Bardzo miło nam poinformować o kolejnym prawomocnym sukcesie naszych Klientów w sporze z bankiem. Tym razem Sąd Apelacyjny w Warszawie, VI Wydział Cywilny, w dniu 21 czerwca 2022 r., sygn. akt. VI ACa 948/20, w sprawie z powództwa kredytobiorców przeciwko Bankowi Millennium S.A wydał wyrok, w którym oddalił apelację banku od korzystnego dla naszych Klientów wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie, a także zasądził 4 050 zł, tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Sąd Apelacyjny w Warszawie w osobie SSA Grażyny Kramarskiej uznał apelację pozwanego banku za pozbawioną podstaw, w szczególności nietrafny w ocenie Sądu był postawiony w apelacji zarzut postępowania, który zdaniem strony pozwanej miał prowadzić nawet do nieważności postępowania, z uwagi na rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym. W ocenie Sądu Apelacyjnego nawet jeżeli Sąd I instancji uchybiłby przepisom Kodeksu Postępowania Cywilnego dot. rozpoznawania spraw na posiedzeniu niejawnym, jednocześnie nie pozbawił strony pozwanej możliwości obrony swoich praw, zważywszy na to, że obie strony miały możliwość zajęcia stanowisk, zgłoszenia wniosków dowodowych w tym zgłoszenia dokumentów na podstawie których Sąd orzekał rozpoznanie sprawy.
Wydanie wyroku na posiedzeniu niejawnym nastąpiło dopiero na końcowym etapie postępowania, w związku z tym prawo obu stron do przedstawienia stanowiska, zgłoszenia wniosków dowodowych zostało zachowane. Dodatkowo Sąd Apelacyjny uzasadniając swoje rozstrzygnięcie zaznaczył, że teza dowodowa wskazywała na okoliczności niesporne, bądź wynikające już z treści dokumentów, które zostały złożone do akt sprawy, dowód z opinii biegłych nie był istotny chociażby zważywszy na to, że Sąd I instancji w ogóle nie zajmował się kwestiami, którymi mieli zajmować się biegli, czyli kwestią przyczyny i zasadności stosowania dwóch kursów waluty dla przeliczeń – czyli ustalenie tych okoliczności nie było istotne.
Sąd I instancji nie naruszył także przepisów prawa materialnego, stwierdzając że w umowie występują niedozwolone postanowienia dot. indeksacji i także przyjmując skutek występowania tych postanowień w postaci nieważności umowy. W okolicznościach tej sprawy trzeba zwrócić uwagę na to, że tożsame co do swej treści normatywnej postanowienia wzorca przedstawionego przez pozwany bank zostały już uznane za postanowienia abuyzywne i zostały wpisane do rejestru.
W ocenie SA to powoduje powstanie co najmniej domniemania, że oparte na tym wzorcu postanowienia są także abuzywne.
Sąd Apelacyjny podzielił pogląd Sądu I instancji, że te postanowienia określały główne świadczenia stron umowy, a tym samym skutek w postaci nieważności umowy, jeśli zostaną uznane one za bezskuteczne, to oczywiste jest że nie ma możliwości utrzymania umowy w mocy.
Nie ma też możliwości zastąpienia tych postanowień innymi postanowieniami/regulacjami, chociażby co do zasady dlatego że taki zabieg jest możliwy w świetle stanowiska TSUE oraz także polskich regulacji.
Również trafny okazał się pogląd – w ocenie Sądu Apelacyjnego – Sądu I instancji, że nasi Klienci mają interes prawny w żądaniu ustalenia nieważności umowy mimo, że teoretycznie mogliby dochodzić także zasądzenia świadczeń z tytułu nienależnego świadczenia, twierdząc że umowa jest nieważna i wówczas Sąd przesłankowo badałby kwestię ważności czy też nieważności umowy i niedozwolonego charakteru jej postanowień.
Droga do tego korzystnego rozstrzygnięcia wyglądała następująco – pozwem października 2019 r. nasi Klienci skierowali roszczenia przeciwko Bankowi Millennium S.A. do Sądu Okręgowego w Warszawie, w którym żądali stwierdzenia nieważności wyżej umowy kredytowej indeksowanej do CHF, ewentualnie jej tzw. odfrankowienia.
W przedmiotowym pozwie nasi Klienci zarzucili bankowi, m.in. że w ww. umowie kredytu zostały zawarte klauzule niedozwolone. Powodowie wskazali również, że postanowienia, te nie zostały z nimi indywidualnie uzgodnione, są nietransparentne, kształtują prawa i obowiązki Powodów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają ich interesy.
Powodowie podnieśli także, że konsekwencją uznania kwestionowanych postanowień za abuzywne jest to, iż są one bezskutecznie i nie wiążą stron. Ponadto Powodowie podnieśli również, że ww. umowa jest nieważna z uwagi na to, że jest sprzeczna z ustawą prawo bankowe, ponieważ kwota kredytu została określona ww. umowie niejednoznacznie.
Dodatkowo przedmiotowa umowa sprzeczna jest również z zasadą ekwiwalentności świadczeń strony, co przejawia się w przerzuceniu całości ryzyka wynikającego z umowy na konsumentów, o czym w dniu podpisania umowy klienci nie zostali poinformowani.
Wobec złożonego pozwu bank wystosował odpowiedź, w której zakwestionował wszelkie zarzuty naszych Klientów, wskazując, że umowa jest ważna, nie jest sprzeczna z ustawą prawo bankowe, prawa i obowiązki stron zostały unormowane zgodnie z wolą stron, a ponadto klauzule zawarte w ww. umowie kredytu nie stanowią zapisów abuzywnych, zaś klienci zostali wyczerpująco poinformowani o specyfice kredytu denominowanego w walucie obcej. Ponadto bank podniósł m.in. zarzut braku interesu prawnego w ustaleniu nieważności, a także ze wszech miar chybiony i nie brany pod uwagę w orzecznictwie, zarzut przedawnienia roszczeń Klientów.
W odpowiedzi na stanowisko banku nasi Klienci wystosowali replikę, w której ustosunkowali się do wszelkich twierdzeń banku, powołując się na szeroką argumentację prawną wynikającą nie tylko z doktryny ale przede wszystkim z tez płynących z aktualnego orzecznictwa dotyczących tzw. kredytów frankowych.
Korzystny dla naszych Klientów wyrok w I instancji zapadł na posiedzeniu niejawnym w dniu 28 sierpnia 2020 r., sygn. akt XXV C 2489/19, bez przeprowadzania rozprawy, natomiast korzystny dla naszych Klientów wyrok II instancji zapadł w dniu 21 czerwca 2022 r., po przeprowadzeniu rozprawy apelacyjnej.
Jak wynika z powyższego sprawa od momentu skierowania do Sądu Okręgowego w Warszawie do jej zakończenia w II instancji trwała około 2,5 roku.
Mamy nadzieję, że ten wpisujący się w zasadniczo jednolitą w podobnych sprawach linię orzeczniczą wyrok, podtrzyma i ugruntuje panującą już tendencję uznawania analogicznych umów kredytowych za nieważne, ponieważ jest on zgodny z prawem polskim i europejskim oraz przywraca, zaburzony funkcjonowaniem nieuczciwej umowy w obrocie, porządek tak prawny, jak i aksjologiczny.
Sprawę prowadzili adw. Jacek Sosnowski i r.pr. Małgorzata Wilczek – Kancelaria Adwokacka Adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni