Wyrokiem z dnia 10 marca 2022 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II C 1363/19 Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział II Cywilny (SSO Marcin Polakowski) ustalił, iż umowa kredytu zawarta pomiędzy Deutsche Bank PBC Spółką Akcyjną w Warszawie (obecnie Deutsche Bank Polska Spółka Akcyjna w Warszawie), a naszymi Klientami jest nieważna, zasądził na ich rzecz kwotę 84.071,09 (osiemdziesiąt cztery tysiące siedemdziesiąt jeden 09/100) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 09 września 2021 r. do dnia zapłaty oraz zwrot kosztów procesu.
Pozew w niniejszej sprawie wpłynął do Sądu Okręgowego w Warszawie w sierpniu 2019 roku. Od momentu zainicjowania niniejszego postępowania konsekwentnie staliśmy na stanowisku, iż zawarta przez Strony umowa jest nieważna. Z powyższego względu, kierując się interesem naszych Klientów, nie wyraziliśmy zgody skierowanie sprawy do mediacji, pomimo wydania przez Sąd postanowienia w tym zakresie.
Wobec braku woli podjęcia rozmów ugodowych Sąd przystąpił do procedowania. Przeprowadzone zostały dwa terminy rozpraw. Sąd ograniczył postępowanie dowodowe w zakresie źródeł osobowych do przesłuchania Powodów, pominąwszy zawnioskowane przez pozwany Bank dowody z zeznań świadków na podstawie art 2352 § 1 pkt 2 k.p.c. jako bezprzedmiotowe dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.
W ocenie Sądu łącząca Strony umowa jest nieważna bowiem nie zawiera elementu przedmiotowo istotnego umowy kredytu w rozumieniu art. 69 ust. 1 ustawy prawo bankowe, a mianowicie Strony nie umówiły się co do kwoty kredytu. Wartość wskazana w punkcie 2 Części Szczegółowej Umowy, wyrażona w walucie szwajcarskiej nie jest kwotą, która zgodnie z postanowieniami umowy miała być stawiana do dyspozycji Powodom. Z punktu 14 części Szczególnej Umowy gdzie wskazano rachunki bankowe oraz z § 2 ust. 2 i 4 Umowy wynika wprost, że kwota ta miała zostać przeliczona wedle nieznanego w chwili zawierania Umowy kursu waluty CHF do waluty PLN, ustalanego jednostronnie przez Bank.
W ocenie Sądu nie nastąpiło zatem jednoznaczne i kategoryczne porozumienie Stron co do kwoty kredytu. Kwota ustalona w punkcie 2 Części Tabelarycznej Umowy stanowi tylko punkt wyjścia do tak naprawdę bliżej niezdefiniowanego w żaden sposób w Umowie rezultatu.
W ten sposób w ocenie Sądu umowa nie jest umową kredytu, a umową kreującą świadczenie bliżej nieokreślone, losowe i niepewne co do swojego wymiaru, nie spełnia też założeń umowy kredytu – zapewnienia kredytobiorcy, który uzyskał pozytywną decyzję kredytową, że kredyt został zgodnie z tą decyzją postawiony do dyspozycji przy zawarciu umowy gwarantuje uprawnienia do otrzymania takiej kwoty, jaką kredytobiorcy się umówili i zrealizowania celu gospodarczego, finansowego, który ta kwota ma zapewnić.
W związku z tym tak skonstruowana umowa również narusza zasady swobody umów, a nadto wywiera również bliżej idący skutek, ale prowadzący w istocie do nieważności – narusza postanowienia przekazujące kwotę z punktu 2 Umowy do późniejszych, bliżej nieokreślonych kryteriów przeliczeń, a nadto narusza też w sposób rażący interes konsumentów i dobre obyczaje.
Z przedstawionych względów zawarta przez Strony umowa jest nieważna. W ocenie Sądu Powodowie mają interes prawny w ustaleniu nieważności umowy skoro umowa jest nierozliczona, istnieje zatem konieczność czy tez potrzeba wyjaśnienia na przyszłość sytuacji prawnej Powodów, która ureguluje prawa i obowiązki Strony w przyszłości na gruncie tej umowy.
Nieważność umowy o kredyt zawartej przez strony skutkowała uznaniem za zasadne żądania naszych Klientów o zwrot kwoty 84.071,09 zł jako świadczenia nienależnego tytułem nadpłaconego kapitału.
Sprawę prowadzili adw. Jacek Sosnowski. oraz adw. Katarzyna Wójcik – Kancelaria adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni