Wyrokiem z dnia 2 marca 2022 roku Sąd Okręgowy w Olsztynie, I Wydział Cywilny, sygn. akt I C 433/21 w osobie SSO Ewy Okinńskiej ustalił, że umowa kredytu denominowanego (konsolidacyjnego) z dnia 16 maja 2006 r. jest nieważna, Sąd zasądził od Banku na rzecz naszych Klientów łącznie kwotę 39.581 zł. W sprawie Sąd obciążył w całości pozwany Bank kosztami procesu, pozostawiając referendarzowi sądowemu ich szczegółowe wyliczenie.
Pozew w przedmiotowej sprawie został wniesiony w kwietniu 2021 roku. Kredyt został udzielony z przeznaczeniem na spłatę zadłużenia z tytułu kredytów i in. oraz na dowolny cel (§ 2 umowy).
Żądanie naszych klientów o ustalenie nieważności umowę i dochodzone w związku z nieważnością umowy żądanie o zapłatę zasługiwały zdaniem Olsztyńskiego Sądu na pełne uwzględnienie.
Nie ulegało wątpliwości Sądu,, że powodowie zawarli umowę jako konsumeci w rozumieniu art. 221 k.c., a co za tym idzie chronią ich przepisy dotyczące konsumentów, jako słabszą stronę kontraktu.
Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie niezakwestionowanych skutecznie przez Bank dokumentów – w szczególności umowy kredytowej, wniosku kredytowego oraz zaświadczenia wystawionego przez pozwany Bank przedstawiającym historię spłat kredytu. Sąd dał wiarę również zeznaniom strony powodowej i świadkom, że postanowienia umowy w zakresie mechanizmu ustalania kursu waluty, nie zostały w przypadku umowy stron uzgodnione indywidualnie.
Wyżej wskazane postanowienia odwoływały się do kursu waluty obowiązującego w banku, bez wskazania, w jaki konkretnie sposób jest on ustalany. To zaś nie pozwalało na jednoznaczne określenie zakresu tych postanowień i konsekwencji płynących dla kredytobiorców.
Kwestionowane postanowienia umowy wskazywały na dwa rodzaje kursów – kurs kupna do ustalenia wysokości kredytu, którą należy wypłacić w PLN oraz kurs sprzedaży do ustalenia wysokości kolejnych rat spłaty w PLN. Ponieważ sposób ustalania tych kursów nie został określony w umowie, oznacza to, że mogły być one wyznaczane jednostronnie przez Bank według kryteriów na które powodowie nie mieli żadnego wpływu.
Sąd pominął wnioski dowodowe stron o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego. Opinia biegłego stanowiła – zdaniem Sądu – jedynie dowód dający Sądowi, rozstrzygającemu sprawę merytorycznie, dokonanie ustaleń w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych (a więc wiedzy wykraczającej poza objętą zakresem wiedzy ogólnej – powszechnej).
W tej sprawie Sąd uznał, że zgromadzone w sprawie dowody w postaci dokumentów i zeznań świadków, strony powodowej, w pełni pozwalają na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy, w szczególności w oparciu o zaświadczenie wystawione przez pozwanego (pozwalające na ustalenia wysokości dokonywanych wpłat przez powodów), zaś wniosek dowodowy o dopuszczenie opinii biegłego potraktował, z uwagi na powyższe, jako nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy.
Zdaniem Sądu taka umowa, w której to jedna strona ma prawo do swobodnego ustalania kursów przyjmowanych do wykonania umowy, prowadzi do wniosku, że postanowienia dotyczące kursu waluty właściwego dla wzajemnych rozliczeń stron były sprzeczne z dobrymi obyczajami i naruszały rażąco interesy powodów w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c., oceniane na datę zawarcia umowy (art. 3852 k.p.c. – por. uchwała SN z 20.06.2018 r. w sprawie III CZP 29/17).
W sprawie odbyła się jedna jedyna rozprawa, na której Sąd przesłuchał Powodów i był gotowy wydać wyrok po krótkiej przerwie. Świetne przygotowanie do rozprawy oraz syntetycznie i profesjonalnie sporządzony pozew pozwoliły osiągnąć naszym Klientom sukces w niecały rok od złożenia pozwu.
Zapadły wyrok jest nieprawomocny. Sprawę prowadził adw. Jacek Sosnowski – Kancelaria Adwokacka Adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni