Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem wydanym w sprawie o syg. akt VI ACa 2677/23 oddalił w całości apelację Banku Millennium S.A. w Warszawie od wyroku częściowego Sądu Okręgowego w Warszawie wydanego dnia 28 czerwca 2023 r., sygn. akt II C 3654/20, w którym Sąd ten:
- ustalił że stosunek prawny wynikający z umowy o kredyt hipoteczny z września 2007 r. zawartej przez Klientkę Kancelarii z Bankiem Millennium Spółką Akcyjną w Warszawie nie istnieje;
- zasądził od Banku Millennium Spółki Akcyjnej w Warszawie na jej rzecz 128.101,37 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 05 lipca 2022 r. do dnia zapłaty.
- Powództwo główne o zapłatę w pozostałym zakresie zostało oddalone. Ponadto z uwagi na to, że był to wyrok częściowy o kosztach Sąd orzeknie w wyroku głównym.
Postępowanie w niniejszej sprawie zostało zainicjowane pozwem z listopada 2020 r., w związku z tym, iż został wydany wyrok częściowy a sprawa jest z powództwa wzajemnego Banku Millennium Spółki Akcyjnej w Warszawie nadal czekamy na finalne zakończenie sprawy.
Sąd stwierdził, że powództwo główne podlegało uwzględnieniu niemal w całości.
Sąd uznał, że umowa, jaka łączyła strony, jest nieważna ze skutkiem ex tunc, czyli od daty jej zawarcia, na podstawie art. 58 § 1 kc jako sprzeczna z ustawą (to jest z artykułem 3531 kc przez naruszenie zasady swobody umów), a także na podstawie art. 58 § 2 kc przez naruszenie zasad współżycia społecznego – nierównomierne rozłożenie ryzyka stron stosunku obligacyjnego przy użyciu zastosowanie dwóch różnych tabel (kupna i sprzedaży) waluty, a ponadto wskutek naruszenia obowiązków informacyjnych, prowadzącego do sprzeczności umowy z zasadami współżycia społecznego. Jest to rezultatem zastrzeżenia prawa do określenia wysokości rat przez pozwany bank z odwołaniem do tabeli kursów, która w przyszłości miała być tworzona, a co do której nie oznaczono zasad jej tworzenia.
Sąd wskazał, że żadnego znaczenia nie mógł mieć sposób wykonywania umowy przez pozwanego i faktyczne kształtowanie przez Bank kursu walut, ani to, czy kurs ten był kursem rynkowym. W uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2018 r. (III CZP 29/17) wyjaśniono, że oceny, czy postanowienie umowne jest niedozwolone (art. 3851 § 1 kc), dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy.
Sąd podzielił stanowisko, że eliminacja spornych klauzul z umowy uniemożliwiałaby jej wykonanie. To z kolei oznaczało, że umowa nie mogłyby funkcjonować bez spornych zapisów. Umowa jak ustalono, była nieważna, w związku z czym wszelkie uiszczane na jej podstawie świadczenia miały nienależyty charakter i należy się zwrot całości kwot, jakie Nasza Klientka uiściła na rzecz pozwanego w wykonaniu nieważnej umowy kredytowej. Żaden bowiem z zarzutów, podniesionych przez pozwanego, kwestionujących zasadność powództwa, nie zasługiwał na uwzględnienie.
Wobec uwzględnienia roszczenia głównego, Sąd nie orzekał o roszczeniu ewentualnym.
Wyrok częściowy z dnia 28 czerwca 2023 r. nie jest orzeczeniem kończącym sprawę w instancji w świetle art. 108 kpc, wobec czego nie zawiera rozstrzygnięcia o kosztach.
Sprawę prowadzą adw. Jacek Sosnowski i r.pr. Jakub Kochan – Kancelaria Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni.