Wyrokiem z dnia 10 czerwca 2022 roku Sąd Okręgowy w Warszawie, IV Wydział Cywilny, sygn. akt IVC 743/19 ustalił, że umowa z kwietnia 2007 roku zawarta pomiędzy Bankiem Deutsche Bank Polska Spółką Akcyjną z siedzibą w Warszawie, a Naszymi Klientami jest nieważna oraz zasądził od pozwanego Banku na rzecz Powodów koszty procesu w wysokości 11 800 zł.
Głównym żądaniem pozwu było ustalenie nieważności zawartej między stronami umowy z kwietnia 2007 roku.
W przedmiotowej sprawie roszczenia Powodów opierały się na uznaniu niektórych postanowień zawartej umowy za niedozwolone w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c., co skutkowało koniecznością stwierdzenia nieważności przedmiotowej umowy. Zgodnie z tym przepisem postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne).
W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd wskazał, iż żądanie stwierdzenia nieważności spornej umowy kredytu okazało się uzasadnione. Sąd podkreślił, że umowa jest nieważna przede wszystkim z uwagi na zawarcie zarówno w treści umowy, jak też Regulaminie stanowiącym integralną część umowy postanowień niedozwolonych, których charakterystyka została wskazała w treści art. 385 1 k.c.
Sąd podniósł, iż postanowienia stosowane przez Pozwanego dotyczące zasad ustalania kursów wymiany walut są sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają interesy Powodów- naszych Klientów. Postanowienia wprowadzają rażącą dysproporcję praw i obowiązków stron, przyznając wyłącznie jednej z nich (Bankowi) uprawnienie do dowolnego ustalania kryteriów wpływających na wysokość świadczeń stron, przy jednoczesnym odebraniu drugiej stronie możliwości do weryfikowania poprawności działania silniejszej strony umowy.
Na Powodów, poza ryzykiem kursowym, zostało przerzucone ryzyko całkowicie dowolnego kształtowania kursów wymiany przez Kredytodawcę (pozwany Bank). Kwestionowane postanowienia umowy kredytowej nie zostały indywidualnie uzgodnione. Dodatkowo Powodom nie wyjaśniono mechanizmu denominacji oraz nie poinformowano ich rzetelnie o ryzyku walutowym. Nadto należy wskazać, iż Powodowie na etapie zawierania umowy kredytu nie zostali przez Pozwanego poinformowani, iż stosowany do przeliczeń kurs jest kursem ustalanym przez Pozwanego, nie zaś kursem rynkowym. Dodatkowo Pozwany nie przestawił Powodom samego mechanizmu ustalania przedmiotowego kursu.
Powodowie nie byli należycie informowani o ryzyku walutowym związanym z zaciąganym przez nich kredytem denominowanym do franka szwajcarskiego. Doradcy klienta udzielali tylko ogólnych informacji o charakterystyce zobowiązania. Należy również wspomnieć, iż doradcy Pozwanego zapewniali, iż frank szwajcarski jest najstabilniejszą walutą i tym samym minimalizowali ryzyko związane z zaciągnięciem kredytu w walucie obcej, bagatelizując kwestie związane z wahaniami kursu.
Poza zapoznaniem z projektem umowy klienci nie byli informowani o zasadach na jakich jest przeprowadzana denominacja kredytu. Bank nie przedstawiał symulacji zmiany wysokości kapitału w wyniku zmiany kursu waluty denominacyjnej ani informacji o historycznym kursie waluty. Nie przedstawiono też Powodom negatywnych scenariuszy kształtowania się kursu franka szwajcarskiego i wpływu tej zmiany na zadłużenie z tytułu kredytu. Powodowie nie wiedzieli, że kwota długu może wzrosnąć w sposób nieograniczony.
Powodom na etapie zawierania umowy nie przedstawiono także symulacji kredytu w PLN (bez zastosowania mechanizmu indeksacji) wskazując, iż nie posiadają oni zdolności kredytowej do uzyskania kredytu w PLN. Ponadto postanowienia w/w umowy kredytu nie były z Powodami indywidualnie uzgadniane. Nasi Klienci nie zostali również poinformowani o jakiejkolwiek możliwości negocjacji postanowień umowy z Pozwanym. Nie byli też świadomi, że dla ustalenia kursu denominacji Pozwany będzie korzystał z opracowanych przez siebie Tabel kursów.
Wszystkie przytoczone wyżej względy uzasadniały stwierdzenie, iż w umowie i Regulaminie zawarto zapisy o charakterze abuzywnym. W konsekwencji tego, Sąd stwierdził, iż po usunięciu w/w klauzul dalsze trwanie umowy jest niemożliwe, gdyż nie ma możliwości zastąpienia klauzul waloryzacyjnych jakimkolwiek przepisem dyspozytywnym czy to kodeksu cywilnego czy też prawa bankowego lub innego polskiego aktu prawnego, co było jednoznaczne z koniecznością ustalenia nieważności przedmiotowej umowy.
Sąd podzielił więc zaprezentowaną przez naszą Kancelarię argumentację w zakresie nieważności przedmiotowej umowy kredytowej.
Zapadły wyrok jest nieprawomocny, jednak mając na uwadze kierunek linii orzeczniczej należy wyrazić nadzieję, że wyrok utrzyma się w II instancji.
Sprawę prowadził adw. Jacek Sosnowski