Wyrokiem z dnia 28 stycznia 2022 r. Sąd Okręgowy w Gliwicach, I Wydział Cywilny, wydanym w sprawie o sygn. I C 702/20 ustalił nieistnienie stosunku prawnego w postaci umowy kredytu zawartej w dniu 28 lipca 2008 roku pomiędzy naszymi Klientami a Lucas Bank Spółką Akcyjną z siedzibą we Wrocławiu ze względu na nieważność umowy, zasądził na ich rzecz nadwyżkę ponad spłacony kapitał oraz koszty procesu.
Powodowie wystąpili z pozwem w dniu 1 grudnia 2020 r., zatem postępowanie pierwszoinstancyjne trwało nieco ponad rok. W pozwie Powodowie domagali się w pierwszej kolejności ustalenia nieważności zawartej przez nich umowy oraz zwrot nadpłaty powstałej nad udostępnionym przez Bank kapitałem, ewentualnie w drugiej kolejności o tzw. odfrankowienie, które stanowi sumę nadpłaconych rat w wyniku stosowania przez Bank niedozwolonych klauzul przeliczeniowych.
Oczywiście w odpowiedzi na pozew Bank całkowicie zaprzeczył zasadności powództwa, podniósł m.in. że mechanizm przeliczeniowy został indywidualnie uzgodniony z Kredytobiorcami, że Konsumenci byli świadomi z jakim ryzykiem wiąże się zawarcie kwestionowanej umowy kredytu, w wyniku zastosowania klauzul pozwalających Bankowi na przeliczanie świadczeń po kursie Banku nie doszło do rażącego pokrzywdzenia interesów konsumentów.
Ciekawe jest również to, że Klienci Kancelarii zawarli kwestionowaną umowę kredytu celem spłaty innego posiadanego wcześniej w mBanku kredytu waloryzowanego kursem CHF, zaciągniętego na cele mieszkaniowe. Sąd ograniczył dowód z przesłuchania stron do przesłuchania wyłącznie Powodów. Sąd pominął również wnioskowany przez Powodów dowód z opinii biegłego z zakresu rachunkowości uznając go za zbędny i zmierzające do niepotrzebnego przedłużenia postępowania w zakresie powództwa głównego, nadto mający służyć do wykazania okoliczności dotyczących powództwa ewentualnego, które nie były istotne z uwagi na przyjętą podstawę rozstrzygnięcia.
Istotne jest w niniejszym postępowaniu, że Sąd pominął dowód z przesłuchania świadków Banku, którzy nie uczestniczyli w procesie przedstawiania Powodom oferty spornego kredytu oraz zawierania Umowy. W związku z czym Sad uznał, że ewentualne zeznania ww. świadków nie będą miały znaczenia dla oceny prawnej badanego stosunku prawnego. Sąd ocenił zeznania Powodów jako logiczne, spójne i mające pełne potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.
Zdaniem Sądu Umowa nie przewidywała sposobu ani żadnych obiektywnych kryteriów, mogących stanowić podstawę określania „kursu sprzedaży danej waluty według Tabeli kursów obowiązującej w banku”, a więc uprawnienie Banku udzielającego kredytu do ustalania wysokości tych kursów nie doznawało – w świetle treści umowy – żadnych ograniczeń.
Tym samym postanowienie umowne określające główne świadczenie stron w postaci obowiązku zwrotu kredytu i uiszczenia odsetek nie sprzeczne z art. 3851 § 1 k.c. oraz art. 4 ust. 2 Dyrektywy 93/13 z 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich. Jednocześnie Sąd również uznał, ze brak było podstaw do zastąpienia abuzywnych postanowień umowy jakimikolwiek innymi postanowieniami mogącymi wynikać z przepisów o charakterze dyspozytywnym.
Już powyższe rozważania były wystarczające do możliwości stwierdzenia nieważności umowy.
Sprawę prowadził adw. Jacek Sosnowski