- W wyroku z 25 maja 2022 roku Sąd Okręgowy w Warszawie orzekł, że umowa o kredyt hipoteczny zawarta pomiędzy naszym Klientem a EFG Eurobank Ergasias SA Spółka akcyjna Oddział w Polsce jest nieważna. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz naszego Klienta kwotę 28,274.63 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 września 2020 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 126,993.37 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 marca 2022 roku do dnia zapłaty.
- Postępowanie zostało zainicjowane przez złożenie pozwu we wrześniu 2019 roku w Sądzie Okręgowym w Warszawie przeciwko Raiffeisen Bank International AG, która prowadzi działalność w Polsce za pośrednictwem Oddziału w Polsce. W toku procesu pozwany bank kwestionował wyliczenia powoda. Sąd przyjął jednak, że pozwany przyznał okoliczność wysokości spłat kredytu, ponieważ nie przedstawił żadnych dowodów na to, że kredytobiorca spłacił kredyt w innej wysokości niż dochodzona w procesie, chociaż dysponował pełną informacją w tym zakresie.
- W toku procesu zostały przesłuchane świadkowie powołani przez pozwanego bank, ale ich zeznania nie miały wpływu na rozstrzygnięcie sprawy, ponieważ sąd stwierdził, że nie mieli oni wiedzy o informacjach przekazanych naszemu Klientowi przed zawarciem umowy. Sąd dał wiarę zeznaniom powoda i innym dowodom przedstawionym przedstawionym przez Kancelarię.
W dniu 25 maja 2022 r. Sąd Okręgowy w Warszawie wydał wyrok w sprawie o sygn. akt XXIV C 2823/20, w którym:
1. Ustalił, że umowa o kredyt hipoteczny zawarta pomiędzy naszym Klientem a EFG Eurobank Ergasias SA Spółka akcyjna Oddział w Polsce jest nieważna,
2. zasądził od pozwanego na rzecz naszego Klienta kwotę 28.274,63 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 09 września 2020 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 126.993,37 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 marca 2022 r. do dnia zapłaty,
3. oddalił powództwo w pozostałym zakresie,
4. zasądził od pozwanego na rzecz naszego Klienta koszty procesu, szczegółowe rozstrzygnięcie pozostawiając w tej mierze referendarzowi sądowemu tut. sądu.
Postępowanie zostało zainicjowane poprzez złożenie pozwu we wrześniu 2019 r. w Sądzie Okręgowym w Warszawie przeciwko Raiffeisen Bank International AG z siedzibą w Wiedniu prowadzącemu działalność w Polsce za pośrednictwem Oddziału Raiffeisen Bank International AG (S.A.) Oddział w Polsce.
W toku procesu pozwany kwestionował wyliczenia powoda. Przedmiotowe wyliczenia w szczególności w zakresie łącznej sumy dokonanych przez powoda wpłat w wykonaniu umowy kredytu zostały jednak dokonane na podstawie zaświadczenia sporządzonego przez pozwanego. Pozwany nie tylko nie przedstawił żadnych dowodów, iż kredytobiorca spłacił do tej pory kredyt w innej wysokości niż dochodzona w procesie, pomimo że dysponował pełną informacją w tym zakresie. W związku z tym Sąd na podstawie art. 230 k.p.c. przyjął, iż pozwany przyznał okoliczność wysokości spłat kredytu.
W toku procesu został przeprowadzony dowód w postaci przesłuchania świadków powołanych przez pozwany Bank, ostatecznie zeznania te nie miały jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd bez żadnych wątpliwości stwierdził, że świadkowie nie mieli wiedzy co do informacji przekazanych powodowi przed jej zawarciem.
Sąd dał wiarę zeznaniom powoda co do zakresu udzielonych mu informacji o kredycie przed podpisaniem umowy, które były wiarygodne w świetle zasad doświadczenia życiowego, mając na względzie praktykę banków, o której sąd uzyskał wiedzę z wielu podobnych spraw rozpatrywanych przed tut. Sądem.
W zdecydowanej większości z tych spraw zakres przekazywanych informacji był podobny. Zeznania powoda nie były sprzeczne z podpisanymi przez kredytobiorcę dokumentami, które pozostają na dużym poziomie ogólności i są sformułowane w sposób, który nie tyle ma przekazać informacje o istniejącym ryzyku, co wymusić na kredytobiorcy złożenie oświadczenia, iż przekazano mu wszelkie informacje i jest w pełni świadomy ryzyka.
Sąd uznał, iż kredytobiorca był bezpośrednio od chwili zawarcia umowy uzależniony od kredytodawcy – czyli Banku. Brak jest w tym zakresie jakiejkolwiek równowagi, zaś w gestii Banku pozostają wszelkie narzędzia dotyczące zawartej umowy. Kredytobiorca więc faktycznie w tym zakresie był od Banku zależny, nie mógł mieć także pewności co do swych praw i obowiązków, podlegających zmianie na podstawie jednostronnej decyzji Banku polegającej na ustalaniu kolejnych Tabeli Kursów Walut.
Podkreślić przy tym trzeba, że nie ma znaczenia w jaki sposób bank w rzeczywistości ustalał kursy walut. Analizie w świetle przepisów regulujących granice swobody umów podlega treść czynności prawnej, a nie sposób wykonywania umowy. Stosowanie przez bank choćby najbardziej obiektywnych metod ustalania kursów walut nie czyniłoby zawartej umowy ważną. Wola stron w zakresie wykonywania umowy a nie zmiany jej treści nie ma w tym zakresie żadnego znaczenia, tym bardziej wola wierzyciela, od którego jednostronnej decyzji miałoby zależeć świadczenie drugiej strony umowy.
Podkreślenia wymaga fakt, iż postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki sprzecznie z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy.
Powyższe wynika z brzmienia art. 385 (1) k.c. Ogólną definicję konsumenta zawiera art.22(1) k.c. Zgodnie z jego treścią według stanu obowiązującego w dacie zawierania umowy, za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.
W związku z powyższym dla posiadania statusu konsumenta bez znaczenia pozostaje poziom wiedzy eksperckiej posiadanej przez osobę fizyczną w chwili zawierania umowy lub późniejsze rozpoczęcie prowadzenia działalności gospodarczej.
Istotny jest jedynie związek danej czynności prawnej z prowadzoną działalnością gospodarczą. W związku z tym Sąd nie miał żadnych wątpliwości, że powód zawarł umowę kredytu jako konsument przeznaczając środki z kredytu na własne cele mieszkaniowe.
Mając na uwadze całokształt procesu Sąd uznał, iż abuzywny charakter mają następujące zapisy: − § 2 ust 1 umowy; − § 2 pkt 12 Regulaminu zawierający definicję Bankowej Tabeli Kursów Walut; − § 7 ust. 4 Regulaminu, który stanowił, wypłata kredytu następuje w złotych według kursu nie niższego niż kurs kupna zgodnie z Tabelą obowiązującą w momencie wypłaty środków z kredytu (poszczególnych transz), zaś saldo zadłużenia z tytułu kredytu wyrażone jest w walucie obcej i obliczane jest według kursu stosowanego przy uruchomieniu kredytu (poszczególnych transz w przypadku wypłaty kredytu w transzach); − § 9 ust. 1 i 2 pkt 1) Regulaminu, który stanowił, że raty kredytu wyrażone są w walucie obcej i w dniu wymagalności raty kredytu pobierane są z rachunku bankowego kredytobiorcy prowadzonego w złotych według kursu sprzedaży zgodnie z Tabelą obowiązującą w Banku na koniec dnia roboczego poprzedzającego dzień wymagalności raty spłaty kredytu; − § 13 ust. 7 Regulaminu, który stanowił, że w przypadku kredytów indeksowanych do waluty obcej, wcześniejsza spłata dokonywana jest w oparciu o kurs sprzedaży zgodnie z Tabelą obowiązującą w banku w momencie realizacji dyspozycji.
Sąd podkreślił, że bez znaczenia jest iż faktycznie to bank pobierał świadczenia z konta powoda, a nie on zlecał przelew do banku. Świadczenie jest nienależne bez względu na to w jaki sposób zostało spełnione
Sprawę prowadził adw. Jacek Sosnowski