-
Sąd Okręgowy w Warszawie uznał umowę o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „mPlan” waloryzowany kursem CHF zawartą przez BRE Bank (obecnie mBank) z naszymi Klientami za nieważną.
-
Sąd nakazał mBankowi zapłatę 103 865,57 zł oraz ustawowych odsetek od 13 kwietnia 2021 r. oraz zwrot całości kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.
-
Nasz Klient złożył pozew z żądaniem ustalenia nieważności całej umowy o kredyt hipoteczny i zasądzenia zwrotu wpłat dokonanych w wyniku jej wykonania oraz ewentualnie nadpłaty wskutek odfrankowienia umowy. Sąd uwzględnił żądanie główne.
Wyrokiem z dnia 30 maja 2022 roku Sąd Okręgowy w Warszawie, XXVIII Wydział Cywilny, sygn. akt XXVIII C 2199/21 ustalił, że umowa o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „mPlan” waloryzowany kursem CHF zawarta w kwietniu 2008 pomiędzy BRE Bankiem S.A. z siedzibą w Warszawie (obecnie mBankiem S.A. z siedzibą w Warszawie) a naszymi Klientami jest nieważna.
Jednocześnie Sąd zasądził od Pozwanego mBanku S.A. na rzecz naszego Klienta kwotę 103.865,57 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 kwietnia 2021 r. Ponadto Sąd zasądził od Banku na rzecz naszych Klientów zwrotu całości kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.
Nasi Klienci pozwem złożonym w dniu 11 marca 2021 r. przeciwko mBank S.A. z siedzibą w Warszawie wnosili o ustalenie nieważności całej umowy o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „mPlan” waloryzowany kursem CHF, zawartej w kwietniu 2008 r. oraz zasądzenia od Pozwanego na ich rzecz wszystkich wpłat dokonanych w wyniku wykonywania postanowień nieważnej umowy.
Nasi Klienci zgłosili również żądanie ewentualne, w ramach którego wnieśli o zasądzenie od Pozwanego Banku na rzecz Naszych Klientów nadpłaty wskutek tzw. odfrankowienia umowy. Sąd po raz kolejny stwierdził, że żądanie główne zasługiwało na uwzględnienie.
Nasza Kancelaria jako podstawę prawną nieważności umowy wskazywała, że przedmiotowa umowa jest niezgodna z art. 69 ust. 1 i 2 ustawy Prawo bankowe w związku z brakiem jednoznacznie określonej kwoty kredytu, art. 3531 k.c. w zw. z art. 58 § 1 k.c. jako niezgodna z zasadą swobody umów oraz art. 3851 k.c. wobec braku możliwości utrzymania umowy w mocy po usunięciu z niej niedozwolonych postanowień dotyczących indeksacji
W odpowiedzi na pozew Pozwany mBank wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od Naszych Klientów na rzecz Pozywanego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Sąd w ramach postępowania dowodowego pominął wniosek dowodowy w postaci opinii biegłego zgłoszoną przez obie strony postępowania oraz dowód z zeznań świadka Banku, ponieważ w jego ocenie byłoby to nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy.
W pozwie oraz pismach procesowych zawarta została szeroka argumentacja przemawiająca za nieważnością umowy kredytu zawartej między stronami. W umowie zawartej przez Naszych Klientów z Bankiem nie została określona wysokość świadczenia, do którego zobowiązani byli Nasi Klienci, to jest nie określono wysokości rat, w których miał być spłacany kredyt, ani obiektywnego i weryfikowalnego sposobu ich ustalenia. Ponadto, umowa była sprzeczna z art. 69 prawa bankowego, ponieważ zastosowany w umowie sposób indeksacji powodował, że Nasi Klienci byli zobowiązani do zwrócenia bankowi kwoty innej niż kwota udzielonego im wcześniej kredytu.
W ocenie Sądu – postanowienia przedmiotowej Umowy dotyczące określenia mechanizmu indeksacji poprzez przyznanie wyłącznie jednej ze stron umowy możliwości dowolnego i nieograniczonego modyfikowania wysokości świadczenia –zawarte w § 1 ust. 3A, § 10 ust. 4 i § 12 ust. 5 umowy są sprzeczne z art. 3531 k.c., określającym granice swobody umów.
Jednocześnie klauzule indeksacyjne zawarte w umowie powinny zostać uznane za abuzywne z uwagi na brak transparentności oraz przyznanie pozwanemu bankowi uprawnienia do swobodnego modyfikowania świadczenia drugiej strony umowy. Po usunięciu klauzul indeksacyjnych dalsze trwanie umowy jest niemożliwe ze względu na zakaz zastosowania stawki LIBOR w odniesieniu do wierzytelności wyrażonych w złotych, jak również z uwagi na sprzeczność tak powstałej umowy z naturą umowy kredytu indeksowanego. W konsekwencji sporna umowa zawierała postanowienia o niedozwolonym charakterze w rozumieniu art. 385 1 k.c., których wyeliminowanie skutkować musi upadkiem całej umowy.
Naszym Klientom przy zawieraniu umowy nie został wyjaśniony mechanizm indeksacji, nie przedstawiono im również żadnych ryzyk związanych z zawarciem takiej umowy, wskazując wyłącznie na zalety umowy kredytu indeksowanego do CHF.
Wysokość świadczeń Naszych Klientów zależała wyłącznie od woli banku, bank jednostronnie ustalał kursy wymiany walut na podstawie, których Nasi Klienci spłacali przedmiotowy kredyt co za tym idzie bank mógł wpływać na wysokość zobowiązania naszych Klientów. Powyższe skutkuje naruszeniem zasady ekwiwalentności wzajemnych świadczeń stron umowy. Pozwany w całości bowiem przeniósł na Naszych Klientów ryzyko kursowe, zabezpieczając w ten sposób wyłącznie swoje interesy, bez przyznania w zamian jakichkolwiek korzyści na rzecz Kredytobiorcy oraz możliwości kontrolowania przez Kredytobiorcę działań podejmowanych przez bank w przedmiotowym zakresie.
Sąd potwierdził, że Nasi Klienci zawierając przedmiotową umowę posiadali status Konsumenta oraz że posiadają interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c. w dochodzeniu ustalenia nieważności umowy kredytu. Sąd zgodził się z argumentacją Naszej Kancelarii co do nieważności przedmiotowej Umowy i uznał umowę zawartą przez naszych Klientów z Bankiem za nieważną oraz w oparciu o teorię dwóch kondycji zasądził od banku na rzecz Naszych Klientów całość dochodzonej przez nich kwoty – sumy wszystkich rat przez nich uiszczonych – jako świadczenia nienależnego.
Jak wynika z powyższego sprawa od momentu wniesienia pozwu do jej zakończenia w I instancji trwała niespełna 15 miesięcy.
Sprawę prowadzili adw. Jacek Sosnowski oraz adw. Michalina Kasjaniuk – Kancelaria Adwokacka adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni.