W dniu 27 maja 2022 r. Sąd Okręgowy w Warszawie wydał wyrok w sprawie o sygn. Sygn. akt XXVIII C 101/21, w którym:
- ustalił nieważność dwóch umów kredytów indeksowanych do CHF zawartych przez naszych Klientów z EFG Eurobank Ergasias S.A. Spółka Akcyjna Odział w Polsce z siedzibą w Warszawie (obecnie Raiffeisen Bank International AG w Wiedniu);
- zasądził od Banku na rzecz naszych Klientów do ich majątku wspólnego kwoty 76 383,93 zł oraz 61 376,26 CHF wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 czerwca 2021 roku do dnia zapłaty
- oddalił powództwo w pozostałym zakresie;
- zasądził od Banku na rzecz naszych Klientów do ich majątku wspólnego kwotę 12 868 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 10 800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego – wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.
Sprawa dotyczyła dwóch umów umowy kredytów indeksowanych do CHF zawartych przez naszych Klientów z EFG Eurobank Ergasias S.A. Spółka Akcyjna Odział w Polsce z siedzibą w Warszawie (obecnie Raiffeisen Bank International AG w Wiedniu) zawartych w odpowiednio w grudniu 2007 r. i w sierpniu 2008 r. Pozew w został złożony do Sądu w marcu 2021 r.
Wyrok zapadł po przeprowadzeniu zaledwie jednej rozprawy, na której sąd przesłuchał kredytobiorców. Sąd pominął wnioski pozwanego banku o przesłuchanie świadków oraz znacznej części dowodów z dokumentów. Wobec nieważności umowy Sąd pominął także złożony wniosek strony powodowej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego.
W pierwszej kolejności Sąd wskazał, iż w jego ocenie, postanowienia analizowanych umów dotyczące mechanizmu przeliczeniowego – w zakresie, w jakim odsyłają do kursów waluty ustalanych jednostronnie przez Bank – naruszają granice swobody umów, gdyż sprzeczne są z naturą stosunku zobowiązaniowego, a więc umowy są sprzeczne z art. 3531 k.c. Postanowienia klauzul indeksacyjnych, w związku z przyznaniem wyłącznie Bankowi uprawnienia do ustalania kursów walut w Tabeli kursów walut obcych, dawały stronie pozwanej możliwość dowolnej i nieograniczonej żadnymi postanowieniami umownymi zmiany wysokości świadczenia. Bank przez dowolne określenie kursu waluty stosowanego do przeliczeń walutowych na etapie wypłaty i spłaty kredytu mógł jednostronnie kształtować wysokość zobowiązania zarówno swojego (przy wypłacie kredytu) jak i Kredytobiorcy (przy spłacie rat kredytu).
Odnosząc się do zarzutów dotyczących abuzywności kwestionowanych postanowień, zawartych w Umowach i Regulaminie, Sąd wskazał, iż w jego ocenie, postanowienia te, określające sposoby wyliczenia kwoty kredytu podlegającej spłacie i wysokości rat kredytu, stanowią postanowienia niedozwolone, a tym samym nie wiążą powodów. Przy czym, w ocenie Sądu, wyeliminowanie tych postanowień z przedmiotowych Umów prowadzi w niniejszej sprawie do ich upadku, a więc do ich nieważności.
Sąd podkreśl, iż z dowodów zgromadzonych w sprawie nie wynika, aby poprzednik prawny Banku sprostał obowiązkowi informacyjnemu wobec naszych Klientów. Nie wynika z nich bowiem, aby Bank przed zawarciem umów, wykonując ciążący na nim obowiązek informacyjny, przedstawił w rzetelny sposób informację o tym, że mogą wystąpić znaczne wahania kursu waluty, do której kredyt indeksowano, co może mieć znaczący wpływ na wysokość raty kredytowej. Nie przedstawiono w szczególności kredytobiorcom – którzy nie uzyskiwali dochodów w walucie, do której kredyt indeksowano – symulacji rat kredytowych przy założeniu znacznego wzrostu kursu CHF. Nie przedstawiono im także – znanych przecież przez Bank – wahań kursu CHF z ostatnich lat przed zawarciem Umowy.
Sąd wskazał, iż pierwsze – po wyeliminowaniu z umów kwestionowanych postanowień, uznanych za abuzywne, nie jest możliwe uzupełnienie powstałych na skutek tego luk. Po drugie, iż po wyeliminowaniu z Umowy spornych klauzul i niezastąpieniu ich innymi postanowieniami umowy te nie mogą nadal obowiązywać. Usunięcie postanowienia określającego główne świadczenia stron, prowadzi do tego, że pomiędzy stronami brak jest zgody na zawarcie umowy. To prowadzi zaś do wniosku, że na skutek stwierdzenia abuzywności wskazanych postanowień umownych, umowy należałby uznać za nieważne.
W ocenie Sądu, skoro ustalono – jak wyżej – że przedmiotowe umowy są nieważne, to spełnione na ich podstawie wszystkie kwoty ze wszystkich tytułów powinny zostać zwrócone.
Oddalenie powództwa w części wynikało z częściowego uwzględnienia roszczenia odsetkowego. Sąd uznał bowiem, że termin dwutygodniowy był wystarczający, aby Bank zapoznał się z roszczeniem i w razie uznania go za zasadne spełnił to roszczenie.
Sąd nie uwzględnił też podniesionego przez Bank zarzutu zatrzymania. Sąd zauważył należy, iż Bank nie złożył bezpośrednio naszym Klientom oświadczenia o skorzystaniu z prawa zatrzymania, zaś nasza Kancelaria nie posiadała pełnomocnictwa do przyjmowania w ich imieniu oświadczeń materialnoprawych. Po drugie – pełnomocnik Banku posiadał jedynie umocowanie w granicach art. 91 k.p.c., nie obejmowało ono upoważnienia do składania w imieniu strony pozwanej oświadczeń materialnoprawnych.
Wyrok jest nieprawomocny. Sprawę prowadzą adw. Jacek Sosnowski i adw. Marcin Miszczuk – Kancelaria Adwokacka Adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni