Wyrokiem z dnia 12 lipca 2021 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny uwzględnił w całości żądania naszej klientki i ustalił, że umowa o kredyt hipoteczny sporządzona w styczniu 2007 r., zawarta z EFG Eurobank Ergasias S.A. Spółka Akcyjna Oddział w Polsce (którego następcą prawnym jest Raiffeisen Bank International AG w Wiedniu prowadzący działalność w Polsce w formie oddziału pod nazwą Raiffeisen Bank International AG (Spółka Akcyjna) Oddział w Polsce jest nieważna.
W punkcie drugim wyroku Sąd Okręgowy w Warszawie ustalił, że kredytobiorczyni wygrała sprawę w całości, pozostawiając wyliczenie kosztów procesu referendarzowi sądowemu.
Postępowanie w przedmiotowej sprawie o sygn. akt XXV C 3214/19 wszczęliśmy w grudniu 2019 r. W uzasadnieniu pozwu wskazaliśmy, że powódka zawarła z poprzednikiem prawnym pozwanego banku umowę o kredyt waloryzowany do waluty obcej CHF.
Zgodnie z treścią umowy bank zobowiązał się oddać do dyspozycji naszej klientki kwotę wyrażoną w złotych polskich w wysokości oznaczonej w umowie jako równowartość kwoty prawie 140 000 franków szwajcarskich.
W pozwie wskazywaliśmy na sprzeczność zawartej umowy kredytu z treścią art. 69 ust. 2 pkt 2 ustawy prawo bankowe i z naturą stosunku prawnego, o której mowa w art. 353[1] k.c., w związku z określeniem w sposób niezgodny z prawem elementów przedmiotowo istotnych umowy kredytu – braku określenia rzeczywistej kwoty wyrażonej w złotych polskich oraz braku wskazania zasad określających sposób i terminy ustalania kursów walut.
Kredyt został przeznaczony na cele mieszkaniowe, tj. nabycie prawa do lokalu mieszkalnego położonego w Warszawie, remont mieszkania oraz refinansowanie poniesionych kosztów w związku z nabyciem lokalu, stąd istotne było dla nas wykazanie konsumenckiego charakteru sprawy.
W odpowiedzi na pozew Raiffeisen Bank wnosił o oddalenie powództwa, gdyż zdaniem banku umowa spełniała wszystkie przewidziane prawem bankowym wymogi, nadto jej postanowienia w żaden sposób nie naruszały interesów konsumenta. Odnosząc się do zarzutu abuzywności klauzul indeksacyjnych postawionego przez Kancelarię, pozwany podniósł, że umowa zawarta z kredytobiorczynią oraz indeksacja kwoty kredytu była indywidualnie ustalana pomiędzy naszą klientką a bankiem.
W opinii pozwanego indeksacja kredytu do waluty obcej CHF była zgodna z prawem obowiązującym w dniu zawarcia umowy, a kredyt indeksowany do waluty obcej nie jest instrumentem finansowym.
Pozwany zaznaczył, że w przypadku ewentualnego stwierdzenia abuzywności kwestionowanych w sprawie postanowień umownych, w zakresie jej skutków nie można pominąć faktu zawarcia w dniu 30 października 2012 r. aneksu, które umożliwiły stronie powodowej spłatę zobowiązań w walucie waloryzacji.
W trakcie postępowania Sąd Okręgowy w Warszawie pominął wniosek dowodowy banku o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków będących pracownika banku, gdyż w ocenie Sądu ich zeznania nie mogły mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd natomiast dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu rachunkowości.
Na jednej z rozpraw Sąd przesłuchał naszą klientkę. Z zeznań wynikało wprost, że pracownicy banku oferowali kredyt frankowy, jako produkt bezpieczny, umowa nie podlegała żadnym negocjacjom. Nie wyjaśniano kredytobiorczyni również, na czym polega mechanizm indeksacji. Dodatkowo, klientce nie przedstawiono jak będzie się kształtować całkowity koszt kredytu, ani żadnych symulacji wysokości rat.
W konsekwencji, Sąd uwzględnił powództwo w całości podzielając stanowisko wyrażone przez naszą Kancelarię w pozwie i dalszych pismach procesowych. Zdaniem Sądu § 2 ust. 1 umowy, § 7 ust. 4 regulaminu, § 9 ust. 2 regulaminu, § 13 ust. 7 regulaminu kredytowego miały niedozwolony charakter.
Ponadto, w ocenie Sądu okoliczność, że klauzule indeksacyjne zostały zawarte w regulaminie, a więc dokumencie, który nie podlegał indywidualnym uzgodnieniom i mógł być w każdej chwili zmieniony przez bank, świadczyło o tym, że strony nie uzgadniały indywidualnie treści przedmiotowych postanowień.
Abuzywność postanowień przeliczeniowych przejawiała się natomiast wg. Sądu w tym, że klauzule te nie odwoływały się do ustalanego w sposób obiektywny kursu CHF, lecz pozwalały w rzeczywistości bankowi kształtować ten kurs w sposób dowolny, wedle swej woli. Na mocy spornych postanowień to pozwany bank mógł jednostronnie i arbitralnie, a przy tym w sposób wiążący, modyfikować wskaźnik, według którego obliczana była wysokość zobowiązania naszej klientki. Pomiędzy stronami umowy zakłócona została w ten sposób równowaga.
Klauzule kształtujące mechanizm indeksacji określają główne świadczenie kredytobiorcy, stąd wyeliminowanie tego mechanizmu z umowy, a zatem ryzyka kursowego powodowało, że umowa kredytu nie mogła być dalej wykonywana. Wyeliminowanie ryzyka kursowego, charakterystycznego dla umowy kredytu indeksowanego było zdaniem Sądu równoznaczne z przekształceniem umowy. Oznacza to, że po wyeliminowaniu tego rodzaju postanowień umownych utrzymanie umowy o charakterze zamierzonym przez strony nie było możliwe, co doprowadziło do całkowitej nieważności umowy.
Bank złożył wniosek o uzasadnienie wyroku, co stanowi zapowiedź apelacji w przedmiotowej sprawie.
Powyższy przykład, jak również wiele orzeczeń w podobnych sprawach opisywanych w serwisie Kancelarii, dobitnie pokazuje, że Sądy powszechne w sprawach tzw. „kredytów frankowych” orzekają korzystnie dla „frankowiczów”, mimo niewydania przez pełny skład Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2021 r. uchwały w sprawie III CZP 11/21 dotyczącej tzw. kredytów frankowych.
Wobec tego w opinii Kancelarii nie ma podstaw, by zwlekać z rozpoczęciem batalii sądowej przeciwko Bankowi.
Sprawę prowadzą adw. Jacek Sosnowski oraz adw. Tomasz Pietrusiak z Kancelarii SOSNOWSKI ADWOKACI I RADCOWIE PRAWNI.