Sąd Okręgowy w Warszawie unieważnia kredyt Frankowiczów z Millennium Bank z 2006 roku na 1 rozprawie. 96 414,68 zł i 46 491,59 CHF dla naszych Klientów

Wyrokiem z dnia 10 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Warszawie, IV Wydział Cywilny, sygn. akt IV C 1211/21 ustalił, że umowa o kredyt hipoteczny zawarta w 2006 roku pomiędzy Bankiem Millennium S.A. z siedzibą w Warszawie a naszym Klientem jest nieważna oraz zasądził od Pozwanego Banku na rzecz naszego Klienta kwotę 96 414,68 zł oraz kwotę 46 491,59 CHF wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 lutego 2022 r. do dnia zapłaty. Ponadto Sąd zasądził na rzecz naszego Klienta kwotę 11 847,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

W niniejszej sprawie pozew został złożony w marcu 2021 r., Sąd dokonał wszystkich ustaleń na jednej rozprawie, a na drugiej rozprawie został ogłoszony wyrok. W ramach postępowania dowodowego Sąd przesłuchał Powoda na rozprawie oraz zobowiązał świadków wskazanych przez Bank do odpowiedzi na pytania stron na piśmie. 

Postępowanie w I instancji trwało 34 miesiące.

W przedmiotowym pozwie nasz Klient zarzucił Pozwanemu m.in., że w ww. umowie kredytu zostały zawarte klauzule niedozwolone. Ponadto wskazał m.in. na postanowienia, które nie zostały z nim indywidualnie uzgodnione, a ponadto są nietransparentne oraz kształtują prawa i obowiązki Powoda w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają jego interesy. Powód podniósł również, że konsekwencją uznania kwestionowanych postanowień za abuzywne jest to, iż są one bezskutecznie i nie wiążą stron.

Powód podniósł także, że ww. umowa jest nieważna z uwagi na to, że jest sprzeczna z ustawą prawo bankowe, ponieważ kwota kredytu została określona ww. umowie niejednoznacznie. Ponadto przedmiotowa umowa sprzeczna jest również z zasadą ekwiwalentności świadczeń strony, co przejawia się w przerzuceniu całości ryzyka wynikającego z umowy na konsumenta, o czym w dniu podpisania umowy nasz Klient nie został poinformowany.

Sąd potwierdził, że Powód ma interes prawny w ustaleniu nieważności umowy, skoro umowa jest nierozliczona, istnieje zatem konieczność czy też potrzeba wyjaśnienia na przyszłość sytuacji prawnej Powoda, która ureguluje prawa i obowiązki Strony w przyszłości na gruncie tej umowy. Niewątpliwe zdaniem Sądu było również to, że nasz Klient w chwili zawierania przedmiotowej Umowy posiadał status konsumenta.

Sąd potwierdził również twierdzenia Powoda o tym, że Bank naruszył dobre obyczaje poprzez naruszenie obowiązku informacyjnego w zakresie ryzyka związanego z tego typu umową kredytu indeksowanego do waluty obcej CHF, w szczególności Bank nie poinformował naszego Klienta o tym, że o możliwym wzroście salda kredytu, o ryzyku walutowym ani nie przedstawił tabeli kursów czy symulacji spłat kredytu. Ponadto Bank nie poinformował naszego Klienta o tym, że Bank do rozliczenia umowy będzie wykorzystywał dwa różne kursy wymiany waluty, tj. kurs sprzedaży oraz kurs kupna oraz o tym, że Bank będzie pobierał dodatkowe wynagrodzenie w postaci spreadu walutowego. 

W ocenie Sądu zawarte w Umowie postanowienia określające sposób ustalenia salda kredytu po jego uruchomieniu, a także sposób spłaty rat kredytu są abuzywne, a tym samym nie wiążą naszego Klienta. Po pierwsze rzeczone klauzule nie odwołują się do ustalanego w sposób obiektywny kursu CHF, do obiektywnych wskaźników, na które żadna ze stron nie miała wpływu, lecz pozwalają w rzeczywistości pozwanemu kształtować ten kurs w sposób dowolny.

O ile rdzeń kursów kupna i sprzedaży ustalanych w Tabeli kursowej, odwoływał się do wskaźnika niezależnego od stron Umowy, tak na ostateczną składową kursu kupna i sprzedaży CHF publikowanego przez Bank, składał się ustalany w dowolny sposób, w nieweryfikowalny przez Kredytobiorcę dodatkowy element w postaci marży kupna i marży sprzedaży – spread walutowy, wpływający zarówno na wysokość salda kredytu przeliczonego na CHF (im niższy kurs kupna tym wyższe saldo w CHF), jak i wysokość rat kredytowych (im wyższy kurs sprzedaży tym wyższa rata kredytu uiszczana w walucie krajowej). Natomiast uznanie w postanowień umowy za abuzywne oraz brak możliwości uzupełnia luk powstałych wskutek wyeliminowania tych postanowień prowadzi do nieważności całej umowy.

Stwierdzenie nieważności umowy zawartej przez naszego Klienta z Pozwanym Bankiem skutkuje obowiązkiem dokonania zwrotu wzajemnych świadczeń pomiędzy stronami umowy, stosownie do przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu. Sąd opierając się na teorii dwóch kondykcji, zasądził wszystkie kwoty dochodzone przez naszego Klienta. Ponadto Sąd zasądził dochodzone kwoty wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia następnego po upływie 14 dni od daty doręczenia wezwania do zapłaty Pozwanemu. 

Pozwany Bank złożył wniosek o sporządzenie uzasadnienia powyższego wyroku, co stanowi zapowiedź wniesienia apelacji, niezależnie od tego – po analizie prawomocnych wyroków jakie zapadły z udziałem tego banku – Klient Kancelarii ze spokojem może oczekiwać na przebieg postępowania sądowego w drugiej instancji.  

Sprawę prowadzili adw. Jacek Sosnowski oraz adw. Tomasz Pietrusiak – Kancelaria adwokacka adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni.