Wyrokiem z dnia 22 grudnia 2020 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XXIV C 207/18 Sąd Okręgowy w Warszawie XXIV Wydział Cywilny ustalił, że umowa kredytu zawarta przez naszych Klientów z Powszechną Kasą Oszczędności Bankiem Polskim Spółką Akcyjną z siedzibą w Warszawie jest nieważna, ponadto obciążył Pozwanego kosztami procesu w całości, pozostawiając ich szczegółowe rozliczenie referendarzowi sądowemu.
Pozew został złożony w marcu 2018 r. W trakcie postępowania odbyły się dwie rozprawy. Na pierwszej rozprawie zostały dopuszczone wnioski dowodowe z przesłuchania świadków zawnioskowanych przez bank oraz z przesłuchania powodów, w drodze pomocy sądowej. Następnie postanowieniem z sierpnia 2019 r. postępowanie zostało zawieszone do czasu zakończenia postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej o sygn. C-260/18. Postępowanie zostało podjęte w lutym 2020 r. Co istotne, na drugiej rozprawie w listopadzie 2020 r. pozwany wniósł o dopuszczenie dowodu z wydruku KRS celem wykazania prowadzenia przez powodów działalności gospodarczej i statusu kredytobiorców oraz o zobowiązanie strony powodowej do przedłożenia ksiąg rachunkowych spółki. Wskazane wnioski dowodowe zostały pominięte jako mające wykazać fakty nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy.
Na uznanie zasługuje również okoliczność, iż oddalony został wniosek pozwanego banku o zawieszenie przedmiotowego postępowania w związku ze skierowaniem przez Sąd Okręgowy w Gdańsku w sprawie XV C 458/18 oraz Sąd Rejonowy dla Warszawy – Woli w Warszawie w sprawie zawisłej pod sygn. akt II C 1357/17 pytań prejudycjalnych do TSUE, jak również uznał, iż brak jest podstaw do zwieszenia postępowania w związku z zainicjowaniem przez Sąd Okręgowy w Warszawie pytania prawnego do Sądu Najwyższego (postępowanie w tym przedmiocie zawisłe jest pod sygn. akt III CZP 11/20).
Kredyt został udzielony w kwocie 300.000 zł. W momencie zlecenia sprawy klienci tytułem kapitału wpłacili na rzecz banku kwotę 185.778,49 zł, tym samym pozostawała do spłaty kwota 114.221,51 zł, jednak saldo klientów według banku kształtowało się na poziomie kwoty 344.400,34 zł, przy regularnej spłacie przez 10 lat.
W ustnych motywach wyroku Sąd wskazał, iż zawarta przez strony umowa jest nieważna, ponieważ jest sprzeczna z zasadą stosunku zobowiązaniowego, który strony zawarły, a to z tego powodu, że zapisy umowy, pozwalają bankowi w sposób dowolny kształtować kurs franka szwajcarskiego i w związku z tym ustalanie, kształtowanie wysokości zobowiązania kredytobiorców, zdaniem Sądu jest sprzeczne z art. 353¹ k.c. w związku z tym na podstawie art. 58 k.c. zawarta umowa jest nieważna. Sąd podzielił również zdanie strony powodowej, że klauzule zawarte w umowie pozwalające bankowi ustalać dowolnie kurs CHF będący podstawą do ustalenia wysokości zobowiązania kredytobiorców są abuzywne.
W ocenie Sądu w realiach niniejszej sprawy spełnione zostały wszystkie przesłanki z art. 385¹ k.c. Naszym Klientom przysługiwał bowiem status konsumentów. Postanowienia umowy nie były indywidulanie uzgadniane z Powodami (co do tego, jak podkreślił Sąd, nie było sporu pomiędzy stronami), ponadto zaś postanowienia dotyczące przeliczania kursów po jakich będą ustalane zobowiązania Kredytobiorców zawarte we wzorcu umowy nie dotyczą zdaniem Sądu głównych świadczeń stron i kształtują obowiązki kredytobiorców w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają interesy przez to, że pozwalają bankowi na dowolne kształtowanie wysokości zobowiązań kredytobiorców wynikających z umowy.
Bez powołanych klauzul umowa nie mogła być wykonywana także z pewnością nie zostałaby przez strony zawarta, co daje asumpt do przyjęcia, że rzeczona umowa jest nieważna. Zdaniem Sądu łączący Strony stosunek zobowiązaniowy jest także sprzeczny z zasadami współżycia społecznego, w szczególności z zasadą legalności, rzetelności i uczciwości wobec drugiej strony to z tego powodu, że Bank nie poinformował Kredytobiorców o tym, że ponoszą nieograniczoną odpowiedzialność, nieograniczone ryzyko związane ze zmianą kursu CHF.
Bank nie poinformował również kredytobiorców, że Bank jako instytucja takiego ryzyka nie ponosi, ponieważ posługując się określonymi instrumentami po zawarciu umowy kredytowej tego ryzyka się pozbywa. W konsekwencji powyższych rozważań Sąd zgodnie z żądaniem pozwu uznał, że umowa jest nieważna.
Należy szczególną uwagę zasługuje również okoliczność, iż niniejsze orzeczenie zostało wydane przez SSO Pawła Pyzio, który w przeszłości wydawał niekorzystne dla Kredytobiorców rozstrzygnięcia. Pozostaje zatem wyrazić nadzieję, iż Sędzia Referent w kolejnych rozstrzygnięciach kontynuował będzie zaprezentowaną w niniejszym wyroku prokonsumencką linię orzeczniczą, spójną ze stanowiskiem wyrażonym przez TSUE oraz Sąd Najwyższy.
Wyrok w momencie publikacji wpisu nie jest prawomocny.