Wyrokiem z dnia 7 marca 2025 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie V Wydział Cywilny, sygn. V ACa 345/23 oddalił apelację pozwanego Santander Bank Polska S.A. od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 30 sierpnia 2022 roku, którym to Sąd ten ustalił nieważność umowy kredytu na cele mieszkaniowe „EKSTRALOKUM” zawartej pomiędzy naszymi Klientami a pozwanym bankiem oraz zasądził od banku na rzecz naszych Klientów zwrot wpłaconych w wyniku realizacji umowy kredytowej kwot w wysokości 66.700,32 zł oraz 52.255,18 CHF wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 listopada 2021 roku do dnia zapłaty oddalając powództwo w nieznacznej pozostałej części i zasądzając zwrot kosztów procesu w całości w kwocie 10.800 zł Jednocześnie Sąd Apelacyjny zasądził od pozwanego Banku na rzecz naszych Klientów zwrot kosztów postępowania apelacyjnego w wysokości 8.100,00 zł.
Pozew w tej sprawie wpłynął do sądu I instancji w kwietniu 2021 r. Postępowanie zakończyło się po przeprowadzeniu jednej rozprawy w I instancji i jednej w II instancji. Postępowanie trwało zatem łącznie w obu instancjach 4 lata.
W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny wskazał, że uznaje rozstrzygnięcie Sądu I instancji za prawidłowe w całości, zgodził się ze wskazaniem, iż przedmiotowa umowa kredytu jest nieważna. Potwierdził twierdzenie, iż pozwany jako podmiot ekonomicznie silniejszy został upoważniony w umowie kredytu do jednostronnego określenia kursu waluty CHF, która została uznana przez strony kontraktu jako właściwa dla oznaczenia wysokości rat obciążających kredytobiorców.
Sąd zaznaczył, iż w przedmiotowej umowie o kredyt strony wprawdzie określiły wzajemne świadczenia (w tym kwoty do wypłaty w PLN oraz oprocentowanie, w oparciu o które ustalona miały być kwoty do spłaty), jednakże postanowienia klauzul indeksacyjnych, w związku z przyznaniem wyłącznie Bankowi uprawnienia do ustalania kursów walut w Tabeli Kursów, dawały tylko Bankowi możliwość dowolnej i nieograniczonej żadnymi postanowieniami umownymi zmiany wysokości świadczenia. Sąd wskazał przy tym, że w żadnym postanowieniu Umowy nie określono zasad, którymi pozwany Bank miałby kierować się, ustalając kursy walut w tworzonej przez siebie Tabeli Kursów ani też nie wskazano żadnych granic w tym zakresie. Nie było zatem wiadomo – tak jak wskazywaliśmy – jakimi kryteriami pozwany Bank kierował się, ustalając własne kursy w tworzonej przez siebie Tabeli Kursów. Nasi Klienci nie mieli więc możliwości zweryfikowania tego, czy kursy walut zostały ustalone przez Bank zgodnie z zasadami, skoro zasady te nie zostały sformułowane.
Sąd Apelacyjny wskazał także – zgodnie z zapatrywaniami Sądu Okręgowego, że sprzeczność z ustawą postanowień odsyłających do Tabel Kursowych Banku prowadzi do upadku całego mechanizmu denominacji, gdyż bez tego odesłania nie byłoby możliwe ustalenie wysokości świadczeń stron Umowy. Dodał również należy, iż sama świadomość stron istnienia w Umowie zapisów odsyłających do Tabeli kursów nie miała wbrew twierdzeniom Banku znaczenia dla oceny ważności tej Umowy pod kątem zgodności z prawem. Nieważna umowa nie staje się bowiem ważna z tego powodu, że jej strony miały świadomość istnienia zapisów, skutkujących jej nieważnością.
Zapadły wyrok jest prawomocny.
Sprawę prowadzili adw. Jacek Sosnowski oraz adw. Tomasz Pietrusiak z kancelarii Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni.