Wyrokiem z dnia 27 lutego 2023 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi, I Wydział Cywilny (Sędzia Jacek Świerczyński) w sprawie o sygn. akt: I ACa 364/22 na skutek apelacji mBank S.A. z siedzibą w Warszawie od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 12 stycznia 2022 r. wydanego w sprawie o sygn. akt II C 852/21 oddalił apelację pozwanego Banku i zasądził od mBank Spółki Akcyjnej z siedzibą w Warszawie na rzecz Klientów naszej Kancelarii kwotę 4.050,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.
Postępowanie apelacyjne od momentu doręczenia do Sądu II instancji apelacji mBank S.A. do wydania prawomocnego wyroku trwało około 11 miesięcy, a całe postępowanie od samego początku do końca trwało zaledwie 20 miesięcy. Sąd w I instancji uznał za uzasadnione roszczenie naszych Klientów o ustalenie nieważności umowy o kredyt hipoteczny oraz zasądził na jego rzecz kwotę 64.102,13 zł i 30.294,18 CHF z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 maja 2021 roku do dnia zapłaty.
Sąd Apelacyjny uznał, że Sąd I instancji prawidłowo przyjął, że zawarte w umowie stron klauzule kształtujące mechanizm indeksacji należy uznać za spełniający abuzywne w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c. Sąd Apelacyjny stanął na stanowisku, że przerzucając na naszych Klientów wszystkie skutki ryzyka rażącego wzrostu kursu waluty obcej CHF i nie uprzedzając ich, mimo że są konsumentami o możliwej skali tych zmian bank dopuścił się kontraktowania w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego i dobrymi obyczajami.
Zdaniem Sądu Apelacyjnego abuzywność klauzuli waloryzacyjnej nie wynika z samego faktu jej wprowadzenia do umowy, lecz głównie z faktu nieuwzględnienia i nieuprzedzenia naszych Klientów o ryzyku wynikłym z zawarcia umowy ze spłatą przez okres kilkudziesięciu lat.
Sąd Apelacyjny podzielił także argumentację Sądu I instancji co do niezachowania wymogu jednoznaczności w zakresie postanowień umowy co do spłaty kredytu. Charakter taki mają natomiast te klauzule spornej umowy, które określają zasady indeksacji kredytu i poszczególnych rat, w których kredyt był spłacany, w oparciu o bankową tabelę kursów, zatem odwołujące się do kursów kupna i sprzedaży waluty CHF, obowiązujących u kredytodawcy, a więc ustalanych przez niego jednostronnie i samodzielnie oraz ubezpieczenia niskiego wkładu własnego.
W przekonaniu Sądu II instancji, w odniesieniu do wszystkich uznanych ostatecznie za niedozwolone postanowień przedmiotowej umowy kredytu spełnione zostały również pozostałe przesłanki abuzywności w postaci sprzeczności z dobrymi obyczajami oraz rażącego naruszenia interesów naszych Klientów jako konsumentów.
W ocenie Sądu II instancji biorąc pod uwagę trafne stanowisko Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej – nie istnieje możliwość ani też nie ma potrzeby z punktu widzenia interesów strony powodowej (jako konsumenta) utrzymanie w mocy umowy stron, z której ze względu na ich abuzywność wyeliminowano postanowienia określające główne świadczenia stron.
Sąd Apelacyjny podał, że w związku z uznaniem, że w/w umowa była nieważna od samego początku naszym Klientom należał się zwrot wszystkich świadczeń spełnionych w jej wykonaniu w oparciu o art. 405 k.c. i art. 410 § 1 k.c., przy zastosowaniu tzw. teorii dwóch kondykcji.
Sąd Apelacyjny wskazał, że interes prawny naszych Klientów w wytoczeniu takiego powództwa jest więc niewątpliwy, albowiem uzyskanie orzeczenia stwierdzającego nieważność umowy i niwelującego jej skutki ex tunc, ma istotny charakter w związku ze spłacaniem przez niego kredytu.
Jednocześnie Sąd Apelacyjny nie uwzględnił zgłoszonego przez pozwanego zarzutu opartego na prawie zatrzymania.
W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny uznał, że umowa zawarta między stronami jest nieważna, w związku z tym utrzymał w mocy orzeczenie Sądu I instancji.
Sprawę prowadzili adw. Jacek Sosnowski oraz adw. Anna Jagielska z kancelarii Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni.