Wyrokiem z dnia 31 marca 2022 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XXVIII C 2483/21 Sąd Okręgowy w Warszawie XXVIII Wydział Cywilny ustalił nieważność umowy kredytowej zawartej przez naszych Klientów z Deutsche Bank Polska Spółka Akcyjna z siedzibą w Warszawie oraz obciążył w całości pozwany Bank kosztami postępowania, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.
Pozew w niniejszej sprawie wpłynął do Sadu Okręgowego w Warszawie w sierpniu 2018 roku. Postępowanie przed Sądem I Instancji trwało zatem stosunkowo długo bo, aż 3,5 roku. Początkowo sprawa toczyła się przed I Wydziałem Cywilnym. Następnie, w skutek zmian reorganizacyjnych w funkcjonowaniu Sądu, przeniesiona została do XXVIII Wydziału Cywilnego.
Sprawa rozpoznawana była łącznie na trzech terminach posiedzeń. Postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie przeprowadzone zostało w bardzo szeroki zakresie. Sąd dopuścił bowiem dowód z przesłuchania zarówno Strony powodowej, jak i świadka – pracownika Banku pomimo, że nie brał on bezpośredniego udziału w zawieraniu spornej umowy kredytowej z Powodami.
Ponadto przeprowadzony został dowód z opinii biegłego sądowego celem ustalenia wysokości zobowiązania Powodów z umowy, w tym ewentualnych roszczeń Powodów względem pozwanego Banku, przy założeniu abuzywności charakteru klauzuli waloryzacyjnej, jak również w wariancie przyjęcia abuzywnego charakteru klauzuli przeliczeniowej w zakresie stosowania przez Pozwanego spreadu przy dokonywaniu wypłaty kredytu przez Pozwanego, przy założeniu, że zastosowanie w to miejsce znajdą kursy ogłaszane przez NBP.
Z uwagi na okoliczność, iż Sąd uwzględnił jednak żądanie główne pozwu – żądanie ustalenia nieważności, sporządzona przez biegłego sądowego opinia finalnie nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.
W ocenie Sądu do wniosku o nieważności spornej umowy kredytu prowadziła zarówno jej sprzeczność z ustawą (wobec niedookreślenia na zasadzie konsensusu Stron kwoty kredytu), jak również abuzywny charakter zawartych w niej postanowień.
Sąd wskazał, iż strony w umowie określiły co prawda kwotę kredytu, jednakże kwota ta co do nominału i waluty nie została postawiona do dyspozycji Powodów jako Kredytobiorców. W umowie wskazanych zostało kilka numerów rachunków bankowych m.in. rachunek Powodów do wpłaty kredytu i do obciążania tego rachunku kolejnymi ratami spłat kredytu, rachunek w celu spłaty rat kredytu. Rachunki te prowadzone były w złotych polskich. W konsekwencji brak jest podstaw do przyjęcia, aby Powodowie faktycznie mogli skorzystać z waluty CHF.
Wskazany w punkcie 16 Umowy numer rachunku bankowego wskazany przez Deutsche Bank w celu spłaty rat kredytu lub spłaty zadłużenia przeterminowanego był rachunkiem prowadzonym w CHF, ale Kredytobiorcy nie mogli nim dysponować. Był to wyłącznie rachunek techniczny. Kwota kredytu w CHF nie była postawiony do dyspozycji Kredytobiorców.
Co więcej, ustalona kwota kredytu nie była kategoryczna bowiem § 2 ust. 4 warunków umowy zakłada w sposób dorozumiany zmniejszenie kwoty kredytu bądź wprost – zwiększenie kwoty kredytu np. na skutek różnic kursowych i w zależności od tego przewiduje określone prawa i obowiązki stron. Z tego względu wskazana w punkcie 2 Umowy kredytu kwota stanowi jedynie punkt wyjścia do przeliczeń według kursu z dnia wypłaty. Powyższe prowadzi do wniosku, że nie doszło tym samym do pokrycia i sfinansowania celu określonego w Umowie.
Umowa nie określa sposobu ustalania kursu waluty, nie odwołuje się do obiektywnych kryteriów. Powyższe obrazuje, że Kredytobiorcy nie dysponowali wpływem na kluczowy element stosunku prawnego. Prowadzi to do wniosku, że przedmiotowa umowa jest nieważna, gdyż nie określa na zasadzie konsensusu kwoty kredytu.
Jednocześnie w ocenie Sądu konsumenckiego charakteru niniejszej umowy nie podważyła okoliczność, iż kredyt został udzielony celem refinansowania wcześniej zawartego przez naszych Klientów w innym Banku kredytu denominowanego do waluty CHF.
Sprawę prowadzili adw. Jacek Sosnowski i adw. Katarzyna Wójcik