Unieważnienie kredytu Bank Millennium w SO w Warszawie na 1 ROZPRAWIE!

Wyrokiem z dnia 24 lutego 2021 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XXV C 2496/19 Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny ustalił, że umowa kredytu zawarta przez naszą Klientkę z Bankiem Millennium S.A. z siedzibą w Warszawie jest nieważna, oraz rozstrzygnął o kosztach procesu zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, obciążając nimi w całości Pozwanego.

Pozew został złożony we wrześniu 2019 r. W trakcie postępowania sądowego odbyła się jedna rozprawa, na której przesłuchana została Powódka. Zanim jednak Sąd wyznaczył termin rozprawy, zarządził dalszą wymianę pism procesowych, celem usystematyzowania okoliczności spornych pomiędzy stronami. Syntetyczne przedstawienie argumentów przez stronę powodową, pozwoliło Sądowi na dokonanie oceny zasadności przeprowadzenia dowodów zgłoszonych przez Pozwanego. Sąd uznał, że dowód z zeznań świadków, będących pracownikami baku, w żaden sposób nie przyczyni się do wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy, skoro zawnioskowani świadkowie nie brali udziału w zawieraniu umowy z Powódką.

W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd wskazał, iż główne roszczenie Powódki zasługuje na uwzględnienie, albowiem zawarte w umowie klauzule indeksacyjne zamieszczone w § 2 ust. 2 oraz § 7 ust 1 umowy, na których abuzywność wskazywała strona powodowa, są również sprzeczne
z art. 353¹ k.c., a w konsekwencji umowa jest nieważna na podstawie art. 58 § 1 k.c.

Sąd uznał, że sposób ukształtowania klauzul indeksacyjnych oraz przeliczenie świadczenia stron kursem franka szwajcarskiego, bez jakichkolwiek ograniczeń w tym zakresie czy to w umowie, czy w regulaminie godzi w równowagę kontraktową stron. Nie ma zgody na przyznanie jednej ze stron zobowiązania możliwości jednostronnego, władczego oddziaływania na pozycję drugiej strony,
 a w szczególności na wysokość świadczenia albo kształt zobowiązania kontrahenta.

Uprawnienie Banku do samodzielnego ustalania wysokości kursów w Tabeli kursu banku, od którego zależy zarówno miesięczna rata spłaty, jak i wysokość całego zobowiązania Powódki względem banku, pozostaje w sprzeczności z naturą stosunku zobowiązaniowego, którego istotą jest równość stron. 

Sąd rozważył również, czy bez kwestionowanych postanowień w ogóle doszłoby do zawarcia przedmiotowej umowy. W oparciu o materiał dowodowy sprawy doszedł jednak do przekonania, że strony nie zawarłyby spornej umowy bez wskazanych postanowień przewidujących przeliczanie świadczeń stron.

Wolą stron była wypłata kwoty kredytu w złotych polskich i rozliczanie się w tej walucie przy jego spłacie. Oznacza, że bez klauzul przeliczeniowych zawartych w § 2 ust. 2  oraz § 7 ust 1 umowy do jej zawarcia by nie doszło.  Nieważność tych postanowień umownych prowadzi do nieważności całej umowy na podstawie art. 58 § 3 k.c.

Sąd uznał, że Powódce przysługuje interes prawny, albowiem pomiędzy stronami istnieje spór co ważności umowy.

Zapadły wyrok jest nieprawomocny, jednak mając na uwadze kierunek linii orzeczniczej należy wyrazić nadzieję, że wyrok utrzyma się w II instancji.

Zapraszamy na nasz kanał w serwisie YouTube