Wyrokiem wydanym w dniu 14 czerwca 2021 r., w sprawie naszych Klientów o sygn. akt I C 1257/19, Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny, stwierdził nieważność umowy kredytu hipotecznego waloryzowanego kursem CHF zawartą z Powszechną Kasą Oszczędności Bankiem Polskim S.A. z siedzibą w Warszawie;. Dodatkowo bank obciążono całością kosztów procesu.

Postępowanie zostało wszczęte w październiku 2019 r. i po 3 rozprawach, na których zostali przesłuchani świadkowie banku wydano korzystne dla Klientów Kancelarii rozstrzygnięcie. 

 

Bank PKO BP, inaczej niż większość banków w procesach dotyczących kredytów powiązanych z walutą CHF wnosi o przesłuchanie w charakterze świadków, pracowników którzy faktycznie brali udział w podpisaniu umowy będącej przedmiotem postępowania.

Sąd dał wiarę zeznaniom powyższym świadkom, jednakże uznał je za nic nie wnoszące do postępowania. Świadkowie Ci w nie pamiętali okoliczności zawarcia umowy, zaś sąd nie mógł przyjąć, że za każdym razem informacje przekazywane kredytobiorcom były identyczne. 

Sąd dał wiarę także zeznaniom Powodów, ponieważ były one jasne, spójne, logiczne oraz znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. 

Sąd powołał się na stanowisko wynikające z orzecznictwa TSUE, zgodnie z którym postanowienia uznane za niedozwolone należy traktować jak nigdy nieistniejące tak, by nie wywoływały one skutków wobec konsumenta. Uznanie klauzuli za niewiążącą powinno wywierać skutek w postaci przywrócenia sytuacji prawnej i faktycznej konsumenta, w jakiej znajdowałby się on w braku zastrzeżenia takiej klauzuli. Wiąże się z tym powstanie roszczeń o zwrot nienależnych świadczeń, spełnionych w wykonaniu niedozwolonego postanowienia umownego

Mając na uwadze powyższe Sąd stwierdził, iż w przedmiotowej sprawie po uznaniu braku związania powodów ww. zakwestionowanymi przez Sąd postanowieniami, nie jest możliwe wykonywanie tej umowy, gdyż główne świadczenia stron zostały wyeliminowane – nie można ustalić jej minimalnej treści. 

Te główne świadczenia stron dotyczą sposobu spełnienia przez pozwanego świadczenia w postaci wypłaty kwoty kredytu w PLN oraz sposobu spełniania przez kredytobiorców świadczenia w postaci spłaty rat kredytu w PLN. Bez tych zapisów strony nie mogłyby spełnić swych świadczeń głównych, zatem podstawowe cele stron umowy nie mógłby być zrealizowane. Określona jest bowiem jedynie wysokość kwoty kredytu, która została wypłacona powodom, i to wyłącznie w złotych polskich, ale już nie we frankach szwajcarskich – co jest istotne z uwagi na rodzaj zawartej przez strony umowy, bo przekłada się wprost na wysokość zadłużenia kredytobiorców tj. co do kwoty kapitału podlegającej spłacie. Nie wiadomo natomiast jaką kwotę powodowie mają zwrócić bankowi.

Sąd podzielił argumentację Kancelarii w zakresie  w jakim stwierdził, że w przedmiotowej sprawie, z uwagi na to, że zobowiązanie powodów do spłaty kredytu wyrażone zostało w walucie polskiej to brak było podstaw do zastosowania w sprawie art. 358 k.c., który odnosi się jedynie do przeliczenia świadczenia wyrażonego w walucie obcej na świadczenie w walucie polskiej, a nie odwrotnie. Brak jest także podstaw do stosowania w drodze analogii art. 41 Prawa wekslowego przez zastąpienie w niedozwolonym postanowieniu umownym kursu ustalanego przez bank kursem średnim Narodowego Banku Polskiego.

Wypełnienie „luki” w ten sposób byłoby sprzeczne z art. 385¹ § 1 k.c., jak również z przedstawioną linią orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości w przedmiocie prawidłowej wykładni przepisów krajowych implementujących art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG, które dopuszcza wyłącznie uzupełnienie „luki” po niedozwolonym postanowieniu umownym dyspozytywnym przepisem prawa krajowego.

Sprawę prowadził Adw. Jacek Sosnowski i Adw. Mateusz Jachimczyk

Unieważnienie kredytu frankowego PKO BP. Wygrywamy w Warszawie

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *