W dniu 14 grudnia 2021 r., w sprawie o sygn. III Ca 981/20 Sąd Okręgowy w Łodzi wydał prawomocny wyrok, w którym orzekł o oddaleniu w całości powództwa mBank S.A. wobec naszego Klienta.
W tej sprawie pozew został przez bank złożony pod koniec grudnia 2018 r., dotyczył on roszczeń banku z umowy o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych mPlan waloryzowany kursem CHF z 2007 r. Stan faktyczny dotyczył umowy kredytu wypowiedzianej przez bank w 2017 r. pomimo, że naszemu Klientowi została w dniu wypowiedzenia do spłaty jedynie cześć zadłużenia, w ocenie banku było to ok. 25 000 zł , Właśnie z uwagi na wysokość roszczeń pozew został skierowany do Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi – ponieważ w tym mieście ma siedzibę Oddział Bankowości Detalicznej mBanku.
W pozwie bank wniósł o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym. Zgodnie z tym wnioskiem taki nakaz został przez sąd w dniu 11 kwietnia 2019 r. wydany jednak nie utrzymał się on w mocy wobec wniesionego przez naszą Kancelarię w dniu 17 maja 2019 r. sprzeciwu od nakazu zapłaty.
W tym piśmie przytoczyliśmy obszerną argumentację dlaczego nakaz nie może być utrzymany w obrocie prawnym, w dalszej części wskazywaliśmy dlaczego roszczenia banku zasługują na oddalenie w całości. Podnosiliśmy również, że bank zasadność roszczeń wywodzi z zawartego pomiędzy stronami umowy porozumienia o spłacie długu z 2012 r., które w ocenie banku było równoznaczne z uznaniem przez naszego klienta całości zadłużenia wynikającego z kredytu.
Tę argumentację zdecydowanie kwestionowaliśmy, wskazując, że nie można na tej podstawie uznać długu wynikającego z umowy, która od początku zawierała klauzule abuzywne i była obarczona sankcją nieważności w całości. Wysokość roszczeń natomiast bank próbował udowodnić głównie przy pomocy wyciągu z ksiąg bankowych a taki wyciąg nie mógł mieć waloru dowodu przesądzającego o wydaniu niekorzystnego dla kredytobiorcy wyroku, na co już w sprzeciwie od nakazu zwracaliśmy uwagę sądu.
Argumentacja powołana w sprzeciwie od nakazu okazała się skuteczna i nakaz został przez Sąd Rejonowy uchylony, co pozwoliło nam na rozwiniecie argumentacji w toku dalszych pism procesowych oraz rozpraw.
Zarazem sąd I instancji nie znalazł podstaw do uznania swej niewłaściwości miejscowej, o co wnioskowaliśmy i przeniesienia sprawy do rozpoznania do sądu w Warszawie – według miejsca zamieszkania naszego klienta. Dlatego całe postępowanie do końca prowadzone było przez sądy w obrębie apelacji łódzkiej. Jednak nie przeszkodziło nam to w doprowadzeniu sprawy do pomyślnego finału.
Sąd I instancji po uchyleniu nakazu zapłaty przeprowadził całe postępowanie dowodowe, łącznie z dowodem z przesłuchania naszego Klienta jako strony oraz dokumentacji w postaci kalkulacji roszczeń – wyliczeń wskazujących nadpłaty na każdej racie kredytu, powstałych na skutek stosowania abuzywnych postanowień. Wyrok został przez sąd wydany w dniu 9 marca 2020 r., sygn. II C 1545/19.
Pomimo naszej argumentacji, precyzyjnie wskazującej podstawy do uznania umowy kredytu za nieważną w całości, wyszczególniającej klauzule niedozwolone od samego obowiązujące w umowie, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi uznał roszczenie banku za zasadne niemal w całości.
Za podstawę swojego rozstrzygnięcia sąd uznał porozumienie o spłacie długu z 2012 r., błędnie wskazując w uzasadnieniu, że stanowiło ono odnowienie zobowiązania naszego klienta wobec banku, zatem bez znaczenia są zarzuty dotyczące umowy kredytu z 2007 r. Sąd niemal w całości uznał za udowodnioną wysokość roszczeń banku, dlatego w przeważającej części obciążył naszego klienta kosztami procesu za I instancję.
Z tym wyrokiem nie można było się zgodzić, dlatego po otrzymaniu pisemnego uzasadnienia wyroku złożyliśmy od niego apelację do sądu II instancji – Sądu Okręgowego w Łodzi.
W apelacji powoływaliśmy rozbudowaną argumentację na temat braku rzeczywistego odnowienia zobowiązania w postaci porozumienia o spłacie długu, kładąc nacisk dlaczego umowa kredytu powinna być przedmiotem oceny sądu II instancji. Wskazywaliśmy także na dynamiczną, coraz bardziej korzystną dla kredytobiorców linię orzeczniczą TSUE, wyroki sądów powszechnych, również tych uzyskanych w międzyczasie przez naszą kancelarię.
W następstwie wniesionej apelacji Sąd Okręgowy w Łodzi, III Wydział Cywilny Odwoławczy po przeprowadzeniu w dniu 30 listopada 2021 r. rozprawy apelacyjnej dokonał w wyroku wydanym w dniu 14 grudnia 2021 r. zasadniczej zmiany w wyroku sądu I instancji.
Oddalił powództwo banku w całości, zasądził również od banku na rzecz naszego Klienta całość kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Sąd Okręgowy całkowicie podzielił naszą argumentację, rozwijaną konsekwentnie w toku całego procesu. Bank wywodził swe roszczenia z nieważnej umowy kredytu, zaś porozumienie o spłacie długu zostało niejako wymuszone na kredytobiorcy przez bank, dlatego nie powinno korzystać z ochrony prawnej.
Wyrok jest przykładem, że nawet po wypowiedzeniu przez bank umowy kredytu, kredytobiorca może skutecznie bronić się przed jego roszczeniami i uwolnić się całkowicie od zobowiązań wobec banku.
Z uwagi na wartość przedmiotu sporu od wyroku nie przysługuje skarga kasacyjna, dlatego definitywnie zamyka on kwestię roszczeń banku w stosunku do naszego klienta.
Sprawę prowadzili adwokat Jacek Sosnowski wraz z radcą prawnym Pawłem Szymańskim, Kancelaria Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni.
Na poniższym filmie o szczegółach współpracy w niniejszej sprawie opowiada Klientka naszej Kancelarii