Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu unieważnienie kredytu PKO BP i 65 324,50 zł oraz 31 183,41 CHF dla naszych Klientów.

W dniu 14 lutego 2023 r. Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu I Wydział Cywilny w składzie Przewodniczący sędzia Paweł Bronkiewicz w sprawie o sygn. akt I C 101/21 wydał wyrok w sprawie z powództwa naszych Klientów przeciwko Powszechnej Kasie Oszczędności Bankowi Polskiemu S.A. z siedzibą w Warszawie, w którym w punkcie 1 ustalił, że umowa kredytu hipotecznego MIX zawarta 3 kwietnia 2008 r.  jest nieważna, w punkcie 2 zasądził od pozwanego na rzecz naszych Klientów solidarnie kwotę 65 324,50 zł oraz kwotę 31 183,41 CHF wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty:

– 33 001,82 zł od dnia 23 lutego 2021 r. do dnia zapłaty;

– 32 322,68 zł od dnia 7 maja 2022 r. do dnia zapłaty;

– 31 183,41 CHF od dnia 7 maja 2022 r. do dnia zapłaty;

tytułem świadczeń nienależnie pobranych w okresie od 3 kwietnia 2008 r. do dnia 10 marca 2022 r. 

Z kolei w punkcie 3 zasądził od pozwanego na rzecz naszych Klientów solidarnie kwotę 7 981,06 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. 

W niniejszej sprawie pozew został skierowany do Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu w lutym 2021 r., zatem postępowanie sądowe trwało 24 miesiące.

W ocenie Sądu żądanie stwierdzenia nieważności spornej umowy kredytu okazało się uzasadnione głównie z powodu zawarcia w spornej umowie zapisów o charakterze niedozwolonym.

Kwestionowane przez Powoda postanowienia różnicują wysokość kursu przyjętego dla przeliczenia kwoty kredytu z CHF na PLN według kursu kupna, a następnie przeliczeń wysokości wymaganej spłaty z CHF na PLN według kursu sprzedaży według Tabel Banku, a w konsekwencji pozwalają bankowi na swobodne ustalenie wysokości każdego z tych kursów.

Zaskarżone zapisy umowne nie odwołują się  do ustalanych w sposób obiektywny kursów CHF, na których ustalenie żadna ze stron nie ma wpływu, lecz pozwalają w rzeczywistości bankowi kształtować ten kurs w sposób dowolny, wedle swego uznania. Treść kwestionowanych klauzul przeliczeniowych umożliwia bankowi jednostronne kształtowanie sytuacji kredytobiorcy – konsumenta w zakresie wysokości jego świadczeń wobec banku, przez co zakłócona została równowaga pomiędzy stronami przedmiotowej umowy kredytu.

Ponadto umowa kredytu nie przewidywała wypłaty kwoty kredytu we frankach szwajcarskich, nie dawała też kredytobiorcy możliwości dokonywania spłaty rat kredytowych bezpośrednio w tej walucie. Oznacza to, że przeliczenia świadczeń stron, będące następstwem waloryzacji kredytu do waluty obcej, dokonywane były tylko „na papierze”, zaś zarówno wypłata kredytu jak i jego spłata miała być (i była) w rzeczywistości dokonywana w złotych polskich.

Pozwany bank nie wywiązał się też z ciążącego na nim obowiązku informacyjnego. Nie wykazał bowiem, iż w procesie zawierania umowy przekazał kredytobiorcy informacje pozwalające na zrozumienie, że w przypadku niekorzystnej zmiany relacji wartości waluty polskiej do waluty szwajcarskiej jego zadłużenie może rosnąć bez żadnych ograniczeń. Przypomnieć trzeba, że nie chodzi tylko o ogólną wiedzę, że kursy walut zmieniają się, a ich zmiany mają wpływ na wysokość zobowiązań kredytobiorcy, ale o uwidocznienie, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, wypływających z umowy konsekwencji ekonomicznych, w tym przyjęcia przez kredytobiorcę ryzyka kursowego, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku znacznej dewaluacji waluty polskiej.

W konsekwencji powyższego, Sąd stwierdził, iż po usunięciu w/w klauzul dalsze trwanie umowy jest niemożliwe, gdyż nie ma możliwości zastąpienia klauzul waloryzacyjnych jakimkolwiek przepisem dyspozytywnym czy to kodeksu cywilnego czy też prawa bankowego lub innego polskiego aktu prawnego, co było jednoznaczne z koniecznością ustalenia nieważności przedmiotowej umowy.

Sąd podzielił więc zaprezentowaną przez naszą Kancelarię argumentację w zakresie żądań wywiedzionych w roszczeniu głównym i podtrzymanych w dalszym toku postępowania.

Zapadły wyrok jest nieprawomocny, jednak mając na uwadze kierunek linii orzeczniczej należy wyrazić nadzieję, że wyrok utrzyma się w II instancji.

Sprawę prowadził adw. Jacek Sosnowski i adw. Tomasz Pietrusiak – Kancelaria Adwokacka Adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni