Sąd Okręgowy w Siedlcach, I Wydział Cywilny (Sędzia SO Małgorzata Chomiuk), w wyroku z dnia 16 listopada 2022 r. w sprawie o sygn. akt I C 1157/20 ustalił, że umowa kredytu zawarta w 2006 r. pomiędzy Klientem Kancelarii a GE Money Bank S.A. z siedzibą w Gdańsku (obecnie Bank BPH S.A. z siedzibą w Gdańsku) jest nieważna. Sąd w punkcie drugim wyroku zasądził od Banku BPH S.A. z siedzibą w Gdańsku na rzecz Konsumenta całą dochodzoną kwotę 113.802,44 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 5 stycznia 2022 r. do dnia zapłaty. W punkcie trzecim wyroku Sąd zasądził od Banku BPH S.A. z siedzibą w Gdańsku na rzecz Powoda kwotę 14.817 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
-
Sąd Okręgowy w Siedlcach ustalił, że umowa kredytu zawarta w 2006 r. pomiędzy Klientem Kancelarii a GE Money Bank S.A. jest nieważna.
-
Sąd zasądził od Banku BPH S.A. na rzecz Konsumenta całą dochodzoną kwotę 113.802,44 zł oraz ustawowe odsetki.
-
Sąd zasądził od Banku BPH S.A. na rzecz Powoda kwotę 14.817 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
Pozew w niniejszej sprawie został złożony w październiku 2020 r., głównym żądaniem pozwu było ustalenie nieważności spornej umowy kredytu indeksowanego do CHF, natomiast roszczeniem ewentualnym było roszczenie o zapłatę nadpłat, jakie Kredytobiorca uiścił wskutek zastosowania niedozwolonych klauzul przeliczeniowych.
Ponadto wraz z pozwem został złożony wniosek o zabezpieczenie, który został uwzględniony przez Sąd. Postanowienie umożliwiające Klientowi Kancelarii zaprzestania dalszych spłat nie uległo zmianie, nawet na skutek zażalenia wniesionego przez bank, dzięki czemu Kredytobiorca mógł oczekiwać na rozstrzygnięcie sprawy, bez obowiązku wpłaty dalszych kwot na rzecz banku.
Nasza Kancelaria w związku z uchwałami wydanymi przez Sąd Najwyższy w dniu 16 lutego 2021 r. w sprawie o sygn. akt III CZP 11/20 oraz w dniu 7 maja 2021 r. w sprawie o sygnaturze akt III CZP 6/21 zmodyfikowała powództwo w celu dostosowania jego treści do aktualnej linii orzeczniczej, poprzez rozszerzenie roszczenia głównego pozwu, złożonego w niniejszej sprawie, o żądanie zwrotu wszystkich kwot wpłaconych przez Kredytobiorcę na rzecz Banku w wykonaniu zawartej między stronami umowy.
Wyrok w niniejszej sprawie został wydany po dwóch latach od wniesienia pozwu, a Sąd w I instancji w całości uwzględnił żądania zgłoszone przez Kancelarię w imieniu Kredytobiorcy. W toku postępowania Sąd przeprowadził jedną rozprawę, podczas której przesłuchano Powoda. Sąd w niniejszej sprawie dopuścił na wniosek Banku dowód z pisemnych zeznań świadka, który był pracownikiem Banku, jednakże zeznania świadka okazały się nieprzydatne do rozpoznania sprawy, ponieważ nie brał on udziału w zawieraniu spornej umowy. Ponadto Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego, który wykorzystał do rozstrzygnięcia sprawy. Pomimo przeprowadzenia większej niż zazwyczaj liczby dowodów w sprawie, postępowanie w I instancji przebiegło bardzo sprawnie.
Sąd w niniejszej sprawie podzielił w całości argumentację zawartą przez Kancelarię w pismach procesowych, uznając sporną umowę za nieważną. W ocenie Sądu zawarte w Umowie postanowienia określające sposób ustalenia salda kredytu po jego uruchomieniu a także sposób spłaty rat kredytu są abuzywne, a tym samym nie wiążą Klienta Kancelarii.
Po pierwsze rzeczone klauzule nie odwołują się do ustalanego w sposób obiektywny kursu CHF, lecz pozwalają w rzeczywistości Pozwanemu bankowi jednostronnie kształtować ten kurs w sposób zupełnie dowolny i niepodlegający kontroli konsumenta. O ile rdzeń kursów kupna i sprzedaży ustalanych w Tabeli kursowej, odwoływał się do wskaźnika niezależnego od stron Umowy (średniego kursu NBP), tak na ostateczną składową kursu kupna i sprzedaży CHF publikowanego przez Bank w Tabeli Kursowej, składał się ustalany w dowolny sposób przez bank dodatkowy element w postaci marży kupna i marży sprzedaży – spread walutowy, wpływający zarówno na wysokość salda kredytu przeliczonego na CHF, jak i na wysokość rat kredytowych.
W konsekwencji Sąd odwołując się do tezy uchwały Sądu Najwyższego w sprawie o sygn. akt III CZP 40/22 stwierdził, że ustalenie nieważności umowy uzasadnione było przede wszystkim zawarciem w spornej umowie postanowień mających charakter abuzywny, których bezskuteczność prowadziła do upadku umowy w całości.
Przedmiotowy skutek nastąpił wobec potwierdzenia przez Klienta Kancelarii trwałej bezskuteczności postanowień indeksacyjnych. Sąd zgodził się z argumentacją zastosowaną przez Kancelarię w pismach procesowych, dotyczącą abuzywności postanowień zawartych w § 1 ust. 1 zd. 1 i 3, § 7 ust. 2 zd. 4, § 10 ust. 8 i § 17 ust. 1-5 Umowy, dotyczących podwójnego mechanizmu indeksacji, tj. przewidujące po pierwsze przeliczenie kwoty podlegającej wypłacie na rzecz Naszego Klienta na CHF po kursie kupna i po drugie przeliczanie każdej raty wyrażonej w CHF na złote polskie po kursie sprzedaży, przy zastrzeżeniu dla Pozwanego Banku prawa do kształtowania w/w kursów
W ustnych motywach uzasadnienia, Sąd jednoznacznie stwierdził, że nie jest możliwe i dopuszczalne usunięcie z umowy wyłącznie części zapisów §17 umowy stanowiących o marży, którą odpowiednio Bank dodaje lub odejmuje od kursu średniego NBP. Przeprowadzenie powyższej operacji, prowadziłoby zdaniem Sądu do zmiany treści tego warunku, który z uwagi chociażby na ujmowane w §1 ust. 1 zd. 3, §7 ust. 2 zd. 4, w § 10 ust. 8 odwołanie do pojęcia Tabeli kursowej, a nie kursu średniego +/- marża banku, stanowiłoby o braku ukształtowania w/w pojęcia.
Przez pojęcie tabeli kursowej banku w §17 umowy określono, iż stosuje się dla jej wyznaczenia dwa parametry, tj. kurs średni NBP oraz +/- marża banku. Zatem dopiero połączenie obu parametrów stanowi kurs z tabeli kursowej. Usunięcie natomiast części w/w zapisu, a dokładnie marży zawartej w §17 ust. 2-4 prowadzi do wniosku, iż nie mamy do czynienia już z tabelą kursową, lecz oderwanym od w/w zapisu średnim kursem NBP. Z tych też względów usunięcie jedynie marży uniemożliwiania uznanie, iż §17 w pozostałym zakresie może nadal funkcjonować w umowie, jako zapis regulujący pojęcie tabeli kursowej, do której to bezpośrednio odwołują się wszystkie postanowienia przeliczeniowe.
Bank złożył wniosek o uzasadnienie, co stanowi zapowiedź apelacji, jednakże w sprawie już w maju 2021 r. uzyskano dla Klienta Kancelarii prawomocne zabezpieczenie roszczeń na czas trwania postępowania, stąd do wydania prawomocnego wyroku, jest on zwolniony z obowiązku uiszczania dalszych rat kredytu.
Sprawę prowadzili adw. Jacek Sosnowski oraz adw. Dominika Peżyńska – Kancelaria adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni.