Wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2022 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie I Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt I C 618/21 ustalił, że umowa o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „Multiplan” waloryzowany kursem CHF, zawarta w dniu 29 września 2008r. pomiędzy naszymi Klientami a BRE Bankiem Spółką Akcyjną z siedzibą w Warszawie (poprzednikiem prawnym pozwanego) jest nieważna oraz zasądził od pozwanego mBank Spółki Akcyjnej z siedzibą w Warszawie na rzecz naszych Klientów łącznie do ich majątku wspólnego kwotę 52 081,05 zł (pięćdziesiąt dwa tysiące osiemdziesiąta jeden złotych pięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie poczynając od dnia 4 maja 2021r. do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałym zakresie co do odsetek oraz ustalił, że koszty postępowania ponosi w całości pozwany mBank Spółka Akcyjna z siedzibą w Warszawie, przy czym ich szczegółowe wyliczenie pozostawił referendarzowi sądowemu.
Sąd Okręgowy stwierdził, iż o kwestii sposobu rozliczenia świadczeń z nieważnej umowy kredytowej przesądził Sąd Najwyższy w uchwale z 7 maja 2021 r., III CZP 6/21, gdzie w uzasadnieniu wskazano, że umowa, która nie może wiązać bez niedozwolonego postanowienia – o czym decydują obiektywne kryteria wynikające z prawa krajowego – jest w całości bezskuteczna, a w konsekwencji konsument i kredytodawca mogą żądać zwrotu świadczeń spełnionych na jej podstawie jako nienależnych (art. 410 § 1 k.c.).
Roszczenia stron mają charakter odrębny (niezależny), co oznacza, że nie ulegają automatycznie wzajemnej kompensacji i konsument może żądać zwrotu w całości spłaconych rat kredytu niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie jest dłużnikiem banku z tytułu zwrotu nienależnie otrzymanej kwoty kredytu. W tej kwestii Sąd Najwyższy potwierdził stanowisko wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2021 roku wydanej w sprawie III CZP 11/20.
Dalej Sąd Okręgowy stwierdził, iż w świetle takiego stanowiska uznać należy, iż przy rozliczeniu wzajemnych świadczeń spełnianych na podstawie spornej umowy, która została uznana za nieważną, zastosowanie powinna mieć teoria dwóch kondycji, która przewiduje, że powstają w takiej sytuacji dwa stosunki prawne i każda ze stron ma roszczenie do drugiej o zwrot środków na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu. Nie może zatem budzić wątpliwości roszczenie powodów o zasądzenie uiszczonych na rzecz pozwanego banku świadczeń. Roszczenie takie jest słuszne co do zasady.
Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany bank, zaskarżając wyrok w całości. Pozwany zarzucił również Sądowi I instancji naruszenie szeregu przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy i jej rozstrzygnięcie oraz naruszenie przepisów prawa materialnego.
W odpowiedzi na powyższą apelacje, wnieśliśmy o oddalenie apelacji jako w całości bezzasadnej oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz Powodów kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych.
Sąd Apelacyjny w Szczecinie I Wydział Cywilny w wyroku z dnia 31 marca 2023 roku w sprawie o sygn. akt I ACa 741/22 oddalił apelację oraz zasądził od pozwanego na rzecz Powodów, łącznie, kwotę 4.050,00 (cztery tysiące pięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się tego orzeczenia do dnia zapłaty.
Sąd Apelacyjny w Szczecinie w ustnych motywach rozstrzygnięcia stwierdził, iż w niniejszej sprawie Sąd nie dostrzegł możliwości utrzymania w mocy kwestionowanej przez stronę powodową umowy po wyeliminowaniu z jej treści abuzywnych postanowień dotyczących przeliczenia waluty po określonym w tabeli banku kursie przy jednoczesnym braku określenia relacji tego kursu w stosunku do rynku walutowego. Umowa jako, że zawierała postanowienia abuzywne zasługiwała na ustalenie jej nieważności. Sąd II instancji podzielił stanowisko Sądu Okręgowego.
Sprawę prowadziła adw. Jacek Sosnowski i adw. Katarzyna Wójcik – Kancelaria Adwokacka Adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni