Wyrokiem z dnia 27 stycznia 2022 r. wydanym w sprawie o sygn. akt XXVIII C 5065/21, Sąd Okręgowy w Warszawie, XXVIII Wydział Cywilny w składzie SSR del. Joanny Delba-Sobczyńskiej ustalił nieważność umowy zawartej pomiędzy naszymi Klientami a poprzednikiem prawnym Pozwanego – Kredyt Bank S.A. oraz zasądził od Banku całość kosztów procesu.
Od momentu wpłynięcia sprawy do Sądu do momentu wyrokowania minęło niespełna 9 miesięcy. Sprawa dotyczyła standardowej umowy kredytu skonstruowanej przez Kredyt Bank S.A. z siedzibą w Warszawie, a zawartej w 2008 r.
W toku sprawy Sąd zarządził standardową wymianę pism przygotowawczych, a następnie wyznaczył tylko 1 termin rozprawy, na którym przesłuchał Klientów Kancelarii, a następnie niecały miesiąc później wydał wyrok. Sąd uwzględnił argumenty naszej Kancelarii dotyczące występowania w umowie klauzul abuzywnych oraz okoliczności zawarcia umowy.
W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd uznał, że na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego roszczenie główne o ustalenie nieważności zasługiwało na uwzględnienie w całości.
Do takiej konkluzji prowadzi uznanie, iż kwestionowanie zapisy umowne, tj. klauzula waloryzacyjna oraz postanowienia przeliczeniowe walutowych ma charakter abuzywny. W ocenie sądu mechanizm ten miał charakter abuzywny, a strona powodowa była pozbawiona możliwości weryfikacji prawidłowości i samego sposobu ustalania kursów walut do przeliczenia wypłaconej kwoty na CHF oraz do ustalania wysokości kursów stosowanych do obliczania poszczególnych rat spłaty kredytu.
Po odebraniu od Klientów oświadczeń dotyczących znajomości skutków nieważności Umowy, zdaniem Sądu Umowa po wyeliminowaniu zakwestionowanych postanowień nie mogłaby być wykonywana, co w konsekwencji prowadzi do jej nieważności.
Sąd Okręgowy podkreślił, że dla uznania, że § 2 ust. 2, § 4 ust. 1a, § 9 ust. 2 umowy kredytu mają charakter niedozwolonych postanowień umownych, nie miały również znaczenia wszelkie inne zdarzenia lub zmiany prawne mające miejsce już po zawarciu umowy kredytu jak wejście w życie tzw. „ustawy antyspreadowej” umożliwiającej kredytobiorcom zawieranie aneksów umożliwiających spłatę kredytów.
Sąd stwierdził, że Klienci posiadają interes prawny w ustaleniu nieważności Umowy, ponieważ nawiązany między nimi a Bankiem stosunek prawny ma charakter stosunku prawnego długoterminowego, który łączył się z szeregiem zabezpieczeń, w związku z czym należytej, zupełnej ochrony prawnej nie zapewniłoby roszczenie o świadczenie uwzględniając datę końcową wykonania umowy.
Należy wskazać, że wyrok jest nieprawomocny.