W dniu 5 października 2021 r. Sąd Okręgowy w Warszawie, III Wydział Cywilny sygn. akt. III C 1010/20 w sprawie z powództwa naszych Klientów przeciwko Bankowi Millenium S.A. z siedzibą w Warszawie wydał wyrok, w którym ustalił, że umowa o kredyt hipoteczny indeksowany do CHF zawarta 28 kwietnia 2006 r. z Bankiem Millenium Spółką Akcyjną z siedzibą w Warszawie jest nieważna i zasądził od pozwanego banku na rzecz naszych Klientów kwotę 11 817 zł, tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 10 800 zł, tytułem kosztów zastępstwa procesowego.
Pozwem z kwietnia 2020 r. Powodowie skierowali za pomocą naszej Kancelarii roszczenia przeciwko Bankowi Millenium S.A. do Sądu Okręgowego w Warszawie, w którym żądali stwierdzenia nieważności wyżej umowy kredytowej indeksowanej do CHF, ewentualnie jej tzw. odfrankowienia.
W przedmiotowym pozwie Powodowie zarzucili bankowi, m.in. że w ww. umowie kredytu zostały zawarte klauzule niedozwolone. Powodowie wskazali m.in. na postanowienia, te nie zostały z nimi indywidualnie uzgodnione, są nietransparentne, kształtują prawa i obowiązki Powodów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają ich interesy. Powodowie podnieśli również, że konsekwencją uznania kwestionowanych postanowień za abuzywne jest to, iż są one bezskutecznie i nie wiążą stron.
Ponadto Powodowie podnieśli także, że ww. umowa jest nieważna z uwagi na to, że jest sprzeczna z ustawą prawo bankowe, ponieważ kwota kredytu została określona ww. umowie niejednoznacznie. Ponadto przedmiotowa umowa sprzeczna jest również z zasadą ekwiwalentności świadczeń strony, co przejawia się w przerzuceniu całości ryzyka wynikającego z umowy na konsumentów, o czym w dniu podpisania umowy klienci nie zostali poinformowani.
Wobec złożonego pozwu bank wystosował odpowiedź, w której zakwestionował wszelkie zarzuty Powodów, wskazując, że umowa jest ważna, nie jest sprzeczna z ustawą prawo bankowe, prawa i obowiązki stron zostały unormowane zgodnie z wolą stron a ponadto klauzule zawarte w ww. umowie kredytu nie stanowią zapisów abuzywnych, zaś klienci zostali wyczerpująco poinformowani o specyfice kredytu indeksowanego do waluty obcej. Ponadto bank podniósł m.in. zarzut braku interesu prawnego w ustaleniu nieważności, a także ze wszech miar chybiony i nie brany pod uwagę w orzecznictwie, zarzut przedawnienia roszczeń Powodów.
W odpowiedzi na stanowisko banku Powodowie wystosowali replikę, w której ustosunkowali się do wszelkich twierdzeń banku, powołując się na szeroką argumentację prawną wynikającą nie tylko z doktryny ale przede wszystkim z tez płynących z aktualnego orzecznictwa dotyczących tzw. kredytów frankowych.
Bank w niniejszej sprawie podkreślał, że klienci mieli możliwość od początku trwania umowy spłacał raty bezpośrednio w CHF. Jednakże Sąd Okręgowy w Warszawie, w osobie SSO Ewy Jończyk, nie wziął kreowanych przez bank twierdzeń pod uwagę i zupełnie pominął także dodatkowe twierdzenia banku, jakoby od początku trwania umowy możliwa była spłata kredytu bezpośrednio w CHF na mocy zapisów regulaminu kredytowania.
W niniejszej sprawie miały miejsce dwa posiedzenia sądu. Na pierwszym odbyło się przesłuchanie Powodów, zaś na drugim terminie Sąd udzielił końcowych głosów stronom i zamknął rozprawę. Sąd w niniejszej sprawie pominął zgłaszane przez strony dowody z opinii biegłych z zakresu bakowości i finansów, natomiast przesłuchanie świadków banku odbyło się w formie pisemnej, niczego zresztą do sprawy nie wnosząc, bowiem były to tendencyjne zeznania etatowych świadków banku w znanej doskonale wszystkim pełnomocnikom kredytobiorców formule.
Wyrok zapadł w dniu 5 października 2021 r. W ustnych motywach Sąd stwierdził, że klienci posiadali niewątpliwy interes prawny w wytoczeniu powództwa o ustalenie zgodnie z art. 189 k.p.c. Według Sądu umowa zawiera niewątpliwie klauzule abuzywne, a ponadto jest sprzeczna z istotą stosunku cywilnoprawnego.
Dodatkowo Sąd wskazał, że bank nie sprostał przedkontraktowemu obowiązkowi leżącemu po stronie profesjonalisty, jakim jest przedstawienie wszelkich ryzyk i pełnej informacji w zakresie ponoszonych przez kredytobiorców kosztów.
Ponadto w ocenie sądu klauzula indeksacyjna nie spełnia wymogów transparentności, a po stronie silniejszej leży kreowanie wysokości zobowiązania. Sąd zwrócił także uwagę, że bank w różny sposób ustalał kurs na podstawie tej umowy – zawsze jednak kurs ten zależał od miernika wyznaczanego przez Zarząd banku.
Co istotne Sąd wyraźnie w ustnych motywach wyroku wskazał, że sposób wykonywania umowy jest w niniejszej sprawie zupełnie nieistotny, podobnie jak nieistotne jest, czy kurs stosowany przez bank był kursem rynkowym.
Ponadto zostało przez Sąd wyraźnie podkreślone, że nie ma możliwości uzupełnienia umowy przepisem dyspozytywnym, zaś Powodowie posiadają niewątpliwy interes prawny w ustaleniu nieważności kwestionowanej umowy, bowiem jedynym sposobem na definitywne rozstrzygnięcie sytuacji Powodów jest ustalenie nieważności umowy kredytowej.
Konieczne jest również podkreślenie, że kwestionowane przez Powodów w niniejszej sprawie postanowienia umowne były już przedmiotem kontroli Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów i uznane zostały za postanowienia niedozwolone. Kwestionowane przez Powodów postanowienia umowne zostały uznane przez SOKIK za sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszające interes konsumenta, nie podlegały więc ponownemu badaniu w ramach kontroli indywidualnej
Jak wynika z powyższego sprawa od momentu jej skierowania Sądu Okręgowego w Warszawie do jej zakończenia w I instancji trwała 1,5 roku.
Mamy nadzieję, że – o ile od powyższego wyroku zostanie wniesiona apelacja – Sąd II instancji utrzyma przedmiotowy wyrok w mocy, ponieważ jest on zgodny z prawem polskim i europejskim, podtrzymuje jednocześnie jednolitą linię orzeczniczą w stosunku do umów indeksowanych kursem waluty obcej zawieranych z Bankiem Millenium S.A.
Sprawę prowadzili adw. Jacek Sosnowski i r.pr. Małgorzata Wilczek