W dniu 10 czerwca 2022 r. Sąd Okręgowy w Warszawie wydał wyrok w sprawie o sygn. XXVIII C 6260/21, w którym:
- ustalił, że umowa pożyczki hipotecznej z marca 2005 zawarta między naszym Klientem, a Raiffeisen Bank Polska S.A. z siedzibą w Warszawie jest nieważna;
- zasądził od Banku na rzecz naszego Klienta powoda kwotę 63.578,22 oraz kwotę 12.911,80 CHF wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od ww. kwot od dnia 30 czerwca 2021 roku do dnia zapłaty;
- oddalił powództwo w pozostałej części;
- zasądził od Banku na rzecz naszego Klienta kwotę 14.517 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu.
W sprawie – wniesione w imieniu naszego Klienta przez Kancelarię powództwo dotyczyło wzorca umownego pożyczki hipotecznej denominowanej do CHF. Niezależnie od takiego nazwania przedmiotu umowy Kancelaria wskazywała, iż umowa może być także uznana za umowę kredytu hipotecznego, gdyż określała ona wprost cel kredytowania w postaci modernizacji nieruchomości . Główne zarzuty opierały się zatem zarówno na sprzeczności umowy z art. 69. ust. 1 i ust. 2 pkt. 2 ustawy Prawo bankowe jak i art. 720 k.c., a ponadto na abuzywności klauzul waloryzacyjnych.
Sąd uznał zakwalifikował umowę jako pożyczkę hipoteczną. Zdaniem Sądu, brak podstaw, aby tak ogólnie określony cel uznać za konkretny i mający znaczenie dla realizacji umowy, chociażby z tego względu, że nie odnosił się do żadnej konkretnej nieruchomości. Pożyczkobiorca mógł zatem dowolnie rozporządzać środkami uzyskanymi z pożyczki, a w umowie nie przewidziano żadnego mechanizmu weryfikacji przez banku sposobu wydatkowania tych środków.
W pierwszej kolejności Sąd uznał, że umowa jest nieważna ze względu sprzeczność z art. 3531 k.c. W umowie pożyczki brak jest precyzyjnych zasad, którymi bank miał się kierować przy ustalaniu kursów. Brak jest również jest również przepisów prawa, które wpływają na sposób określania kursu przez bank. Postanowienia umowy definiujące tabelę kursów nie zawierały precyzyjnych reguł czy wzoru pozwalających na następczą weryfikację kursu. W ten sposób pozwany bank zastrzegł dla siebie możliwość jednostronnej zmiany wysokości zobowiązania drugiej strony choćby przez podniesienie kursu sprzedaży przy spłacie poszczególnych rat i zwiększenia wyrażonego w złotych polskich świadczenia pożyczkobiorcy.
Niezależnie od powyższego, Sąd uznał również, iż w umowie tej znalazły się także postanowienia niedozwolone w rozumieniu art. 3851 k.c. Sąd podkreślił przy tym, iż nie wynika, aby bank sprostał obowiązkowi należytego poinformowania naszego Klienta o ryzyku kursowym związanym w zawieraną umową pożyczki. Nie przedstawiono w szczególności symulacji rat pożyczki przy założeniu znacznego wzrostu kursu CHF. Sąd podkreślił, iż samo odebranie od naszego Klienta oświadczenia o tym, że jest świadomy ryzyka kursowego, nie spełnia wymogu udzielenia rzetelnej i jasnej informacji w powyższym zakresie.
W konsekwencji abuzywności klauzul dotyczących denominacji, stosownie do art. 3851 § 1 k.c. nie wiążą one konsumenta. Usunięcie z przedmiotowej umowy pożyczki kwestionowanych w pozwie klauzul umownych jako abuzywnych, również prowadzi zdaniem Sądu do nieważności umowy, bowiem możliwość jej wykonywania w kształcie pozbawionym tych klauzul nie jest, zdaniem Sądu, możliwa.
Sąd uwzględnił powództwo o zapłatę wskazanych w pozwie kwot Jako podstawę prawną uwzględnienia powództwa w tej części należy wskazał art. 410 § 2 k.c.
Sąd uznał ponadto za bezzasadny podniesiony przez bank zarzut zatrzymania. Prawo zatrzymania przysługuje bowiem wyłącznie w przypadku o dostąpienia od umowy wzajemnej, w której każda z jej stron zobowiązana jest do zwrotu otrzymanego świadczenia drugiej. Zgodnie z utrwalonym w doktrynie i orzecznictwie poglądem na który wskazywała nasza Kancelaria i który podzielił Sąd, umowa pożyczki nie jest umową wzajemną, ponieważ zwrot rzeczy tego samego rodzaju czy pieniędzy tej samej wielkości nie są odpowiednikiem świadczenia dającego pożyczkę, nawet w przypadku, w którym umowa ta zostanie ukształtowana jako umowa odpłatna.
Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda także odsetki ustawowe od kwot 63.578,22 zł oraz 12.911,80 CHF – za okres od dnia 3 czerwca 2021 r. (tj. od dnia następującego po upływie 14 dni od daty doręczenia pozwanemu odpisu pozwu – tj. 15.06.2021 r. – k. 87) do dnia zapłaty oddalając powództwo w zakresie roszczenia odsetkowego w części od dnia doręczenia opisu pozwu Bankowi.
Wyrok jest nieprawomocny. Sprawę prowadzą adw. Jacek Sosnowski oraz adw. Marcin Miszczuk. – Kancelaria Adwokacka Adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni