W dniu 26 kwietnia 2022 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny wydał wyrok w sprawie o sygn. akt XXV C 797/19, w którym ustalił że dwie umowy kredytu hipotecznego z lutego oraz września 2008 r., zawarte pomiędzy Klientami naszej Kancelarii a EFG Eurobank Ergasias S.A. Oddział w Polsce (obecnie Raiffeisen Bank International AG z siedzibą w Wiedniu Oddział w Polsce w Warszawie) są nieważne. Ponadto, Sąd zasądził od Banku na rzecz naszych Klientów kwoty 136 474,06 PLN i 20 407,16 CHF wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 27.01.2022 r. do dnia zapłaty stanowiące nienależne świadczenia oraz 11817 PLN tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Pozew wpłynął do Sądu w marcu 2019 r. Postępowanie trwało 25 miesięcy.
Sąd ograniczył postępowanie dowodowe w zasadzie do przesłuchania powodów. Sąd pominął dowód z opinii biegłego zgłoszony przez nas oraz dowód z zeznań świadka (pracownika banku) zgłoszony przez pozwanego. Zdaniem sądu dowód z zeznań nie byłby przydatny do rozpoznania sprawy, gdyż ogólna wiedza dotycząca procedur jakie obowiązywały w banku, którą nabył świadek w trakcie pracy zawodowej, nie pozwalał na ustalenie przebiegu konkretnych czynności z udziałem powodów zmierzających do zawarcia umowy kredytu.
W trakcie procesu Sąd ustalił, że nasi klienci potrzebowali kredytu w celu wybudowania i wykończenia domu. Udali się do banku EFG Eurobank Ergasias S.A. (Polbank EFG). Strony podpisały umowę kredytu, gdzie potrzebna naszym Klientom kwota środków została określona w walucie polskiej, przy czym postanowiono, że kredyt będzie indeksowany do waluty obcej CHF (§ 2 ust. 1 umowy).
Spłata kredytu miała nastąpić w ratach równych, które pobierane były z rachunku bankowego wskazanego w treści pełnomocnictwa stanowiącego załącznik do umowy. Kredytobiorcy zostali na mocy spornej umowy zobowiązani do utrzymywania wystarczających środków na rachunku uwzględniając możliwe wahania kursowe w przypadku kredytów indeksowanych do waluty obcej.
W trakcie wykańczania budynku kwota uruchomionych przez bank środków okazała się niewystarczająca na sfinalizowanie inwestycji, dlatego nasi Klienci podpisali kolejną umowę z bankiem.
W treści każdej z umów, co potwierdził Sąd I instancji, znalazły się typowe dla umowy kredytu indeksowanego do CHF klauzule przeliczeniowe, które już po wielokroć były kwestionowane przez sądy orzekające na terenie całego kraju.
Pozwany Raiffeisen Bank International AG z siedzibą w Wiedniu, w odpowiedzi na pozew wniósł, o oddalenie powództwa w całości. Bank wskazał, że wybór kredytów indeksowanych do waluty obcej był przemyślaną decyzją naszych Klientów, którzy samodzielnie wybrali je spośród oferty banku zawierającej zarówno kredyty złotówkowe, jak i kredyty indeksowane do waluty obcej. Pozwany podniósł również, że postanowienia umów, w tym indeksacja kwoty kredytu, były uzgodnione przez strony indywidualnie, a indeksacja nie kształtuje praw naszych Klientów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i nie narusza ich interesów.
Zdaniem Sądu I instancji powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Zdaniem Sądu zawarte w spornych umowach klauzule indeksacyjne określały główne świadczenia stron, gdyż dotyczyły sposobu ustalenia wysokości wypłaconej kwoty. Nadto, określały wysokość salda kredytu, czyli wysokość zobowiązania naszych klientów w trakcie wykonywania umowy kredytu, oraz określały wysokość świadczenia kredytobiorcy w okresie obowiązywania umowy.
W dalszej kolejności Sąd uznał, że zawarte w każdej z umów kredytowej klauzule indeksacyjne kształtowały prawa i obowiązki kredytobiorców w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając ich interesy. Sąd uwypuklił, że zasady ustalania kursów nie zostały określone przez bank w warunkach umów, a konsumenci nie mieli możliwości weryfikacji, czy w okresie trwania kredytu, kurs faktycznie mieścił się w granicach kursu rynkowego.
Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy przyjął, iż kwestionowane w pozwie klauzule, stanowiły klauzule niedozwolone w rozumieniu art. 385[1] § 1 k.c. w zakresie odnoszącym się do ustalania wysokości kursu waluty – waluty przeliczeniowej (zarówno kursu kupna, jak i kursu sprzedaży), dotyczącej określenia zwaloryzowanego zobowiązania kredytobiorcy w odniesieniu do Bankowej Tabeli Kursów Walut.
Sąd Okręgowy w Warszawie po odebraniu od naszych Klientów oświadczeń o świadomości uznania spornych umów kredytu za nieważne uznał, że najkorzystniejszą z możliwych opcji będzie dla kredytobiorców unieważnienie spornych umów.
W związku z ustaleniem, że łączące strony umowy były nieważne nasi Klienci mogli domagać się zwrotu tego co na ich podstawie świadczyli na rzecz banku.
Wysokość żądanej przez naszych Klientów kwot została wskazana przez bank w wydanym zaświadczeniu, wynikała ponadto z dowodów wpłat. Wobec nieważności Sąd uwzględnił roszczenie o zapłatę.
Powyższy przykład dobitnie pokazuje, że Sądy powszechne w sprawach tzw. „kredytów frankowych” orzekają korzystnie dla „frankowiczów”, a w jednym postępowaniu sądowym można skutecznie zakwestionować treść nawet dwóch umów.