W dniu 27 września 2021 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa w Warszawie II Wydział Cywilny, w składzie sędzi Krystyny Dąbrowskiej, w sprawie o sygn. II C 990/21, rozpoznał sprawę z powództwa naszych Klientów przeciwko Bankowi Millennium S.A.
Pozew w przedmiotowej sprawie został złożony w styczniu 2019 r. Na długość postępowania w niniejszej sprawie miały wpływ nie tylko czynności przeprowadzane w związku z postępowaniem dowodowym, ale także fakt, kwestionowania przez Sąd Rejonowy właściwości rzeczowej Sądu. Pozew złożono do Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa, zaś następnie przekazano go do rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Warszawie. Sąd ten natomiast uznał, że rację mieli Powodowie wnosząc sprawę do Sądu Rejonowego.
Po zakończeniu czynności proceduralnych, sąd zdecydował się przesłuchać w charakterze świadków pracowników banku. Przesłuchanie świadków nastąpiło na piśmie, po nadesłaniu przez Pełnomocników Stron listy pytań. Na ostatnim terminie natomiast przesłuchano w charakterze Stron Powodów oraz wydano rozstrzygnięcie.
Sąd oddalił wniosek banku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, który miałby przeliczyć kredyt po kursie NBP.
Sąd zgodnie z obecną praktyką dokonał pouczenia kredytobiorców o skutkach uznania umowy za nieważną oraz odebrał od Kredytobiorców oświadczenia o świadomości tychże skutków.
Sąd odrzucił interpretację banku, aby kredyt udzielony Powodom był kredytem walutowym, a nie kredytem indeksowanym do waluty obcej.
Sąd uznał umowę za nieważną dlatego, że jej postanowienia dotyczące indeksacji – w zakresie, w jakim odsyłają do kursów waluty ustalonych jednostronnie przez Bank w Tabelach kursowych – sprzeczne są z naturą stosunku zobowiązaniowego. Przy czym – samą indeksację należy uznać za ogólnie dopuszczalną, jednakże postanowienia tej konkretnej umowy, określające mechanizm indeksacji naruszają granice swobody umów.
W tym stanie rzeczy za sprzeczne z naturą umowy gospodarczej należy uznać pozostawienie w ręku jednej tylko strony możliwości dowolnej zmiany jej warunków. Sprzeczność ta występuje szczególnie wyraźnie zwłaszcza przy umowach zawieranych nie w oparciu o indywidualne pertraktacje, ale w oparciu o regulamin wydany przez profesjonalistę, skoro jest oczywiste, że zawsze jest on zainteresowany w najkorzystniejszym dla siebie ukształtowaniu regulacji masowo zawieranych umów.
Jeżeli zatem określenie wysokości świadczenia pozostawione zostanie wyłącznie jednej ze stron umowy, to umowa taka sprzeczna będzie z naturą zobowiązania.
W przedmiotowej sprawie o kredyt strony wprawdzie określiły wzajemne świadczenia (w tym kwotę do wypłaty w PLN oraz oprocentowanie, w oparciu o które ustalona miała być kwota do spłaty), jednakże postanowienia klauzul indeksacyjnych, w związku z przyznaniem wyłącznie Bankowi uprawnienia do ustalania kursów walut w Tabeli Kursów, dawały stronie pozwanej możliwość dowolnej i nieograniczonej żadnymi postanowieniami umownymi zmiany wysokości świadczenia
W ocenie Sądu, przedmiotowa Umowa nie zostałaby zawarta bez postanowień dotkniętych nieważnością. Z samego stanowiska procesowego strony pozwanej wynikało, że nie zgodziłaby się ona na zawarcie umowy o kredyt wypłacony w PLN z zastosowaniem stawki referencyjnej właściwej dla waluty CHF, a więc stawki LIBOR. Ponadto zwrócić należy uwagę na to, że kredyty takie (złotowe z oprocentowaniem LIBOR) – choć nie zostały zakazane przez ustawę – w praktyce nigdy nie były udzielane przez banki.
Mając na uwadze powyższe Sąd w pkt 1. wyroku na podstawie art. 189 k.p.c. ustalił, że zawarta pomiędzy powodami, a pozwanym Bankiem umowa kredytu jest nieważna oraz w pkt 2 zasądził koszty postępowania.
Sprawę prowadził Adw. Jacek Sosnowski oraz Adw. Mateusz Jachimczyk