Wyrokiem z dnia 12 września 2022 roku Sąd Okręgowy w Warszawie, XXVIII Wydział Cywilny, sygn. akt XXVIII C 10477/ 21 ustalił, że umowa z dnia 10 czerwca 2005 r. zawarta pomiędzy Powszechną Kasą Oszczędności Bankiem Polskim S.A. z siedzibą w Warszawie, a Naszymi Klientami jest nieważna (punkt 1 sentencji wyroku), a w konsekwencji zasądził łącznie na rzecz Powodów kwotę 314 193,14 zł tytułem rat kredytowo – odsetkowych uiszczonych nienależnie na rzecz Pozwanego – wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dat i kwot wskazanych w sentencji wyroku (punkt 2 sentencji wyroku). Sąd oddalił powództwo jedynie w niewielkiej części – co do roszczenia odsetkowego (punkt 3 sentencji wyroku). Ponadto Sąd ustalił, że Pozwany ponosi koszty procesu w całości, których wyliczenie poleca Referendarzowi sądowemu po prawomocnym zakończeniu postępowania w sprawie (punkt 4 sentencji wyroku).
Głównym żądaniem pozwu było ustalenie nieważności zawartej między stronami umowy z dnia 10 czerwca 2005 r.
W treści pozwu oraz pism procesowych wskazaliśmy, iż w umowie zawarto postanowienia o charakterze abuzywnym. Ponadto, w naszej ocenie umowa jest sprzeczna z naturą stosunku prawnego, zasadami współżycia społecznego oraz Prawem bankowym.
W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd wskazał, iż żądanie stwierdzenia nieważności spornej umowy kredytu okazało się uzasadnione z wielorakich przyczyn. W ocenie Sądu w umowie z 2005 roku znajdują się niedozwolone klauzule umowne, gdyż kształtują prawa i obowiązki konsumentów – Kredytobiorców – w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami oraz rażąco naruszają ich interesy (art. 3851 k.c.).
Jako sprzeczne z dobrymi obyczajami kwalifikowane są w szczególności wszelkie postanowienia, które zmierzają do naruszenia równorzędności stron umowy, nierównomiernie rozkładając uprawnienia oraz obowiązki między partnerami stosunku obligacyjnego.
Sąd podkreślił, iż Bank przyznał sobie prawo do jednostronnego uregulowania wysokości całego zobowiązania Powodów oraz rat kredytu. Jednocześnie prawo banku do ustalania kursu waluty w świetle zawartej przez strony umowy nie doznawało żadnych ograniczeń.
Pozwany mógł wybrać dowolne i niepoddające się weryfikacji kryteria ustalania kursów kupna i sprzedaży walut obcych, wpływając na wysokość własnych korzyści finansowych i generując dla Kredytobiorców dodatkowe i nieprzewidywalne co do wysokości koszty kredytu. Wobec powyższego, w ocenie Sądu zawarte w umowy klauzule waloryzacyjne, które nie zostały uzgodnione indywidualnie z Powodami i kształtowały ich zobowiązania w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając ich interesy miały charakter niedozwolony w rozumieniu art. 385 1 k.c.
Wobec okoliczności, że łącząca strony umowa była nieważna nasi Klienci mogli domagać się zwrotu tego co na jej podstawie świadczyli na rzecz banku. W konsekwencji czego, Sąd zasądził na ich rzecz kwotę 314 193,14 zł. Wysokość żądanych przez Powodów kwot została wykazana w toku procesu.
Sąd podzielił więc zaprezentowaną przez naszą Kancelarię argumentację w zakresie żądań wywiedzionych w roszczeniu głównym i podtrzymanych w dalszym toku postępowania.
Zapadły wyrok jest prawomocny, gdyż Pozwany nie wniósł apelacji co do tego orzeczenia. W ostateczności uznał więc słuszność argumentacji przytaczanej w toku procesu przez Naszą Kancelarię.
Sprawę prowadził adw. Jacek Sosnowski i r.pr. Ewelina Filipek – Kancelaria Adwokacka Adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni