Wyrokiem z dnia 23 sierpnia 2022 r. wydanym w sprawie o sygn. akt II C 62/19 Sąd Okręgowy w Warszawie II Wydział Cywilny w punkcie I ustalił nieważność umowy zawartej przez naszych Klientów z Deutsche Bank PBC S.A. w Warszawie, zaś w punkcie II zasądził od Deutsche Bank Polska Spółka Akcyjna z siedzibą w Warszawie łącznie na rzecz Powodów kwotę 11.834 (jedenaście tysięcy osiemset trzydzieści cztery) złote tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 10.834 (dziesięć tysięcy osiemset trzydzieści cztery) złote tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Pozew w niniejszej sprawie został wniesiony w styczniu 2019 roku. W ramach postępowania dowodowego Sąd dopuścił dowód z przesłuchania Stron oraz świadków – pracowników pozwanego Banku. Jednocześnie Sąd pominął sformułowane przez Strony wnioski dowodowe o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego uznając je za nieprzydatne dla rozstrzygnięcia sprawy. Sprawa rozpoznawana była przez Sąd na czterech terminach rozpraw.
Wyrok wydany został na posiedzeniu niejawnym dlatego też nie są nam znane szczegółowe motywy rozstrzygnięcia, jednakże Sąd ewidentnie podzielił zasadność naszego stanowiska. Argumentacja prezentowana przez naszą Kancelarię koncentrowała się wokół zagadnienia nieważności spornej umowy kredytowej, zarówno z uwagi na sprzeczność z art. 69 ust. 1 i ust. 2 ustawy Prawo bankowe (wobec niedookreślenia na zasadzie konsensusu Stron kwoty kredytu), jak również z uwagi na abuzywny charakter zawartych w niej postanowień. Stanowczo kwestionowaliśmy również, aby zawarta przez Strony umowa miała charakter walutowy.
Wskazać należy, iż w przypadku zawartej przez Strony umowy kwoty co do nominału i waluty nie zostały postawione do dyspozycji Powodów jako kredytobiorców. Każdy bowiem ze wskazanych w Umowie rachunków bankowych jest rachunkiem prowadzonym dla środków w złotym polskim, a nie w walucie obcej, w tym we franku szwajcarskim (potwierdzają to choćby dyspozycje przelewów). Co istotne dopiero przy zasileniu tychże rachunków środki się na nich znajdujące poddawały się dyspozycji kredytobiorcy.
W przypadku rachunku własnego Powodów – dyspozycji bezpośredniej polegającej na możliwości dysponowania zgromadzonymi (na zasadzie danych elektronicznych) pieniędzmi. W odniesieniu zaś do rachunku Dewelopera – dyspozycji pośredniej polegającej na zwolnieniu się z zaciągniętego wcześniej zobowiązania wobec osoby trzeciej polegającego na obowiązku świadczenia pieniężnego.
O ile zatem Kredytobiorcy zlecali wypłatę środków z rachunku to dopiero wówczas wyrażał wolę postawienia mu do dyspozycji kwoty kredytu, co w istocie następowało w walucie polskiej. Znamiennym pozostaje, że sytuacja taka nastąpiła na skutek machizmu zawartego w samej umowie kredytu (na którego treść Kredytobiorcy nie mieli żadnego wpływu), a nie na skutek innych, odrębnych porozumień stron.
Badany stosunek prawny nie stanowił zatem wyniku konsensu obu jego stron, co do kwoty stawianej do dyspozycji Kredytobiorców, gdyż kwestia ta obejmująca dopełnienie mechanizmu konwersji kwoty w walucie obcej na walutę polska, jest pozostawiona wyłącznie Kredytodawcy i ma być przez niego jednostronnie ustalana już po i poza zawarciem umowy.
Zważyć zaś należy, iż elementem umowy kredytu jest zgodnie z art. 69 ust. 2 pkt 8 ustawy Prawo bankowe także określenie terminu i sposobu postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych. Omawiana sytuacja – ów mechanizm konwersji jest zatem elementem treści umowy, a nie już następczym względem niego – wykonania tej umowy.
Sprawę prowadzili adw. Jacek Sosnowski. i adw. Katarzyna Wójcik – Kancelaria Adwokacka Adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni