Wyrokiem z dnia 8 listopada 2022 roku Sąd Okręgowy w Warszawie, XXVIII Wydział Cywilny, sygn. akt XXVIII C 332/21 ustalił, że umowa kredytu hipotecznego denominowanego zawarta w 2005 roku pomiędzy Bankiem Ochrony Środowiska S.A. z siedzibą w Warszawie a Naszym Klientem jest nieważna. Jednocześnie Sąd zasądził od Pozwanego Banku na rzecz Naszego Klienta kwotę 152 500,65 zł oraz 681,83 CHF wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 lipca 2022 r. do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie powództwo zostało oddalone. Ponadto Sąd zasądził od Pozwanego Banku na rzecz Naszego Klienta kwotę 6 447,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
- Sąd Okręgowy w Warszawie uznał, że umowa kredytu hipotecznego denominowanego zawarta pomiędzy Bankiem Ochrony Środowiska S.A. a Naszym Klientem jest nieważna, oraz zasądził od banku na rzecz klienta kwotę 152 500,65 zł oraz 681,83 CHF wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.
- Pozew złożono w kwietniu 2021 roku, a już w dniu 8 listopada 2022 roku zapadł korzystny dla klienta wyrok w tej sprawie.
- Sąd wskazał, że żądanie klienta okazało się uzasadnione w części dotyczącej nieważności umowy oraz zwrotu pobranych świadczeń
W niniejszej sprawie pozew został złożony w kwietniu 2021 r., a już w dniu 8 listopada 2022r. zapadł korzystny wyrok dla Naszego Klienta. Sąd dokonał wszystkich ustaleń na jednej rozprawie, na której został również ogłoszony wyrok.
Sąd na początku rozprawy pouczył Naszego Klienta o skutkach abuzywności postanowień umowy i nieważności umowy. W ramach postępowania dowodowego został dopuszczony dowód z przesłuchania stron ograniczony do przesłuchania strony powodowej. W ocenie Sądu, dla rozstrzygnięcia sprawy, nie było konieczne przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków zawnioskowanych przez Bank oraz dowodu z opinii biegłego, stąd też Sąd pominął te wnioski dowodowe jako nieprzydatne dla sprawy.
W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd wskazał, iż żądanie naszego Klienta okazało się uzasadnione w części dotyczącej nieważności umowy oraz zwrotu pobranych świadczeń przez Bank. Zdaniem Sądu istotą kredytu jest oddanie przez bank do dyspozycji kredytobiorcy określonej kwoty pieniężnej, a po stronie kredytobiorcy zwrot wykorzystanego kredytu, stąd też należy przyjąć, że o rodzaju kredytu decyduje waluta, w której kredyt jest faktycznie wypłacony kredytobiorcy oraz w której kredytobiorca zobowiązany jest do jego spłaty. W realiach niniejszej sprawy, zarówno wypłata środków, jak i ich spłata, miała nastąpić i nastąpiła w złotych polskich, natomiast w wyrażenie wartości we frankach szwajcarskich miało czysto techniczne znaczenie.
Umowa zawierała postanowienia, które odnosiły się do Tabel Kursowych Banku, przy czym nie zawierała jakichkolwiek informacji jak przedmiotowe tabele będą tworzone. Zdaniem Sądu tak ukształtowany stosunek prawny, w którym Bank przyznał sobie możliwość jednostronnego określania kursu franka szwajcarskiego, na podstawie, którego dochodzi do rozliczeń między stronami daje możliwość jednostronnego wpływania na wysokość zobowiązania drugiej strony stosunku prawnego.
Ponadto Sąd uznał, że nie było żadnego racjonalnego powodu, aby do przedmiotowej umowy wprowadzać walutę obcą, a wprowadzenie waluty obcej do tej umowy skutkowało narażeniem Naszego Klienta na niczym nieograniczone ryzyko związane z możliwością zamiany kursu waluty. Sąd uznał tak ukształtowaną umowę za niezgonną z art. 69 ust. 1 i 69 ust. 2 ustawy Prawo Bankowe, a zatem w świetle art. 58 k.c. jest nieważną czynnością prawną. Sąd zaznaczył, że przez wprowadzenie waluty obcej do umowy, zobowiązanie Naszego Klienta jest zupełnie oderwane od wartości pierwotnej kredytu.
Dodatkowo przeciwko uznaniu, że kwota kredytu została ściśle oznaczona w umowie przemawia brzmienie klauzuli waloryzacyjnej. Zgodnie z jej treścią wypłata kredytu miała następować przy zastosowaniu kursu kupna dewiz obowiązującego w banku w dniu uruchomienia kredytu.
Umowa nie określa przy tym żadnych szczegółów dotyczących tego kursu, z jakich elementów się składa, w jaki sposób jest ustalany i przy użyciu jakich kryteriów, a także czy są jakieś formalne ograniczenia w kształtowaniu tego kursu przez Bank.
To wyłącznie Bankowi przyznano prawo do jednostronnego kształtowania tego kursu, nie przewidując granic takiego uprawnienia. To bank zatem ustalał ostateczną kwotę kredytu przeznaczoną do wypłaty a Kredytobiorca został wystawiony na nieograniczone ryzyko kursowe
Sąd podzielił więc zaprezentowaną przez Naszą Kancelarię argumentację w zakresie nieważności przedmiotowej umowy kredytowej i zasadność zasądzenia od pozwanego Banku na rzecz Naszego Klienta zwrotu wszystkich środków pieniężnych wpłaconych tytułem jej wykonania.
Argumentacja Kancelarii okazała się trafna. Zapadły wyrok jest nieprawomocny, jednak mając na uwadze kierunek linii orzeczniczej należy wyrazić nadzieję, że wyrok utrzyma się w II instancji.
Sprawę prowadził adw. Jacek Sosnowski.