Sąd Okręgowy w Warszawie unieważnienie kredytu we frankach Millennium Bank i 35.975,54 zł i 20.188,98 CHF i odsetki dla Frankowiczów naszych Klientów

W dniu 24 kwietnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XXVIII Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt.  XXVIII C 18050/22 ustalił, iż umowa o kredyt hipoteczny, zawarta pomiędzy Klientem Kancelarii,  a Bankiem Millennium Spółka Akcyjna z siedzibą w Warszawie jest nieważna w całości. Sąd orzekł, że pozwany Bank jest zobowiązany do zwrotu naszemu Klientowi dochodzonych pozwem kwot tytułem dokonywanych spłat kredytu tj. kwoty 35.975,54 złotych oraz 20.188,98 franków szwajcarskich wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 maja 2023 roku do dnia zapłaty, zastrzegając prawo pozwanego –  Banku Millennium Spółka Akcyjna z siedzibą w Warszawie do wstrzymania się z płatnością zasądzonych kwot na rzecz  Powoda do czasu zaoferowania przez niego na rzecz Banku Millennium Spółka Akcyjna z siedzibą w Warszawie kwoty udzielonego mu kredytu tj. 105.000,00 złotych.Sąd zasądził od Pozwanego na rzecz Powoda zwrot kosztów procesu w tym zwrot kosztów zastępstwa procesowego w wysokości tj.  21 617,00 zł jako dwukrotności stawki minimalnej wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od tych kwot od dnia uprawomocnienia się orzeczenia zasądzającego te koszty do dnia zapłaty.

 

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu powództwo w zakresie roszczenia o ustalenie nieważności umowy o kredyt łączącej Strony postępowania oraz o zapłatę z tego tytułu, zasługiwało na uwzględnienie w całości. 

Zdaniem Sądu wprowadzenie do umowy postanowienia przewidującego mechanizm indeksacji, nie było sprzeczne z treścią art. 69 ust. 1 i 2 prawa bankowego, gdyż nie naruszało zasady swobody umów, wyrażonej w art. 353¹ k.c. Natomiast sposób określenia przez pozwany Bank mechanizmu indeksacji poprzez odesłanie do kursów walut, ustalanych w Tabelach kursowych, tworzonych przez Bank jest sprzeczne z zasadą swobody umów. W tym zakresie  zdaniem Sądu stanowisko Powoda okazało się    uzasadnione w części opierającej się na zarzucie nieważności umowy kredytu na skutek usunięcia z niej klauzul indeksacyjnych.

Postanowienia dotyczące mechanizmu indeksacji – w zakresie, w jakim odsyłają one do kursów waluty ustalanych jednostronnie przez Bank zdaniem Sądu naruszają granice swobody umów, gdyż są sprzeczne z naturą stosunku zobowiązaniowego. Powyższe prowadzi do stwierdzenia sprzeczności umowy z art. 353¹ k.c. co musiało skutkować uznaniem całej umowy za nieważną na podstawie art. 353¹ k.c. w zw. z art. 58 § 1 k.c. 

Sąd uznał, że Powód zawierając sporną umowę kredytu działał jako konsument, umowa została zawarta w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych, Powód w chwili zawarcia umowy nie prowadził  w nieruchomości działalności gospodarczej. 

Zdaniem Sądu Powód  nie został prawidłowo poinformowany o możliwej, realnej skali ryzyka, z jakim związany jest mechanizm wzrostu kursu waluty na spłatę całego kapitału kredytu. Powodowi nie przedstawiono symulacji, która pokazywałaby jakie kwoty musiałby uiszczać w wypadku np. ponad dwukrotnego wzrostu kursu franka szwajcarskiego.  Umowa nie zawierała jakichkolwiek mechanizmów ograniczających nadmierne ryzyko walutowe, co świadczy o tym, iż umowa kredytu kształtuje obowiązki Powoda w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami. Wypełnia więc ona dyspozycję art. 385¹ § 1 k.c. 

Sąd uznał, że Powód ma interes prawny w świetle treści art. 189 k.p.c., zgodnie z którym może żądać ustalenia przez Sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Konstrukcja umowy była narzucona przez Pozwanego według wzorca, zaś Strona powodowa mogła jedynie umowę zaakceptować, gdyż w przeciwnym razie nie uzyskałaby kredytu. Tym sposobem pozwany Bank, wprowadzając klauzule waloryzacyjne oparte o kursy walut                 wskazane w sporządzanych przez niego tabelach, przypisał sobie prawo do jednostronnego  regulowania wysokości rat kredytu indeksowanego do waluty CHF i wysokości całej wierzytelności.   Nie budziło także wątpliwości Sądu, że obciążenie Strony powodowej praktycznie nieograniczonym ryzykiem kursowym godziło w jej interesy ekonomiczne.

Skutkiem uznania za niedozwolone postanowień umownych dotyczących zasad ustalania kursów walut, jest konieczność ich pominięcia przy ustalaniu treści stosunku prawnego wiążącego konsumenta. Przedmiotowa umowa kredytu jest nieważna z tego względu, że abuzywne są jej postanowienia określające mechanizm waloryzacji. Bez tych postanowień umowa nie może dalej wiązać, gdyż brak jest zasadniczych jej elementów, tj. określenia świadczenia stron. 

Rozstrzygając przedmiotową sprawę, Sąd poddał bowiem ocenie również podniesiony przez Pozwanego zarzut zatrzymania i uznał, że zasługuje on na uwzględnienie. W tym zakresie Sąd miał na względzie, że oświadczenie o skorzystaniu z prawa zatrzymania ma charakter jednostronnej czynności prawnej o charakterze materialno-prawnym.. Złożenie tego oświadczenia (bezpośrednio Powodowi  na rozprawie) nastąpiło w dniu 19.01.2024 roku.

W związku z powyższym Sąd wstrzymał obowiązek zapłaty zasądzonej na rzecz Powoda kwoty do czasu zaoferowania przez niego kwoty udzielonego kredytu.

Zdaniem Sądu skuteczne powołanie się na zatrzymanie świadczenia przez pozwany Bank nie ma wpływu na opóźnienie w spełnieniu przez niego świadczenia. Skoro bowiem Bank zwolniony jest z obowiązku świadczenia na rzecz Powoda do czasu zaoferowania przez niego świadczenia należnego Bankowi, co ma umocowanie w świetle przepisów prawa materialnego, to brak jest podstaw do uznania, że jego działanie obarczone jest zwłoką. Kredytobiorca bowiem mógłby       zwlekać z domaganiem się rozliczenia wynikającego z orzeczenia sądowego w celu wzrostu jego roszczenia odsetkowego, co nie ma żadnego oparcia w polskim systemie prawnym.

W niniejszej sprawie Sąd zasądził na rzecz Powoda od Pozwanego odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 25 maja 2023 roku tj. od dnia następnego po dniu doręczenia Pozwanemu odpowiedzi na pozew do dnia zapłaty. 

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. z zw. z art. 108 § 1 k.p.c. Pozwany  przegrał sprawę w całości, zatem obciążał go obowiązek zwrotu całości kosztów procesu  poniesionych przez Powoda. Ich wysokość to kwota 22.617 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, na którą to sumę złożyły się: uiszczona opłata od pozwu w wysokości 1.000 złotych, opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika Powoda w osobie adwokata w wysokości 21.600 złotych. Sąd znalazł podstawy, by przyznać wynagrodzenie pełnomocnikowi Powoda w stawce wyższej niż minimalna, gdyż zaszły przesłanki określone w § 15 ust. 3 niniejszego rozporządzenia.

Pozew w sprawie został wniesiony we wrześniu 2022 roku. Sprawa w I instancji zakończyła się po około 19  miesiącach.  Zapadły wyrok jest nieprawomocny. Strona pozwana zapewne odwoła się od niekorzystnego dla niej rozstrzygnięcia.

Sprawę prowadził adw. Jacek Sosnowski i adw. Grzegorz Kołodziejczyk – Kancelaria Adwokacka Adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni