Wyrokiem z dnia 19 sierpnia 2022 roku Sąd Okręgowy w Częstochowie, I Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt IC 145/22 ustalił, że umowa o kredyt hipoteczny waloryzowany kursem CHF z czerwca 2005 roku zawarta pomiędzy Bankiem BPH S.A. z siedzibą w Gdańsku (uprzednio GE Money Bank), a naszymi Klientami jest nieważna oraz zasądził łącznie na rzecz Naszych Klientów kwot 285 474,37 PLN oraz 900 CHF. Jednocześnie Sąd ustalił, że pozwany Bank BPH S.A. z siedzibą w Gdańsku jest zobowiązany do zwrotu Naszym Klientom całości poniesionych przez Nich kosztów procesu. Wyrok zapadł ekspresowo w 6 MIESIĘCY od złożenia pozwu.
W sprawie niniejszej, domagaliśmy się przede wszystkim stwierdzenia nieważności w/w umowy i zasądzenia spełnionych świadczeń z w wykonaniu nieważnej umowy.
W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd wskazał, iż żądanie stwierdzenia nieważności spornej umowy kredytu okazało się uzasadnione z wielorakich przyczyn. W ocenie Sądu w umowie u znajdują się niedozwolone klauzule umowne, gdyż kształtują prawa i obowiązki konsumentów – Kredytobiorców – w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami oraz rażąco naruszają ich interesy (art. 3851 k.c.).
Jako sprzeczne z dobrymi obyczajami kwalifikowane są w szczególności wszelkie postanowienia, które zmierzają do naruszenia równorzędności stron umowy, nierównomiernie rozkładając uprawnienia oraz obowiązki między partnerami stosunku obligacyjnego. Sąd podkreślił, iż Bank przyznał sobie prawo do jednostronnego uregulowania wysokości całego zobowiązania Powodów oraz rat kredytu. Jednocześnie prawo banku do ustalania kursu waluty w świetle zawartej przez strony umowy nie doznawało żadnych ograniczeń.
Pozwany mógł wybrać dowolne i niepoddające się weryfikacji kryteria ustalania kursów kupna i sprzedaży walut obcych, wpływając na wysokość własnych korzyści finansowych i generując dla Kredytobiorców dodatkowe i nieprzewidywalne co do wysokości koszty kredytu. Wobec powyższego, w ocenie Sądu zawarte w umowy klauzule waloryzacyjne, które nie zostały uzgodnione indywidualnie z Powodami i kształtowały ich zobowiązania w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając ich interesy miały charakter niedozwolony w rozumieniu art. 385 1 k.c.
W ocenie Sądu, takie ukształtowanie świadczenia jednej ze stron tego stosunku prawnego jest też sprzeczne z jego naturą. Sąd podkreślił, iż natura umowy i generowanego przez nią stosunku sprowadza się do tego, że wyraża ona i pozwala realizować interes każdej ze stron, ponieważ jednak często interesy te bywają przeciwstawne, istotę umowy stanowi uzgodnienie woli stron. Zgoda stron jest więc oczywistym wymogiem tak przy zawarciu umowy, jak również przy zmianach jej treści. W konsekwencji powyższego, za sprzeczne z naturą umowy należy uznać pozostawienie w ręku jednej tylko strony możliwości dowolnego ukształtowania i zmiany jej warunków. Takie postępowanie charakteryzowało działania Banku w stosunku Naszych Klientów.
W konsekwencji powyższego, Sąd stwierdził, iż po usunięciu w/w klauzul dalsze trwanie umowy jest niemożliwe, gdyż nie ma możliwości zastąpienia klauzul waloryzacyjnych jakimkolwiek przepisem dyspozytywnym czy to kodeksu cywilnego czy też prawa bankowego lub innego polskiego aktu prawnego, co było jednoznaczne z koniecznością ustalenia nieważności przedmiotowej umowy.
Wobec okoliczności, że łącząca strony umowa była nieważna nasi Klienci mogli domagać się zwrotu tego co na jej podstawie świadczyli na rzecz banku. W konsekwencji czego, Sąd zasądził na ich rzecz kwotę 285 474,37 PLN oraz 900 CHF. Wysokość żądanych przez Powodów kwot została wykazana w toku procesu.
Sąd podzielił więc zaprezentowaną przez naszą Kancelarię argumentację w zakresie żądań wywiedzionych w roszczeniu głównym i podtrzymanych w dalszym toku postępowania.
Zapadły wyrok jest nieprawomocny, jednak mając na uwadze kierunek linii orzeczniczej należy wyrazić nadzieję, że wyrok utrzyma się w II instancji.
Sprawę prowadził adw. Jacek Sosnowski i adw. Marcin Miszczuk – Kancelaria Adwokacka Adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni