Wyrokiem z dnia 31 stycznia 2025 r. Sąd Apelacyjny w Szczecinie I Wydział Cywilny, sygn. I ACa 938/23 oddalił w przeważającej większości apelację pozwanego Banku BPH SA od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 28 marca 2023 roku, którym to Sąd ten ustalił nieważność umowy kredytu zawartej w 2008 roku oraz zasądził od Banku na rzecz naszego Klienta kwoty w wysokości 265.346,47 zł i 64.420,41 CHF wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie częściowo od dnia 4 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty, a częściowo od dnia 23 stycznia 2023 roku do dnia zapłaty. Sąd uwzględnił apelację Banku jedynie w niewielkim zakresie, tj. w zakresie kwoty kredytowanych kosztów w wysokości ok. 13.000 zł, uznając, że kwota ta była ona uiszczana w ratach. Jednocześnie Sąd Apelacyjny zasądził od pozwanego Banku na rzecz naszego Klienta kwotę 8.100 zł tytułem zwrotu kosztów procesu za II instancję.
Pozew w tej sprawie wpłynął do sądu I instancji w marcu 2021 r. Postępowanie zakończyło się po przeprowadzeniu jednej rozprawy w I instancji i jednej w II instancji. Postępowanie trwało zatem łącznie w obu instancjach niespełna 4 lata.
W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny wskazał, że uznaje rozstrzygnięcie Sądu I instancji co do zasady za prawidłowe, zgodził się ze wskazaniem, iż przedmiotowa umowa kredytu jest nieważna. Bank jako podmiot ekonomicznie silniejszy został upoważniony w umowie kredytu do jednostronnego określenia kursu waluty CHF, która została uznana przez strony kontraktu jako właściwa dla oznaczenia wysokości rat obciążających naszego Klienta.
Sąd – zgodnie z naszymi wskazaniami – doszedł do przekonania, że postanowienia analizowanej w sprawie umowy kredytu w zakresie odnoszącym się do mechanizmu indeksacji do kursu CHF są nieważne.
Sąd Apelacyjny wskazał także, że Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia co do tego, iż Bank nie dokonał wystarczającego poinformowania naszego Klienta co do ryzyka walutowego a umowa bez abuzywnych postanowień jest niewykonalna i w konsekwencji nieważna.
W ocenie Sądu nie ulegało wątpliwości, że fakt, iż wskazane abuzywne klauzule umowne nie wiążą konsumenta, skutkuje powstaniem swego rodzaju „luki” w łączącym strony stosunku umownym, która nie może zostać uzupełniona przez Sąd poprzez zmianę tej klauzuli umownej, a ponadto brak jest również w prawie polskim przepisu, który pozwala sądowi krajowemu na zastąpienie niedozwolonego postanowienia umownego przepisem dyspozytywnym.
W tym zakresie Sąd wskazał na aktualne orzecznictwo TSUE i zaznaczył, iż takie rozwiązanie godziłoby to w interes strony powodowej, jako konsumentów i prowadziłoby do gratyfikowania poczynań Banku, który nie zachował się lojalnie wobec konsumenta.
Zapadły wyrok jest prawomocny.
Sprawę prowadzili adw. Jacek Sosnowski oraz adw. Anna Jagielska z Kancelarii Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni.