Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny (SA Ksenia Sobolewska – Filcek), wyrokiem z dnia 9 sierpnia 2024 r. wydanym w sprawie o sygn. akt VI ACa 1234/23, oddalił apelację pozwanego Banku, zasądził od Banku Millennium SA z siedzibą w Warszawie na rzecz Naszego Klienta kwotę 8.100 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w tej części do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.
Powyższy wyrok zapadł na skutek apelacji pozwanego Banku od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 17 stycznia 2023 r. sygn. akt II C 439/20. Sąd w przedmiotowym wyroku ustalił, iż umowa kredytu hipotecznego z grudnia 2007, jest nieważna, zasądził od pozwanego Banku Millennium SA z siedzibą w Warszawie na rzecz Naszego Klienta kwotę 11.817 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 10.800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.
Jednak należy pamiętać, że to nie jedyne korzyści jakie osiągnął Klient Naszej Kancelarii, gdyby nie złożone powództwo i wygranie procesu na dzień złożenia pozwu, Bank oczekiwałby od niego zwrotu 484 504, 62 zł.
Niniejsze postępowanie zostało zainicjowane w kwietniu 2023 r. Wyrok został przez Sąd Apelacyjny wydany po 15 miesiącach. W sprawie odbyła się tylko jedna rozprawa.
Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko zajęte przez Sąd Okręgowy, czego konsekwencją było oddalenie apelacji pozwanego banku.
Podobnie jak Sąd Okręgowy, również Sąd Apelacyjny wskazał, że zakwestionowaniu podlegał bowiem cały mechanizm związany z przeliczaniem kredytu między PLN a CHF, mający zastosowanie zarówno przy wypłacie kredytu, jak i przy jego spłacie oraz kwestia zastosowania tzw. spreadu walutowego. Umowy nie dało się zatem wykonywać, bowiem nie można określić sposobu i wysokości świadczeń stron.
Nie jest znana także kwota kredytu. Nie jest zatem możliwe i zasadne poszukiwanie jakiegoś innego kursu, po jakim możliwe byłoby ustalenie wypłaty kredytu i jego spłaty np. średniego kursu NBP. Sąd zwrócił uwagę, że już przy wypłacie kredytu bank zastosował własny kurs kupna (zaznaczyć przy tym należy, że konsument nie dysponował walutą CHF, którą miałby sprzedać bankowi), a szukanie teraz innego kursu spowodowałoby istotną zmianę umowy, co jest niedopuszczalne na gruncie przepisów unijnych o nieuczciwych warunkach umownych, jak też prawa krajowego. Nie jest zatem możliwe zastosowanie rozwiązania polegającego na uznaniu umowy za kredyt udzielony w polskich złotych i zastosowanie oprocentowania przyjętego w umowach.
Powoływana wyżej dyrektywa, pozostawia w dyspozycji konsumenta to, czy będzie on żądał unieważnia umowy kredytu czy też stwierdzenia niektórych jej postanowień za abuzywne, choćby nawet dotyczyły one głównego świadczenia stron. Wykładnia systemowa i celowościowa dyrektywy prowadzi do wniosku, iż Sąd dokonując oceny postanowień umowy winien uwzględnić w pierwszej kolejności stanowisko konsumentów i skutki, jaki wywoła dla niego unieważnienie umowy albo stwierdzenie abuzywności poszczególnych jej postanowień. Powód powoływał się na ustalenie nieważności umowy, godził się na skutki z tym związane.
W konsekwencji Sąd stwierdził, że analizowana umowa kredytu okazała się w całości bezwzględnie nieważna w oparciu o art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich i art. 3851 k.c., który powinien być interpretowany w zgodzie z dyrektywą, umożliwiając sankcję nieważności całej umowy.
Nie jest to jednak jedyna podstawa do stwierdzenia nieważności przedmiotowej umowy. Umowa jest w całości bezwzględnie nieważna także w oparciu o art. 58 § 1 k.c. w zw. z art. 3531 k.c. jako naruszająca granice zasady swobody umów oraz na podstawie art. 58 § 1 k.c. w zw. z art. 69 Prawa bankowego, jako sprzeczna z naturą stosunku z umowy kredytu. Bezwzględna nieważność umowy wynika również z art. 58 § 2 k.c. wobec sprzeczności umowy z zasadami współżycia społecznego jakimi są: uczciwość, rzetelność podmiotów profesjonalnych (banków) i udzielanych przez nie informacji, ochrona podmiotów słabszych, w tym konsumentów. W myśl art. 3531 k.c., strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.
Sprawę prowadzili adw. Jacek Sosnowski oraz r.pr. Jakub Kochan z Kancelarii Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni.