Niezwykle miło nam poinformować o kolejnym prawomocnym sukcesie naszego Klienta w sporze z bankiem. Tym razem Sąd Apelacyjny w Warszawie, I Wydział Cywilny, w dniu 3 października 2022 r., sygn. akt. I ACa 284/22, w sprawie z powództwa kredytobiorców przeciwko mBank S.A wydał wyrok, w którym oddalił apelację banku od korzystnego dla naszego Klienta wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie, a także zasądził 4050 zł, tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Sąd Apelacyjny w Warszawie w osobie SSA Romana Dziczka uznał apelację pozwanego banku za pozbawioną podstaw. Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie, bowiem – zdaniem Sądu Apelacyjnego – na skutek zawarcia w przedmiotowej umowie niedozwolonych postanowień umowa nie może zostać utrzymana w mocy, co skutkuje jej nieważnością, a w konsekwencji – słusznością żądania powoda ustalenia jej nieważności.
Sąd Apelacyjny podzielił i zaaprobował zasadnicze ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, szczegółowo opisane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd Apelacyjny wskazał, że Kredytobiorcy został przedstawiony gotowy produkt, za którego przygotowanie odpowiadał w całości bank, a takie elementy jak wniosek kredytowy czy umowa zostały uzupełnione o dane szczegółowe m.in. kwotę kredytu, okres kredytowania, przeznaczenie kredytu, czy też rodzaj zabezpieczenia.
Pozwany, będąc przedsiębiorcą w relacji do powodów – konsumentów, nie udowodnił, że w tym konkretnym procesie zawierania umowy kredytowej była możliwość negocjowania zasad indeksacji, a przede wszystkim, że sporne postanowienia zostały indywidualnie uzgodnione z powodami. Dodatkowo Sąd zwrócił uwagę, że kredytobiorcy nie byli należycie poinformowani przez bank o ryzykach związanych ze sporną umową.
Droga do korzystnego, prawomocnego wyroku wyglądała następująco: pozwem z października 2019 r. nasz Klient skierował roszczenia przeciwko mBank S.A. do Sądu Okręgowego w Warszawie, w którym żądał stwierdzenia nieważności umowy kredytowej indeksowanej do CHF, ewentualnie jej tzw. odfrankowienia.
W przedmiotowym pozwie Powód zarzucił bankowi, m.in. że w ww. umowie kredytu zostały zawarte klauzule niedozwolone, wskazał m.in. na postanowienia, te nie zostały z nim indywidualnie uzgodnione, są nietransparentne, kształtują prawa i obowiązki kredytobiorcy w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają jego interesy. Powód podniósł również, że konsekwencją uznania kwestionowanych postanowień za abuzywne jest to, iż są one bezskutecznie i nie wiążą stron.
Ponadto nasz Klient podniósł także, że ww. umowa jest nieważna z uwagi na to, że jest sprzeczna z ustawą prawo bankowe, ponieważ kwota kredytu została określona ww. umowie niejednoznacznie. Dodatkowo podkreślono, że przedmiotowa umowa sprzeczna jest również z zasadą ekwiwalentności świadczeń strony, co przejawia się w przerzuceniu całości ryzyka wynikającego z umowy na konsumenta, o czym w dniu podpisania umowy Klient nie został poinformowany.
Wobec złożonego pozwu bank wystosował odpowiedź, w której zakwestionował wszelkie zarzuty naszego Klienta, wskazując, że umowa jest ważna, nie jest sprzeczna z ustawą prawo bankowe, prawa i obowiązki stron zostały unormowane zgodnie z wolą stron a ponadto klauzule zawarte w ww. umowie kredytu nie stanowią zapisów abuzywnych, zaś klienci zostali wyczerpująco poinformowani o specyfice kredytu indeksowanego do waluty obcej. Bank wskazywał także, że gdyby jednak Sąd uznał, że ww. klauzule są abuzywne to można uzupełnić umowę innym miernikiem wartości w postaci kursu średniego NBP. Ponadto bank podniósł m.in. zarzut braku interesu prawnego w ustaleniu nieważności, a także ze wszech miar chybiony i nie brany pod uwagę w orzecznictwie, zarzut przedawnienia roszczeń Powoda.
W odpowiedzi na stanowisko banku została złożona replika, w której Powód ustosunkował się do wszelkich twierdzeń banku, powołując się na szeroką argumentację prawną wynikającą nie tylko z doktryny ale przede wszystkim z tez płynących z aktualnego orzecznictwa dotyczących tzw. kredytów frankowych.
W niniejszej sprawie w I instancji miało miejsce jedno posiedzenie sądu, na którym przesłuchano naszego Klienta, po czym rozprawa został zamknięta. Korzystny dla kredytobiorcy wyrok I instancji zapadł w dniu 7 grudnia 2021 r., natomiast korzystny dla naszego Klienta wyrok II instancji zapadł w dniu 3 października 2022 r., po przeprowadzeniu rozprawy apelacyjnej.
Jak wynika z powyższego sprawa od momentu skierowania do Sądu Okręgowego w Warszawie do jej zakończenia w II instancji trwała około 2 lat.
Mamy nadzieję, że ten wpisujący się w zasadniczo jednolitą w podobnych sprawach linię orzeczniczą wyrok, podtrzyma i ugruntuje panującą już tendencję uznawania analogicznych umów kredytowych za nieważne, ponieważ jest on zgodny z prawem polskim i europejskim oraz przywraca, zaburzony funkcjonowaniem nieuczciwej umowy w obrocie, porządek tak prawny, jak i aksjologiczny.
Sprawę prowadzili adw. Jacek Sosnowski i r.pr. Małgorzata Wilczek – Kancelaria Adwokacka Adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni.