Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w wyroku z dnia 27 marca 2023 r. w sprawie o sygn. akt VI ACa 256/22 oddalił apelację oraz zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 8100 zł (osiem tysięcy sto złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego na skutek apelacji pozwanego banku od wyroku z dnia 27 października 2021 r.
Sąd Okręgowy w Warszawie, XXVIII Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt XXVIII C 12/21 ustalił, że zawarta pomiędzy naszymi Klientami a Getin Bank S.A. z siedzibą w Katowicach (obecnie Getin Noble Bank z siedzibą w Warszawie) umowa o kredyt hipoteczny indeksowany do CHF z dnia 18 grudnia 2006 roku, jest nieważna oraz zasądził od Getin Noble Bank S.A. z siedzibą w Warszawie na rzecz naszych Klientów kwotę 11.817 (jedenaście tysięcy osiemset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.
Sąd Okręgowy orzekł, iż zgodnie z poglądem przeważającym w doktrynie, niedozwolone postanowienie umowne (3851 § 1 k.c.) nie wywołuje skutków prawnych (jest bezskuteczne albo nieważne) ipso iure i ab initio, co sąd uwzględnia z urzędu.
Na podstawie art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13, państwa członkowskie stanowią, że na mocy prawa krajowego nieuczciwe warunki w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami nie będą wiążące dla konsumenta, a umowa w pozostałej części będzie nadal obowiązywała strony, jeżeli jest to możliwe po wyłączeniu z niej nieuczciwych warunków.
Przepis ten nie przesądza zatem rodzaju sankcji, co ma umożliwić poszczególnym państwom członkowskim dobór sankcji uwzględniający krajowe tradycje prawne. Tylko w wyjątkowych okolicznościach dopuszczalne jest zastąpienie nieuczciwego postanowienia umownego przez sąd. Jak wskazał w punkcie 3) sentencji wyroku C-260/18 (Dziubak) Trybunał Sprawiedliwości, nie jest przy tym możliwe (zgodnie z art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/16) podstawienie w miejsce niewiążących konsumenta postanowień umownych rozwiązań opartych na ogólnych normach odzwierciedlonych w przepisach art. 56 k.c., 65 k.c., 3531 k.c., 354 k.c. (por. pkt. 8-11 oraz pkt. 59, 60, 61, 62 wyroku).
Sąd Okręgowy dalej stwierdza, iż TSUE negatywnie ocenił możliwość wypełnienia luk w umowie, które są wynikiem abuzywności postanowień umownych dotyczących ryzyka walutowego, na podstawie powołanych w odesłaniu prejudycjalnym przepisów prawa polskiego, w analogicznym do niniejszej sprawy stanie faktycznym i prawnym. Powyższy wyrok wykluczył możliwość interpretowania przepisu art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 w sposób dopuszczający uzupełnianie tak powstałych luk w umowie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, w szczególności odwołujących się do zasad słuszności lub ustalonych zwyczajów i to niezależnie od ewentualnej zgody stron umowy (pkt 3 sentencji wyroku C-260/18).
Apelację od wyroku I instancji wniósł pozwany bank, zaskarżając wyrok w całości. Pozwany zarzucił również Sądowi I instancji naruszenie szeregu przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy i jej rozstrzygnięcie oraz naruszenie przepisów prawa materialnego.
W odpowiedzi na powyższą apelacje, wnieśliśmy o oddalenie apelacji jako w całości bezzasadnej oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz Powodów kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych.
Sąd Apelacyjny w Warszawie podzielił stanowisko Sądu I instancji, iż umowa o kredyt hipoteczny indeksowany do CHF z dnia 18 grudnia 2006 roku pomiędzy naszymi Klientami a Getin Bank S.A. z siedzibą w Katowicach (obecnie Getin Noble Bank z siedzibą w Warszawie) zasługuje na ustalenie jej nieważności z uwagi na zastosowane przez pozwany bank klauzule niedozwolone.
Sąd Apelacyjny wyraził stanowcze zdanie o braku możliwości zastąpienia w umowie z pozwanym bankiem luk po usunięciu z niej nieuczciwych postanowień, które rażąco naruszyły interesy Kredytobiorców.