Wyrokiem z dnia 16 grudnia 2022 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie, sygn. akt VI ACa 873/21 oddalił apelację banku BNP Paribas Polska S.A. z siedzibą w Warszawie i zasądził od Pozwanego na rzecz Powodów kwotę 8100 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. W zaskarżonym przez Bank wyroku Sąd Okręgowy w Warszawie, jako Sąd I instancji w sprawie o sygn. akt XXVIII C 3637/21 ustalił nieważność umowy kredytu budowlanego w walucie wymienialnej zawartej z d. Bankiem Gospodarki Żywnościowej S.A. z siedzibą w Warszawie przez Klientów Kancelarii oraz obciążył Pozwany Bank w całości kosztami postępowania, zasądzając na rzecz kredytobiorców kwotę 11 834,00 zł. Cała sprawa do prawomocnego wyroku trwała jedynie 30 miesięcy.
W ocenie Sądu I instancji powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Sąd I instancji uznał, że zawarta przez strony umowa kredytu jest nieważna z powodu sprzeczności jej treści z art. 3531 k.c. Dodatkowo Sąd wskazał, iż stanowisko Powodów okazało się w pełni uzasadnione w najważniejszej części wskazującej na nieważność umowy ze względu na abuzywność klauzul walutowych. Zdaniem Sądu, skutkiem niezwiązania konsumentów tymi postanowieniami jest nieważność całej umowy kredytu hipotecznego.
Od powyższego wyroku apelację wniósł Pozwany, zaskarżając w wyrok w całości. Bank sformułował zarówno zarzuty dotyczące błędnego ustalenia w opinii Banku stanu faktycznego sprawy, jak też naruszenia przez Sąd I instancji przepisów postępowania oraz przepisów prawa materialnego. Nietrafne okazały się zarzuty Pozwanego, jakoby postanowienia Umowy kredytu budowlanego w walucie wymienialnej były indywidualnie negocjowane z Kredytobiorcami, a także jakoby zostali oni należycie poinformowani o ryzyku związanym ze zmianami kursu walut.
Sąd II instancji nie uznał za dostateczne odebranie od Kredytobiorców podpisów pod przygotowanymi przez bank formularzami zawierającymi ogólnikowe informacje o ryzyku walutowym i ryzyku zmiennej stopy procentowej związanej z zawarciem umowy kredytu denominowanego. Bezpodstawne okazały się także zarzuty, iż Sąd I instancji nieprawidłowo ustalił, że bank miał możliwość arbitralnego ustalania kursów w Tabeli Kursów walut, ponieważ kursy stosowane do rozliczeń z konsumentami były uzależnione od sytuacji ekonomiczno-gospodarczej na rynku i podlegały szeregom regulacji.
Co bardzo ważne, w niniejszej sprawie za niezasadny Sąd II instancji uznał zarzut, iż Klientom Kancelarii nie przysługiwał status konsumentów, ponieważ zakupiona nieruchomość była wynajmowana już od momentu jej zakupu, co zdaniem Banku świadczy o zawarciu umowy w związku z działalnością gospodarczą lub zarobkową i jej inwestycyjnym charakterze. Można by się w tym miejscu zastanowić, czy próby wartościowania kredytobiorców przez bank ze względu na ich wykształcenie, wiedzę i doświadczenie życiowe nie stanowią nadużycia praw podstawowych. Artykuł 32 Konstytucji RP zawiera zasadę równości oraz zakaz dyskryminacji.
Zgodnie z tymi normami wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne oraz nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny. Sąd apelacyjny przychylił się do zasadności argumentacji stosowanej przez Kancelarię w sprawie, że Powodowie nabyli lokal mieszkalny z przeświadczeniem, że w nim zamieszkają. Jednakże sytuacja życiowa Powodów, a przede wszystkim praca świadczona przez Powoda to uniemożliwiła, stąd z uwagi na konieczność regulowania comiesięcznych rat kredytu, Powodowie zdecydowali o wynajęciu kredytowanego mieszkania, a najem mieszkania nie pozbawia Kredytobiorców statusu konsumentów i przysługującej im na podstawie przepisów prawa ochrony konsumenckiej.
Przegrany Bank w apelacji podniósł także szereg zarzutów rzekomego naruszenia przez Sąd I instancji przepisów prawa materialnego, jak art. 189 k.p.c., art. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw, art. 385 ¹ § 1 zdanie pierwsze k.c. w zw. z art. 65 § 2 k.c. oraz w zw. z art. 69 ust. 1 Prawa bankowego, art. 385 ¹ § 1 k.c. i art. 385² k.c., art. 358 § 2 k.c. w zw. z art. 3 k.c., art. 41 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. – Prawo wekslowe, art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r.- Prawo dewizowe w zw. z art. 58 § 1 k.c., art. 353¹ k.c. w zw. z art. 69 ust. 2 pkt 2 Prawa bankowego oraz w zw. z art. 58 § 1 i § 3 k.c., a także art. 385¹ § 2 k.c., jednakże żaden z tych licznych zarzutów nie okazał się skuteczny, bowiem apelacja została w całości oddalona, a Bank ponownie obciążony koniecznością zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Co ciekawe, Bank pomimo prawomocnego przegrania niniejszej sprawy, złożył wniosek o wstrzymanie skuteczności wyroku Sądu II instancji z dnia 16 grudnia 2022 r. uzasadniając go niepowetowaną szkodą, jaką może przynieść jego realizacja w majątku Pozwanego, a dodatkowo wskazując, że wykreślenie hipoteki ustanowionej na rzecz Banku pozbawi Bank jakiegokolwiek prawnego zabezpieczenia spłaty kredytu. Dodatkowo Pozwany wskazał, że zamierza wnieść w niniejszej sprawie skargę kasacyjną od wyroku Sądu II instancji do Sądu Najwyższego, a uwzględnienie skargi przez SN sprawi, że Bank nie będzie już mógł „odzyskać” tak utraconego zabezpieczenia swoich wierzytelności wynikających z Umowy kredytu. W odpowiedzi przygotowanej przez Kancelarię na wniosek Banku zawarte zostały szerokie argumenty za bezpodstawnością zgłoszonego przez Bank wniosku o wstrzymanie skuteczności wyroku Sądu II instancji i koniecznością jego oddalenia. Wniosek o wstrzymanie skuteczności wyroku nie został obecnie jeszcze rozpoznany przez Sąd II instancji.
Powyższy wyrok jest prawomocny.
Sprawę prowadzili adw. Jacek Sosnowski oraz adw. Dominika Peżyńska – Kancelaria adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni.