Wyrokiem z dnia 8 lipca 2022 roku Sąd Okręgowy w Warszawie II Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt: II C 429/20 ustalił, że umowa kredytu zawarta przez naszej Klientki z Bank Millennium S.A. jest nieważna i zasądził na rzecz Powódki ponad 119 tyś. zł oraz ponad 94 tyś. CHF, ponadto obciążył Pozwanego kosztami procesu w całości.
W niniejszej sprawie pozew złożono w styczniu 2020 r., odbyła się 1 rozprawa, na której przesłuchano Powódkę oraz pominięto pozostałe wnioski dowodowe w tym o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego oraz przesłuchania świadków – jako nieistotnych dla rozpoznania sprawy.
W przedmiotowym pozwie Powódka zarzuciła bankowi, m.in. że w ww. umowie kredytu zostały zawarte klauzule niedozwolone. Powódka wskazała m.in. na postanowienia, te nie zostały z nią indywidualnie uzgodnione, są nietransparentne, kształtują prawa i obowiązki Powódki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają ich interesy. Powódka podniosła również, że konsekwencją uznania kwestionowanych postanowień za abuzywne jest to, iż są one bezskutecznie i nie wiążą stron.
Ponadto Powódka podniosła także, że ww. umowa jest nieważna z uwagi na to, że jest sprzeczna z ustawą prawo bankowe, ponieważ kwota kredytu została określona ww. umowie niejednoznacznie. Ponadto przedmiotowa umowa sprzeczna jest również z zasadą ekwiwalentności świadczeń strony, co przejawia się w przerzuceniu całości ryzyka wynikającego z umowy na konsumentów, o czym w dniu podpisania umowy klienci nie zostali poinformowani
W ocenie Sądu łączącą strony umowa o kredyt hipoteczny z dnia 2 kwietnia 2007 r. należało uznać za nieważną w całości z uwagi na regulację art. 69 ust. 1 i 2 ustawy Prawo bankowe w zw. z art. 58 § 1 k.c. oraz wobec przekroczenia zasady swobody umów.
Na podstawie stanu faktycznego ustalonego przez Sąd, a w szczególności na podstawie treści umowy kredytu, stwierdzić należy, iż strony nie umówiły się co do głównych świadczeń umowy. Brak określenia w umowie głównych świadczeń umowy, zdaniem Sądu, prowadzi do stwierdzenia, że umowa jest w całości nieważna.
Zarówno indeksacja, jak i odesłanie do tabel kursowych stanowią przedmiot główny umowy, przy czym nie zostały one sformułowane jednoznacznie (brak wskazania zasad ustalania kursów, brak rzetelnej informacji o ryzyku walutowym przy jednoczesnym wykreowaniu poprzez indeksację takiego ryzyka oraz rodzaje kursów prowadzące do dalszych niejednoznaczności).
Zgodnie z obowiązującymi przepisami i zasadą swobody umów, kredytobiorca w chwili podpisania umowy powinien wiedzieć jaka jest kwota jego kredytu. Tymczasem poprzez jednostronne określanie kursu CHF przez pozwany Bank, powódka dowiedziała się o wysokości kredytu przy jego wypłacie, po zastosowaniu dowolnie ustalonego przez pozwanego kursu CHF.
Zobowiązanie powódki ustalane było w walucie CHF, która w okresie spłaty kredytu była podstawą określania wysokości kapitału pozostałego do spłaty oraz odsetek. Oznacza to, że nie tylko wysokość kapitału kredytu była jednostronnie ustalona przez pozwanego, lecz w każdym okresie trwania kredytu Bank Millenium S.A. naliczał dodatkowo odsetki od kapitału powstałego w wyniku zastosowania dowolnie ustalonego kursu CHF.
Dzięki korzystnemu orzeczeniu Powodowie uwolnili się od zobowiązania względem banku w wysokości ok. 336 000 zł.
Sprawę prowadzili adw. Jacek Sosnowski i adw. Mateusz Jachimczyk, Kancelaria Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni.