Wyrokiem z dnia 21 czerwca 2022 roku Sąd Okręgowy w Warszawie, IV Wydział Cywilny, sygn. akt IV C 615/21 ustalił, że umowa o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych ,,MULTIPLAN’’ waloryzowany kursem CHF z dnia 24 września 2008 roku zawarta pomiędzy Bankiem mBank z siedzibą w Warszawie, a naszą Klientką jest nieważna (punk 1 sentencji wyroku) oraz zasądził od pozwanego Banku na rzecz Naszej Klientki kwotę 243 772,15 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 4 stycznia 2022 roku do dnia zapłaty (punkt 2 sentencji wyroku). Ponadto Sąd zasądził na rzecz Naszej Klientki od pozwanego Banku kwotę 13 792, 79 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt 3 sentencji wyroku) oraz nakazał zwrócić ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie na rzecz Powódki kwotę 24,21 zł tytułem niewykorzystanej części uiszczonej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego (punkt 4 sentencji wyroku).
W uzasadnieniu w/w rozstrzygnięcia Sąd wskazał, iż żądanie stwierdzenia nieważności spornej umowy kredytu okazało się uzasadnione. W ocenie Sądu, w realiach niniejszej sprawy wystąpiły przesłanki do uznania postanowień przewidujących waloryzacje kredytu za postanowienia niedozwolone.
Taki wniosek wynika z przeprowadzonej oceny kształtu postanowień, które z jednej strony różnicują wysokość kursu przyjętego dla przeliczeń kwoty kredytu z PLN na CHF, a następnie przeliczeń wysokości wymaganej spłaty CHF na PLN, a z drugiej strony – pozwalają kredytodawcy na swobodne ustalenie każdego z tych kursów, bez podania ściśle kryteriów wysokości wyznaczania kursów. Już samo zróżnicowanie pomiędzy kursem kupna i sprzedaży stosowanym dla określenia wysokości spłaty uznać należy za sprzeczne z dobrymi obyczajami, a równocześnie rażąco naruszające interesy konsumenta.
Równocześnie nie budzi wątpliwości, że konstrukcja w której w chwili wypłaty kredytu wysokość wyrażonego w złotych polskich zobowiązania konsumenta jest – w wyniku zastosowania dla jej ustalenia kursu sprzedaży- wyższa niż wysokość udzielonego kredytu, stanowi naruszenie interesów klienta.
Ze wskazanych przyczyn za niedozwolone zostały uznane zapisy odnoszące się do ustalania wysokości kursów w Tabeli banku z uwagi na okoliczność, iż kursy te nie są ustalane w oparciu o obiektywne wskaźniki, lecz kształtowane są w sposób dowolny przez bank, jednostronny, uniemożliwiający ich weryfikację prze konsumenta (brak transparentności) – Naszego Klientkę.
Podobnie wypowiedział się SOKiK wskazując jednoznacznie, że podstawą decyzji o uznaniu kwestionowanego postanowienia umownego za abuzywne był fakt, że w umowie nie określono precyzyjnie sposobu ustalania kursów walutowych stosowanych przy wykonywaniu przeliczeń niezbędnych dla rozliczania kredytu.
Podsumowując, Sąd stwierdził, iż sporna umowę uznać należy za nieważną w oparciu o art. 58 par. 1 k.c. w zw. z art. 3851 k.c. w następstwie stwierdzenia abuzywności klauzul przeliczeniowych i niemożności uzupełnienia niedozwolonych klauzul umownych przepisami dyspozytywnymi, taka umowa staje się sprzeczna z naturą stosunku prawnego umowy kredytu, bo w rzeczywistości mimo literalnych zapisów umowy nie zostało określone świadczenie Kredytobiorczyni i Kredytodawcy, zasady spłaty kredytu, czego wymaga art. 69 ust. 2 Prawa bankowego.
Nieważność umowy o kredyt zawartej przez strony skutkowała zaś uznaniem za zasadne żądania strony powodowej o zwrot tego, co na jej podstawie świadczyła zgodnie z treścią art. 410 k.c. W konsekwencji czego, Sąd zasądził na rzecz Naszej Klientki wszystkie środki uiszczonej przez nich na rzecz Banku w wykonaniu tejże umowy tytułem zwrotu nienależnego świadczenia, opierając się w tym zakresie tzw. teorię dwóch kondykcji.
Sąd podzielił więc zaprezentowaną przez naszą Kancelarię argumentację w zakresie nieważności przedmiotowej umowy kredytowej i zasadności zasądzenia od pozwanego Banku na rzecz naszych Klientów zwrotu wszystkich środków pieniężnych wpłaconych tytułem jej wykonania.
Zapadły wyrok jest nieprawomocny, jednak mając na uwadze kierunek linii orzeczniczej należy wyrazić nadzieję, że wyrok utrzyma się w II instancji.
Sprawę prowadził adw. Jacek Sosnowski