Dnia 28 czerwca 2021r. Sąd Okręgowy w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodnicząca Sędzia Agata Witkowska ustalił, że umowa kredytu hipotecznego nominowanego do CHF zawarta w marcu 2009 r. przez naszych Klientów z Santander Consumer Bank S.A. z siedzibą we Wrocławiu jest nieważna oraz zasądził od pozwanego na rzecz powodów zwrot kosztów procesu.
Co warte podkreślenia już na wstępie, sporna umowa kredytu została zawarta w marcu 2009 r., a więc już po wejściu w życie art. 385 (1) Kodeksu cywilnego obejmującego tzw. zasadę nominalizmu i waloryzacji. Niewątpliwie okoliczność ta stanowiła dodatkową, istotną trudność stanu sprawy, co jednak finalnie nie przeszkodziło w uzyskaniu bardzo korzystnego wyroku dla Klientów naszej Kancelarii.
Pozew wpłynął do Sądu w marcu 2021 r., a wyrok zapadł po przeprowadzeniu 1 rozprawy – w dniu 14 czerwca 2021 r., a więc po nieco ponad 3 miesiącach. Sąd ograniczył postępowanie dowodowe do przesłuchania 2 świadków Banku oraz Powodów. Pominął z kolei jako nieistotny wniosek o dowód z opinii biegłego.
Sprawa dotyczyła kredytu, który został udzielony na sfinansowanie budowy domu jednorodzinnego.
Kredyt ten był tzw. kredytem indeksowanym do CHF, tj. takim, w którym kwota udzielonego kredytu była wyrażona w złotówkach.
Pozwany Bank w odpowiedzi na pozew wnosił o oddalenie powództwa, podnosząc m. in., iż jego zdaniem sporna umowa jest ważna, zgodna z przepisami prawa powszechnie obowiązującego, w tym regulacjami Kodeksu cywilnego oraz Prawa Bankowego, a także zarzut przedawnienia roszczeń.
Zdaniem Sądu I instancji powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Sąd podzielił stanowisko powodów, że łącząca strony umowa zawierała postanowienia abuzywne oraz że po ich wyeliminowaniu z treści umowy należy uznać, iż umowa nie może dalej funkcjonować, a w konsekwencji – jest ona nieważna w całości.
Sąd I instancji wprost wskazał, że postanowienia § 2 ust. 1, § 3 ust. 2, § 5 ust. 1, 3, 4 i 5 umowy kredytu są abuzywne. Ponadto, zdaniem Sądu w dacie zawarcia umowy powodowie nie znali całkowitego kosztu kredytu i wysokości zadłużenia. Co więcej, powodowie nie zostali w sposób dostateczny pouczeni o ryzykach związanych z umową kredytu waloryzowanego do waluty obcej, m.in. zgodnie z wymogami stawianymi przez dyrektywę 93/13.
Należy nadmienić, że przed zmianą Kodeksu postępowania cywilnego w listopadzie 2019 r., sprawy przeciwko temu bankowi rozpoznawane były przez sądy we Wrocławiu, tam bowiem do dziś mieści się siedziba banku. Dlatego niewielka jest liczba korzystnych dla kredytobiorców wyroków, te nieliczne zaś orzekały głównie „odfrankowienie” umów kredytu. Mając to na uwadze, pozew naszego klienta skierowaliśmy według miejsca jego zamieszkania, co okazało się trafną decyzją.
Ponadto umowy kredytu nominowanego zawarte z Santander Consumer Bank są umowami postrzeganymi przez wielu pełnomocników jako trudniejsze w uzyskaniu korzystnego dla klientów rozstrzygnięcia. Pamiętając o tym, zwracaliśmy szczególną uwagę w naszych pismach, że niedozwolony charakter klauzul przeliczeniowych jest tylko jedną z wad umowy, wskazując na szereg innych podstaw do uznania umowy za całkowicie nieważną.
Argumentacja Kancelarii okazała się trafna mimo, iż jak wskazywano na wstępie, umowa kredytu została zawarta w 2009 r., a więc po wejściu w życie art. 385 (1) Kodeksu cywilnego. Do tej pory regulacja ta często stanowiła „punkt zaczepienia” pełnomocników Banku, kwestionujących zasadność roszczeń dotyczących nowszych umów „pseudofrankowych”. Jak widać, kompleksowa argumentacja prawna jest wystarczająco do podważenia umowy, nawet w braku teoretycznej możliwości podnoszenia zarzutu naruszenia tzw. zasady walutowości.
W konsekwencji powyższego rozstrzygnięcia Sąd zasądził również zwrot kosztów procesu.
Powyższy przykład dobitnie pokazuje, że także w postrzeganych za trudniejsze sprawach przeciwko Santander Consumer Bank Polska S.A. nasza Kancelaria dysponuje sprawdzonym „know-how”. Jest to bowiem kolejny, po wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 14 stycznia 2021 r. o sygn. akt II C 1060/19, wyrok ustalający nieważność umowy kredytu wg wzorca Banku.
Tak więc Sądy powszechne w sprawach tzw. „kredytów frankowych” nadal orzekają korzystnie dla „Frankowiczów”, mimo niewydania przez pełny skład Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2021 r. uchwały w sprawie III CZP 11/21. W naszej opinii nie jest zatem zasadne oczekiwanie na deklarowane przez banki propozycje ugodowe, które z pewnością nie będą na tyle satysfakcjonujące, jak uzyskanie prawomocnego unieważnienia umowy kredytu na drodze sądowej.
Sprawę prowadzili adwokat Jacek Sosnowski wraz z adwokatem Bartłomiejem Górczyńskim, Kancelaria Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni.