świadczenia spełnionego przez stronę powodową na rzecz Pozwanego Banku na poczet tej umowy.
W treści pozwu oraz pism procesowych wskazaliśmy, iż zawarta między Powodami będącymi konsumentami, a Pozwanym umowa zawiera postanowienia o charakterze niedozwolonym, które są sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają interesy Naszych Klientów. Ponadto kwestionowane postanowienia nie zostały z nimi indywidualnie uzgodnione, nie wyjaśniono im mechanizmu indeksacji ani nie poinformowano ich rzetelnie o ryzyku walutowym. W naszej ocenie umowa jest sprzeczna z naturą stosunku prawnego, zasadami współżycia społecznego oraz Prawem bankowym.
Przedstawiony przez Nas pogląd m.in. co do abuzywności klauzul zawartych w treści umowy, jak też Regulaminu stanowiącego jej integralną część oraz skutków tej abuzywności zaaprobował Sąd orzekający w niniejszym postępowaniu. W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd wskazał, iż żądanie stwierdzenia nieważności spornej umowy kredytu okazało się uzasadnione. Sąd podkreślił, że postanowienia dotyczące indeksacji w zakresie w jakim odsyłają do kursów waluty ustalonych jednostronnie przez Bank w Tabelach kursowych są sprzeczne z naturą stosunku zobowiązaniowego.
Zasada swobody umów nie zezwala na to, aby jedna strona, zwłaszcza silniejsza, mogła na etapie realizacji umowy kredytu narzucać drugiej stronie wymiar jej zobowiązań, szczególnie w zakresie podstawowych obowiązków drugiej strony wynikających z tej umowy. Jednocześnie zawarte w treści umowy zapisy mają charakter niedozwolony. W ocenie Sądu, klauzula indeksacyjna obejmująca warunek ryzyka kursowego nie jest transparentna, asymetryczne rozkłada ryzyko i przyznaje Bankowi uprawnienia do swobodnego modyfikowania świadczenia konsumentów.
W konsekwencji postanowienia wprowadzające tego rodzaju mechanizm są sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają interesy konsumentów – naszych Klientów, którzy nie mieli możliwości uprzedniej oceny własnej sytuacji – w tym wysokości wymagalnych rat kredytu – i byli zdani wyłącznie na arbitralne decyzje banku. Wobec powyższego, Kredytobiorcy nie są tymi postanowieniami związani.
W ocenie Sądu, sprzeczność z ustawą postanowień odsyłających do Tabel Kursowych banku oraz ich abuzywność prowadzi do upadku całego mechanizmu indeksacji, gdyż bez tego odesłania nie byłoby możliwe ustalenie wysokości świadczeń stron. Nie ma ponadto możliwości zastąpienia klauzul waloryzacyjnych jakimkolwiek przepisem dyspozytywnym czy to kodeksu cywilnego czy też prawa bankowego lub innego polskiego aktu prawnego, co było jednoznaczne z koniecznością ustalenia nieważności przedmiotowej umowy.
Nieważność umowy o kredyt zawartej przez strony skutkowała zaś uznaniem za zasadne żądania Powodów o zwrot tego, co na jej podstawie świadczyli zgodnie z treścią art. 410 k.c. W konsekwencji czego, Sąd zasądził na rzecz Naszych Klientów wszystkie środki uiszczonej przez nich na rzecz Banku w wykonaniu tejże umowy tytułem zwrotu nienależnego świadczenia tj. 104 525,32 zł oraz kwotę 19 513,71 CHF.
Sąd swoje rozważania w tym zakresie oparł na tzw. teorii dwóch kondykcji, stwierdzając tym samym, iż Bank zobowiązany jest zwrócić równowartość uiszczonych przez nich rat kapitałowo – odsetkowych, składek na ubezpieczenie pomostowe i opłat poniesionych z tytułu ubezpieczenia niskiego wkładu.
Sąd podzielił więc zaprezentowaną przez naszą Kancelarię argumentację w zakresie nieważności przedmiotowej umowy kredytowej i zasadności zasądzenia od pozwanego Banku na rzecz naszych Klientów zwrotu środków pieniężnych wpłaconych tytułem jej wykonania.
Zapadły wyrok jest nieprawomocny, jednak mając na uwadze kierunek linii orzeczniczej należy wyrazić nadzieję, że wyrok utrzyma się w II instancji.
Sprawę prowadził adw. Jacek Sosnowski