W dniu 8 października 2021 r. Sąd Okręgowy w Krakowie I Wydział Cywilny, w składzie sędzi Magdaleny Jasińskiej, w sprawie o sygn. I C 2950/20, rozpoznał sprawę z powództwa naszych Klientów przeciwko Santander Bank Polska Spółka Akcyjna
Pozew w przedmiotowej sprawie został złożony w grudniu 2020 r. Na pierwszy terminie rozprawy Sąd przesłuchał kredytobiorców, natomiast na drugiej rozprawie postanowił pominąć wnioski dowodowe Banku tj. wniosek o przesłuchanie świadków oraz wniosek o opinię biegłego.
Wniosek Banku zmierzał do ustalenia wysokości korzyści osiągniętej przy Powodów na skutek korzystania z nienależnej zdaniem Banku usługi finansowej. W skrócie – Bank domagał się w przypadku unieważnienia umowy rozliczenia prócz kapitału kredytu także tzw. wynagrodzenia za korzystanie z kapitału.
Powyższy wniosek Banku był o tyle bezzasadny, że Powodowie wraz z roszczeniem o ustalenie nieważności nie dochodzili zapłaty żadnych kwot.
W przedmiotowym pozwie Powodowie zarzucili bankowi, m.in. że w ww. umowie kredytu zostały zawarte klauzule niedozwolone. Powodowie wskazali m.in. na postanowienia, te nie zostały z nimi indywidualnie uzgodnione, są nietransparentne, kształtują prawa i obowiązki Powodów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają ich interesy. Powodowie podnieśli również, że konsekwencją uznania kwestionowanych postanowień za abuzywne jest to, iż są one bezskutecznie i nie wiążą stron.
Ponadto Powodowie podnieśli także, że ww. umowa jest nieważna z uwagi na to, że jest sprzeczna z ustawą prawo bankowe, ponieważ kwota kredytu została określona ww. umowie niejednoznacznie. Ponadto przedmiotowa umowa sprzeczna jest również z zasadą ekwiwalentności świadczeń strony, co przejawia się w przerzuceniu całości ryzyka wynikającego z umowy na konsumentów, o czym w dniu podpisania umowy klienci nie zostali poinformowani.
Pozwany Bank w odpowiedzi na pozew wnosił o oddalenie powództwa, podnosząc m. in., iż jego zdaniem sporna umowa Kredyt Banku jest ważna, zgodna z przepisami prawa powszechnie obowiązującego, w tym regulacjami Kodeksu cywilnego oraz Prawa Bankowego, a także zarzut przedawnienia roszczeń.
W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd w zasadzie podzielił w całości stanowisko Powodów w zakresie przyczyn prowadzących do nieważności umowy.
Zdaniem Sądu Powodowie posiadali interes prawny w wytoczeniu powództwa o ustalenie zgodnie z art. 189 k.p.c. Według Sądu umowa zawiera niewątpliwie klauzule abuzywne, a ponadto jest sprzeczna z istotą stosunku cywilnoprawnego.
Z ustnych motywów uzasadnienia wynika, że w opinii Sądu, klauzule przeliczeniowe umożliwiające dokonywanie przez bank przeliczeń wypłaconej kwoty PLN na CHF oraz spłacanych przez Powodów rat są niedozwolone, ponieważ pozostawiają bankowi swobodę w ustalaniu wysokości kursów waluty obcej i z tej przyczyny nie wiążą stron. Sąd podkreślił, że żadna ze stron nie zawarłaby jednak tej umowy kredytu hipotecznego bez owych klauzul, stąd uznać należało, że umowa jest nieważna w całości i od momentu jej zawarcia.
W ocenie Sądu również utrzymanie umowy w mocy bez postanowień uznanych za bezskuteczne nie było możliwe, albowiem prowadziłoby to do zaniknięcia ryzyka kursowego, zaś eliminacja klauzuli uznanej za abuzywną nie może prowadzić do zmiany charakteru stosunku prawnego łączącego strony. Ponadto wobec ustalenia, że postanowienia odnoszące się do mechanizmu indeksacji dotyczyły głównego przedmiotu umowy, konsekwencją ich abuzywności jest uznanie całej umowy za nieważną.
Mając na uwadze powyższe Sąd w pkt 1. wyroku na podstawie art. 189 k.p.c. ustalił, że zawarta pomiędzy powodami, a pozwanym Bankiem umowa kredytu jest nieważna oraz w pkt 2 zasądził koszty postępowania.
Sprawę prowadził Adw. Jacek Sosnowski oraz Adw. Mateusz Jachimczyk – Kancelaria adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni