Wyrokiem z dnia 23 września 2021 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XXVIII C 5538/21 Sąd Okręgowy w Warszawie XXVIII Wydział Cywilny (SSO Iwona Lizakowska-Bytof) unieważnił umowę kredytu hipotecznego dla osób fizycznych „MULTIPLAN” zawartą przez naszą Klientkę z mBankiem S.A.
Kredyt został udzielony w 2008 roku z przeznaczeniem na budowę domu mieszkalnego. Co istotne, w chwili zawarcia spornej umowy kredytowej Powódka była już stroną umowy kredytowej indeksowanej do CHF zawartej kilka miesięcy wcześniej również z pozwanym Bankiem.
Niniejsza okoliczność w ocenie Pozwanego była równoznaczna z tym, iż w chwili zawarcia spornej umowy Powódka miała pełną świadomość ryzyka kursowego z tym związanego, a w konsekwencji pozew wniesiony w niniejszej sprawie należało zakwalifikować jako próbę instrumentalnego nadużycia instytucji klauzul abuzywnych. Dodatkowo z uwagi na wykonywany przez Powódkę zawód (radcy prawnego) pod wątpliwość poddawany był konsumencki charakter zawartej umowy.
Pozew został wniesiony w lipcu 2018 roku. Okolicznością warunkującą długość trwania postępowania przed Sądem I Instancji był fakt przeprowadzenia dowodu z przesłuchania Powódki oraz świadka zawnioskowanego przez Bank w drodze pomocy sądowej przez Sądy Rejonowe właściwe według miejsca zamieszkania ww. osób.
W dacie wydania przez Sąd postanowienia dowodowego nie były bowiem jeszcze praktykowane rozprawy zdalne, w konsekwencji jedyną możliwością przesłuchania stron lub świadków bez konieczności ich osobistego stawiennictwa przed Składem orzekającym, była właśnie pomoc sądowa.
Wykonanie odezwy sądowej okazało się jednak w praktyce procesem dość czasochłonnym. Bieg postępowania przyspieszył jednak znacznie w maju 2021 roku, po przekazaniu niniejszej sprawy do nowoutworzonego XXVIII Wydziału Cywilnego, bowiem po zaledwie po 4 miesiącach zapadł wyrok ustalający nieważność spornej umowy kredytowej
W ocenie Sądu przytoczona przez naszą Kancelarię argumentacja była celna i w konsekwencji Sąd uznał zasadność roszczenia o ustalenie nieważności przedmiotowej umowy kredytu. W niniejszej sprawie wystosowaliśmy standardowe zarzuty powołując się na sprzeczność rzeczonej umowy kredytu z art. 69 ust. 1 pr.bank., art. 58 k.c., art. 3531 k.c.
Równolegle wskazywaliśmy na znajdujące się w umowie zapisy stanowiące klauzule niedozwolone, argumentując, iż ich wyeliminowanie z umowy skutkowałoby tak daleko idącym przekształceniem umowy, iż należałoby ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze, co również przemawia za jej całkowitą nieważnością.
Wobec charakteru zarzutów zgłoszonych przez Pozwany Bank akcentowaliśmy również okoliczność, że Bank nie wywiązał się z obowiązków informacyjnych w zakresie ryzyka kursowego i walutowego względem naszej Klientki.
Pozwany poprzez wykorzystywanie silniejszej pozycji kontraktowej wprowadził do swojego wzorca umownego postanowienia o należytym poinformowaniu o ryzyku kursowym, podczas gdy było to czysto teoretyczne wypełnienie obowiązku informacyjnego, niemające zupełnie przełożenia na rzetelne i szerokie poinformowanie Powódki o realnym ryzyku, jakie niesie za sobą zaciągnięcie zobowiązania w PLN, indeksowanego do CHF. Tymczasem w myśl orzecznictwa TSUE samo naruszenie obowiązku informacyjnego może prowadzić do uznania danych postanowień umowy za abuzywne.