Sąd Okręgowy w Warszawie, XXIV Wydział Cywilny, w wyroku z dnia 7 grudnia 2023 r. w sprawie o sygn. akt XXIV C 3204/20 ustalił, że umowa o kredyt indeksowany do waluty CHF zawarta w 2007 r. z Bankiem Millennium S.A. jest nieważna w całości oraz zasądził zwrot na rzecz Klientów kwotę: 296 503,10 złotych wraz z ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:
a) 6 952,50 (sześć tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt dwa 50/100) złotych od dnia 18 września 2021 roku do dnia zapłaty;
b) 289 550,60 (dwieście osiemdziesiąt dziewięć tysięcy pięćset pięćdziesiąt 60/100) złotych od dnia 24 stycznia 2023 roku do dnia zapłaty;
Ponadto Sąd obciążył pozwany Bank kosztami procesu za I instancję.
Sprawa sądowa została zainicjowana pozwem z listopada 2020 r., w związku z czym postępowanie do chwili wydania wyroku przez Sąd I instancji trwało 36 miesięcy. Początkowo pozew opierał się na teorii salda, jednakże w toku postępowania roszczenia zostały zmodyfikowane w ten sposób, że zgodnie z teorią dwóch kondykcji, obok żądania ustalenie nieważności umowy kredytu, Kancelaria w imieniu swoich Klientów zawnioskowała także o zasądzenie zwrotu wpłaconych na rzecz banku kwoty w wysokości 296 503,10 zł.
W opisywanym wyroku Sąd uwzględnił powództwo w całości zasądzając wszystkie dochodzone kwoty wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Zdaniem Sądu I instancji, nie było też podstaw do wiązania daty początkowej wymagalności odsetek z dniem pouczenia kredytobiorcy o skutkach nieważności umowy kredytu.
Zasadnie we wspomnianym wyroku Sąd Apelacyjny stwierdził, że ,,Trybunał Sprawiedliwości nigdzie (…) nie sugeruje, że wypełnienie obowiązku informacyjnego sądu ma uszczuplić prawa konsumenta, np. doprowadzić do zniweczenia skutku wymagalności jego roszczeń lub uzależnienia daty wymagalności od daty wykonania obowiązku informacyjnego przez sąd. Byłoby to całkowicie sprzeczne z zasadą skuteczności, która oznacza, że regulacje prawa krajowego nie mogą czynić praktycznie niemożliwym lub nadmiernie utrudnionym wykonywania praw przyznanych w porządku prawnym Unii (por. wyroki TSUE z 18 grudnia 2014 r., C-449/13, z dnia 5 marca 2020 r., C – 679/18)’’.
W przedmiotowym powództwie nasi klienci wykazali przed Sądem m.in., że postanowienia umowne nie zostały z nimi indywidualnie uzgodnione, są nietransparentne, kształtują prawa i obowiązki stron w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając przy tym interesy konsumentów, dlatego w konsekwencji postanowienia abuzywne nie są wiążące i pozostają bezskuteczne od początku trwania umowy.
Zapadły wyrok nie jest prawomocny, a pełnomocnik banku złożył wniosek o uzasadnienie, co stanowi zapowiedź wniesienia apelacji.
Sprawę prowadzi Kancelaria Adwokacka adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni