Wyrokiem z dnia 15 października 2022 roku Sąd Okręgowy w Warszawie, II Wydział Cywilny, sygn. akt II C 1483/19 ustalił w punkcie pierwszym, że umowa kredytu mieszkaniowego WŁASNY KĄT hipoteczny zawarta w kwietniu 2008 r. pomiędzy Powszechną Kasą Oszczędności Bank Polski S.A. z siedzibą w Warszawie a naszą Klientką jest nieważna, a w punkcie drugim zasądził od Banku na rzecz Powódki kwotę 169 104,14 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 26 401,20 zł od dnia 13 marca 2021 r. do dnia zapłaty, od kwoty 142 702,94 zł od dnia 24 marca 2022 r. do dnia zapłat, natomiast w punkcie trzecim obciążył Pozwanego w całości obowiązkiem poniesienia kosztów procesu na rzecz Powódki, zaś szczegółowe ich wyliczenie pozostawił referendarzowi sądowemu.
W niniejszej sprawie pozew wpłynął do Sądu we wrześniu 2019 r. więc spłata łącznie w I instancji trwała 37 miesięcy. Sąd dokonał wszystkich ustaleń na jednej rozprawie, a na drugiej rozprawie został ogłoszony wyrok. W pozwie wskazano, że zapisy umowy dotyczące denominacji kredytu, z uwagi na fakt, że umowa nie określała w ogóle sposobu ustalania przez Bank kursów wymiany walut, należy ocenić jako abuzywne.
Ponadto wskazano, że Bank zastrzegł sobie możliwość całkowicie swobodnego określania kursów walutowych, gdyż nie wskazał jakichkolwiek obiektywnie weryfikowalnych kryteriów pozwalających na sprawdzenie, czy kursy te zostały ustalone zgodnie z umową. W rezultacie Bank zastrzegł sobie prawo jednostronnego określenia zobowiązań Powódki jako konsumenta, co stanowi rażące naruszenie interesów i jest sprzeczne z dobrymi obyczajami.
Interes prawny powódki w żądaniu ustalenia nieważności umowy w tym kontekście jest oczywisty, bowiem bez takiego rozstrzygnięcia na przyszłość o zasadach rozliczenia kredytu, nie istnieje możliwość definitywnego zakończenia sporu
W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że Powódka nie miała możliwości kontroli sposobu wykonywania przez Bank przedmiotowej umowy w kwestionowanym w toku niniejszego postępowania zakresie, a w szczególności w zakresie wysokości rat kredytowych. Zawierając umowę, nie mogła również określić potencjalnego ryzyka z tym związanego, oszacować całkowitych kosztów związanych z kredytem. Na dzień zawarcia umowy nie znała wysokości swoich świadczeń na rzecz Banku. Strony nie określiły w jaki sposób zostaną wyliczone te świadczenia – w świetle umowy decydował o tym wyłącznie Pozwany.
Wysokość świadczeń Kredytobiorczyni zależała zatem wyłącznie od woli banku, który na podstawie wyżej przywołanych postanowień umownych posiadał uprawnienie do arbitralnego obliczenia wysokości oddanego do dyspozycji Powódki kredytu, do przeliczania wysokości rat. Jednocześnie powyższy mechanizm nie był uzależniony od jakiegokolwiek obiektywnego wskaźnika. Taki mechanizm narusza równorzędność stron, przez co jest sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy Powódki jako konsumenta.
Ocena klauzul waloryzacyjnych zawartych w umowie jako abuzywne i jednocześnie brak możliwości zastąpienia jej innymi klauzulami, skutkuje brakiem zgodnych oświadczeń woli stron w chwili zawarcia umowy w tym zakresie, a zatem skutek prawny jest taki sam jak przy stwierdzeniu nieważności na podstawie art. 3531 k.c. i art. 58 § 1 k.c.
Co warte odnotowania Sąd w uzdatnieniu omawianego orzeczenia stwierdził, że nie był zasadny podniesiony przez Pozwanego zarzut przedawnienia dochodzonych przez Powódkę roszczeń w jakimkolwiek zakresie.
Od omawianego wyroku pozwany Bank złożył apelację, jednak mimo to mamy nadzieję, że korzystny dla naszej Klientki wyrok zostanie utrzymany w mocy.
Sprawę prowadzili adw. Jacek Sosnowski oraz adw. Michalina Kasjaniuk – Kancelaria adwokacka adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni.