Wyrokiem z dnia 27 stycznia 2022 r. Sąd Okręgowy w Katowicach, II Wydział Cywilny w składzie SO Joanny Głogowskiej w sprawie o sygn. akt.: II C 985/20, ustalił, że umowa kredytu hipotecznego MIX zawarta w PKO BP S.A. w 2008 r. jest nieważna oraz zasądził na rzecz naszego Klienta wszystkie dokonane przez niego wpłaty zgodnie z teorią dwóch kondykcji. Jednocześnie Sąd orzekł, iż Klient wygrał proces w całości i zasądził całość kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego.
Pozew został wniesiony 20 listopada 2020 r., zatem postępowanie przez sądem I instancji trwało łącznie 1 rok i 2 miesiące. W sprawie odbył się jeden termin rozprawy, podczas którego Sąd dopuścił dowód z przesłuchania stron, z ograniczeniem do naszego Klienta, a także przeprowadził dowód z przesłuchania świadka, który brał udział w zawieraniu umowy, natomiast dowód z zeznań świadków niezawierających umowy przeprowadził na piśmie. Jednocześnie sąd pominął wniosek dowodowy w postaci opinii biegłego z zakresu rachunkowości.
Sąd po analizie przeprowadzonych dowodów podzielił argumenty przedstawiane przez Kancelarię i doszedł do następujących wniosków tj.: nasz Klient posiada interes prawny w ustaleniu nieważności umowy kredytu oraz, że umowa kredytu zawiera niedozwolone postanowienia w rozumieniu art. 3851 k.c. odnoszące się̨ do mechanizmu denominacji.
Sąd zgodził się argumentacją Kancelarii i stwierdził, że postanowienia zawarte w § 4 ust. 1 i 2, § 4 ust. 2, § 22 ust. 2 pkt 1, § 32 ust. 1, § 36 ust. 1 pkt 1 i 2 Części Ogólnej Umowy pozwalają Pozwanemu na jednostronne, w zasadzie dowolne kształtowanie kursów kupna i sprzedaży waluty obcej, od których uzależniona jest wysokość świadczenia Kredytobiorcy. Zdaniem Sądu Pozwany bank posłużył się przy zawieraniu umowy kredytu z Powodem gotowym wzorcem umowy, co przeczy indywidualnemu uzgodnieniu tych postanowień Umowy. W ocenie Sądu 1awarty w spornej umowie mechanizm denominacji kredytu kursem CHF, służy do określenia wysokości rat kredytu, a zatem kwoty, którą kredytobiorca ma zwrócić bankowi, wobec czego stanowi określenie elementu świadczenia głównego kredytobiorcy – jednak został on sformułowany niejednoznacznie.
Powyższe okoliczności dały podstawę Sądowi do uznania spornych klauzul za abuzywne. W ocenie Sądu po wyeliminowaniu klauzul abuzywnych, sporna umowa nie może być utrzymana. Wobec powyższego Sąd uznał, że skutkiem abuzywności wskazanych postanowień umowy stron wprowadzających denominację i określających jej mechanizm, jest upadek umowy ze skutkiem ex tunc.
Mając na uwadze treść art. 410 k.c. w kwestii rozliczenia świadczeń wzajemnych stron Sąd I instancji uznał, że zastosowanie znajdzie tzw. teoria dwóch kondykcji, zgodnie z którą każda ze stron zgłasza żądanie zwrotu korzyści odrębnie, bez automatycznego kompensowania roszczeń przez Sąd.