Wyrokiem z dnia 24 października 2022 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XXVIII Wydział Cywilny, sygn. akt: XXVIII C 10483/21 w punkcie 1 ustalił, że umowa o kredyt mieszkaniowy z 2006 r. nieważna, w punkcie 2 zasądził na rzecz naszego Klienta od Powszechnej Kasy Oszczędności Bank Polski Spółki Akcyjnej z siedzibą w Warszawie kwotę 484 179,19 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dat i kwot wskazanych w petitum wyroku; w punkcie 3 Sąd oddalił powództwo (jedynie w niewielkim zakresie co do roszczenia odsetkowego); natomiast w punkcie 4 ustalił, iż koszty postępowania ponosi w całości pozwany pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.
Data złożenia pozwu 5.08.2021r – sprawa zatem trwała tylko 14 miesięcy
W sprawie niniejszej, domagaliśmy się przede wszystkim stwierdzenia nieważności w/w umowy i zasądzenia spełnionych świadczeń z w wykonaniu nieważnej umowy.
W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd wskazał, iż żądanie stwierdzenia nieważności spornej umowy kredytu okazało się uzasadnione głównie z powodu zawarcia w spornej umowie zapisów o charakterze niedozwolonym.
Kwestionowane przez Powoda postanowienia różnicują wysokość kursu przyjętego dla przeliczenia kwoty kredytu z CHF na PLN według kursu kupna, a następnie przeliczeń wysokości wymaganej spłaty z CHF na PLN według kursu sprzedaży według Tabel Banku, a w konsekwencji pozwalają bankowi na swobodne ustalenie wysokości każdego z tych kursów.
Zaskarżone zapisy umowne nie odwołują się do ustalanych w sposób obiektywny kursów CHF, na których ustalenie żadna ze stron nie ma wpływu, lecz pozwalają w rzeczywistości bankowi kształtować ten kurs w sposób dowolny, wedle swego uznania. Treść kwestionowanych klauzul przeliczeniowych umożliwia bankowi jednostronne kształtowanie sytuacji kredytobiorcy – konsumenta w zakresie wysokości jego świadczeń wobec banku, przez co zakłócona została równowaga pomiędzy stronami przedmiotowej umowy kredytu.
Ponadto umowa kredytu nie przewidywała wypłaty kwoty kredytu we frankach szwajcarskich, nie dawała też kredytobiorcy możliwości dokonywania spłaty rat kredytowych bezpośrednio w tej walucie. Oznacza to, że przeliczenia świadczeń stron, będące następstwem waloryzacji kredytu do waluty obcej, dokonywane były tylko „na papierze”, zaś zarówno wypłata kredytu jak i jego spłata miała być (i była) w rzeczywistości dokonywana w złotych polskich.
Pozwany bank nie wywiązał się też z ciążącego na nim obowiązku informacyjnego. Nie wykazał bowiem, iż w procesie zawierania umowy przekazał kredytobiorcy informacje pozwalające na zrozumienie, że w przypadku niekorzystnej zmiany relacji wartości waluty polskiej do waluty szwajcarskiej jego zadłużenie może rosnąć bez żadnych ograniczeń. Przypomnieć trzeba, że nie chodzi tylko o ogólną wiedzę, że kursy walut zmieniają się, a ich zmiany mają wpływ na wysokość zobowiązań kredytobiorcy, ale o uwidocznienie, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, wypływających z umowy konsekwencji ekonomicznych, w tym przyjęcia przez kredytobiorcę ryzyka kursowego, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku znacznej dewaluacji waluty polskiej.
W konsekwencji powyższego, Sąd stwierdził, iż po usunięciu w/w klauzul dalsze trwanie umowy jest niemożliwe, gdyż nie ma możliwości zastąpienia klauzul waloryzacyjnych jakimkolwiek przepisem dyspozytywnym czy to kodeksu cywilnego czy też prawa bankowego lub innego polskiego aktu prawnego, co było jednoznaczne z koniecznością ustalenia nieważności przedmiotowej umowy.
Wobec okoliczności, że łącząca strony umowa była nieważna nasz Klient mógł domagać się zwrotu tego co na jej podstawie świadczył na rzecz banku. W konsekwencji czego, Sąd zasądził na jego rzecz kwotę 484 179,19 zł. Wysokość żądanej przez Powoda kwoty została wykazana w toku procesu.
Sąd podzielił więc zaprezentowaną przez naszą Kancelarię argumentację w zakresie żądań wywiedzionych w roszczeniu głównym i podtrzymanych w dalszym toku postępowania.
Zapadły wyrok jest nieprawomocny, jednak mając na uwadze kierunek linii orzeczniczej należy wyrazić nadzieję, że wyrok utrzyma się w II instancji.
Sprawę prowadził adw. Jacek Sosnowski i r.pr. Ewelina Filipek – Kancelaria Adwokacka Adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni