W dniu 11 października 2022 r. Sąd Okręgowy w Rybniku, I Wydział Cywilny (Sędzia Sądu Okręgowego Sławomir Łabuz) wydał wyrok w sprawie z powództwa naszych Klientów przeciwko Bankowi Millennium Spółce Akcyjnej w Warszawie, która zawisła pod sygnaturą akt I C 563/21. Sąd ustalił nieważność umowy kredytowej zawartej w dniu 15 lipca 2008 roku. Jednocześnie na rzecz Powodów została zasądzona łączna kwota 327 720,72 zł i 59 317,46 CHF wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 września 2022 roku, a także łączną kwotę 11 868 zł wrazz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.
Pozwem złożonym w dniu 18 marca 2021 roku, Powodowie żądali stwierdzenia nieważności wyżej wskazanej umowy kredytowej, ewentualnie jej przewalutowania. Powództwo naszych Klientów zostało uparte na wadliwości stosunku prawnego Stron postępowania z uwagi na zastosowanie w treści umowy klauzul abuzywnych skutkujących między innymi wyłącznym obarczeniem naszych Klientów ryzykiem wynikającym z dynamizmu kursu walutowego.
Tym samym postanowienia umowy kredytowej są sprzeczne z dobrymi obyczajami i w sposób rażący naruszają interesy konsumentów, co jest jednoznaczne z zaistnieniem sprzeczności z art. 69 Prawa Bankowego, naturą stosunku zobowiązania i zasadami współżycia społecznego.
Należy podkreślić, iż Bank nie dopełnił wobec naszych Klientów obowiązku informacyjnego, zatem nie mieli oni pełnej wiedzy na temat zaciągniętego przez siebie kredytu, towarzyszących mu ryzykach i ich potencjalnych konsekwencjach. Mianowicie umowa kredytu została wygenerowano dopiero w dniu jej podpisania, zatem Kredytobiorcy nie mieli realnej możliwości zapoznania się z jej treścią. Nasi klienci byli przeświadczeni o atrakcyjnym i preferencyjnym charakterze „kredytu frankowego”, gdyż pracownik Banku przedstawił walutę franka szwajcarskiego jako gwarancję stabilnego kursu i bezpieczeństwa. Jednocześnie na tym etapie został zatajony fakt, iż Bank będzie stosował dwa różne kursu przeliczania CHF tj. kurs kupna i kurs sprzedaży.
Niezaprzeczalny jest fakt, iż zawarta umowa nie stanowi efektu indywidulanych ustaleń pomiędzy jej Stronami. Oznacza to, że postanowienia klauzul przeliczeniowych zawartych w umowie oraz regulaminie nie były uzgodnione z Powodami indywidualnie. Pozwany nie przedłożył na tę okoliczność przekonujących dowodów.
Sąd zwrócił także uwagę na blankietowy charakter oświadczenia Kredytobiorców o świadomości możliwości wzrostu kursy waluty i zmienności oprocentowania kredytu. Ponadto, umowa nie określała kursu CHF wobec PLN, ani sposobu jego ustalania na potrzeby wyliczenia zobowiązań powodów na dzień jej zawarcia, ani na dzień uruchomienia transz kredytu.
Sąd podkreślił, że nieodłączną cechą umawianego stosunku jest zgodna wola stron , zwłaszcza wobec postanowień umownych, które muszą być jasne i zrozumiałe dla konsumenta oraz nie mogą być rażąco sprzeczne z jego interesem.
W uznaniu Sądu, umowa kredytowa będąca przedmiotem omawianego postępowania jest nieważna w całości ze względu na wynikającą z abuzywności bezskuteczność jej postanowień określających świadczenia główne oraz niedopuszczalność zastąpienia luki powstałej po ich wyeliminowaniu.
Zastosowane w umowie klauzule nie określały jednoznacznie świadczeń stron. Jednocześnie, Sąd wyraził aprobatę wobec stanowiska Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wedle którego zawarcie klauzul indeksacyjnych w umowie kredytowej stanowi przekroczenie granic swobody umów związanej z samą istotą i naturą umowy kredytowej, co nie pozwala na akceptację treści zapisów w tym zakresie.
Nasi Klienci zostali pozbawieni narzędzi umożliwiających weryfikację prawidłowości danych umieszczanych przez Bank w tabeli kursów, a tym samym prawidłowości wyliczenia salda kredytu oraz wysokości kwoty należnych bankowi rat. W konsekwencji po raz kolejny mamy styczność z ukształtowaniem zakresu praw i obowiązków z wyłączeniem kryterium transparentności.
Wskazana praktyka stanowi kolejny przykład zlekceważenia przez Bank równowagi kontraktowej i stawia Kredytobiorców w znacznie gorsze pozycji niż pozwanego, co jest sprzeczne z dobrymi obyczajami. Nadto Sąd wskazał, iż eliminacja wadliwych postanowień z umowy prowadziłaby wyłącznie do zmiany głównego przedmiotu umowy.
Niniejsza sprawa pokazuje, iż nie tylko Sąd Okręgowy w Warszawie charakteryzuje się prokonsumencką linią orzeczniczą w zakresie tak zwanych „spraw frankowych”. Opisane wyżej wyrok stanowi wyraźne odzwierciedlenie aktualnej linii orzeczniczej zarówno Sądu Najwyższego, jak i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Wart uwagi jest także fakt, iż od złożenia pozwu do wydania wyroki minęło półtora roku.
Sprawę prowadzili adw. Jacek Sosnowski i adw. Marcin Miszczuk – Kancelaria Adwokacka Adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni.