Wyrokiem z dnia 15 czerwca 2023 r. Sąd Okręgowy w Warszawie w osobie SSO Krzysztof Tarapata, w sprawie o sygn. akt XXV C 220/20 ustalił, że umowa o kredyt hipoteczny zawarta w 2007 r. z Bankiem Millennium jest nieważna. W punkcie 2 wyroku, zasądził od Pozwanego na rzecz Klientki kwotę 306.949,02 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 listopada 2022 r. do dnia zapłaty oraz obciążył pozwany Bank w całości kosztami procesu w całości pozostawiając szczegółowe ich wyliczenie referendarzowi sądowemu.
Sprawa do Sądu Okręgowego trafiła w lutym 2020 r. W niniejszej sprawie odbyły się łącznie dwie rozprawy, a całe postępowanie od początku trwało 3 lata i 4 miesiące. Łączna korzyść jaką odniosła Nasza Klientka wynosi 306 942,02 zł plus koszty procesu.
Pozew początkowo dotyczył ustalenia nieważności umowy oraz zasądzenia kosztów procesu. W przedmiotowym pozwie Klientka zarzucała bankowi, m.in., że w ww. umowie kredytu zostały zawarte klauzule niedozwolone. Powódka wskazała m.in. na postanowienia, te nie zostały z nimi indywidualnie uzgodnione, są nietransparentne, kształtują prawa i obowiązki Powódki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają jej interesy.
Powódka podniosła również, że konsekwencją uznania kwestionowanych postanowień za abuzywne jest to, iż są one bezskutecznie i nie wiążą stron. Ponadto przedmiotowa umowa sprzeczna jest również z zasadą ekwiwalentności świadczeń strony, co przejawia się w przerzuceniu całości ryzyka wynikającego z umowy na konsumentów, o czym w dniu podpisania umowy klientka nie została poinformowana.
W październiku 2022 r. została złożona modyfikacja w niniejszej sprawie, na mocy której doszło do rozszerzenia powództwa o zapłatę wszystkich kwot, które klientka wpłaciła z tytułu spłaty umowy kredytowej.
Wobec złożonego pozwu oraz modyfikacji bank wystosował odpowiedzi, w których nie uznał powództwa ani co do zasady, ani co do wysokości. Przede wszystkim jednak pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia w części obejmującej okres dawniejszy niż trzy lata przed dniem wniesienia powództwa wskazując, że miesięczne raty oraz inne opłaty, w tym opłaty z tytułu ubezpieczenia niskiego wkładu własnego oraz prowizji za zwiększone ryzyko uiszczane przez powódkę stanowiły świadczenia okresowe.
Pozwany wyjaśnił, że zawarta z powódką umowa jest umową kredytu walutowego indeksowanego do CHF, a powódka dobrowolnie zrezygnowała z zaciągnięcia kredytu złotowego, którego oferta została jej przedstawiona przez pozwanego w pierwszej kolejności. Nadto wskazał, że powódka została poinformowana o ryzykach związanych z indeksowaniem kredytu do CHF, a umowa kredytu została indywidualnie uzgodniona z powódką, co w szczególności dotyczy klauzuli indeksacyjnej, klauzuli UNWW oraz sposobu spłaty rat.
W ocenie Sądu powództwo podlegało uwzględnieniu w zakresie żądania głównego co do zwrotu spłacanych przez powódkę rat kapitałowo-odsetkowych oraz innych opłat z uwagi na nieważność zawartej pomiędzy stronami umowy kredytu oraz co do roszczenia o ustalenie nieważności tej umowy. W ocenie Sądu Powódka posiadała interes prawny w unieważnieniu umowy kredytowej.
Sąd wskazał, że bank oferując tego rodzaju kredyt nie dochował zasad lojalności, rzetelności i uczciwości wobec drugiej strony umowy. Bank nie poinformował kredytobiorczyni o tym, że zawierając umowę naraża się na nieograniczone ryzyko związane z możliwymi zmianami kursu CHF, ryzyko nieograniczonego wzrostu wysokości swoich zobowiązań wyrażonych w PLN, czyli walucie w której uzyskiwała dochody, ryzyko mogące doprowadzić do niemożności wywiązywania się ze swoich zobowiązań i w konsekwencji nawet do utraty nieruchomości, na którą kredyt był przeznaczony.
Jednocześnie bank nie poinformował kredytobiorczyni o tym, że sam, na skutek przedsięwziętych środków zapobiegawczych, nie ponosi nieograniczonego ryzyka związanego ze zmianami kursu CHF. Powyższe doprowadziło to do nieważności umowy.
Również okoliczności zawarcia spornej umowy przemawiają za uznaniem abuzywności kwestionowanych klauzul (art. 3822 k.c.). W momencie zawierania umowy, wobec braku należytej informacji ze strony banku, powódka nie zdawała sobie sprawy z tego, że kurs CHF może wzrosnąć nawet dwukrotnie w stosunku do złotówki oraz, że będzie to miało tak znaczne przełożenie na wysokość spłacanych w złotówkach rat oraz na wysokość pozostałego do spłaty kapitału liczonego w złotówkach. Gdyby była tego świadoma, nie zawierałaby z pozwanym bankiem takiej umowy jaką zawarła w 2007 r., co też potwierdziła na rozprawie.
W konsekwencji abuzywności klauzul dotyczących indeksacji, stosownie do art. 3851 § 1 k.c. nie wiążą one powódki. Z kolei zgodnie z art. 3851 § 2 k.c. wobec ustalenia abuzywności klauzul, strony pozostałyby związane umowami kredytu w pozostałym zakresie, pod warunkiem, że umowy mogłyby być wykonywane pomimo pozbawienia ich usuniętych z nich klauzul waloryzacyjnych.
Usunięcie z przedmiotowej umowy kredytu kwestionowanych w pozwie klauzul umownych jako abuzywnych, prowadzi do nieważności umowy, bowiem możliwość jej wykonywania w kształcie pozbawionym tych klauzul wydaje się wątpliwa. Trzeba zaznaczyć, że nie istniały i nie istnieją przepisy dyspozytywne, ani ustalone zwyczaje, które można byłoby zastosować, aby wyeliminować wymienione braki i uniknąć stwierdzenia nieważności spornej umowy.
Nieważność umowy kredytu z 2007 r. skutkowała uznaniem za zasadne żądania powódki o zwrot tego, co na jej podstawie świadczyła w okresie od września 2007 r. do sierpnia 2022 r.
Wyrok jest obecnie nieprawomocny, jednak w świetle kierunku orzecznictwa, mamy nadzieję, że zostanie potwierdzony w II instancji.
Sprawę prowadzili adwokaci i radcowie prawni z Kancelarii Adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni
Inne ciekawe wyroki omawiamy na naszym kanale YouTube – zapraszamy do subskrybowania
https://youtu.be/Uz8wSlKy34I?si=zrtaSvhsl8Wmgwiq