Wyrokiem z dnia 15 lutego 2022 roku Sąd Okręgowy w Gdańsku, XV Wydział Cywilny, sygn. akt XV C 1138/18 ustalił, że umowa kredytu z dnia 4 sierpnia 2006 r. pomiędzy naszymi Klientami, a poprzednikiem prawnym pozwanego Banku BPH S.A. z siedzibą w Gdańsku – GE MONEY Bank S.A. z siedzibą w Gdańsku jest nieważna, Sąd zasądził od Banku na rzecz naszych Klientów łącznie kwotę 145 079,35 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz kwotę 12 930,50 CHF wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. W sprawie Sąd obciążył w całości pozwany Bank BPH S.A. w Gdańsku kosztami procesu, pozostawiając referendarzowi sądowemu ich szczegółowe wyliczenie.
Pozew w przedmiotowej sprawie został wniesiony w lutym 2018 roku. Kredyt został udzielony na 30 lat z przeznaczeniem na budowę domu jednorodzinnego.
Warto podkreślić, iż Powodowie przed zawarciem umowy kredytu w Banku BPH S.A. zawarli umowę kredytu dewizowego w walucie CHF z innym podmiotem bankowym. Sąd słusznie stwierdził, iż wiedza Powodów o ryzyku związanym z zaciągnięciem kredytu hipotecznego w walucie obcej była znikoma, o takiej wiedzy nie przesądza sam fakt podpisania umowy i wcześniejsze wykonywanie innej podobnej umowy w ramach zawartej uprzednio umowy kredytowej w innym banku, na co powoływała się strona pozwana.
Powodowie za niedozwolone klauzule upatrywali § 1 ust. 1 in fine, § 7 ust. 2 in fine, § 10 ust. 6, § 17 umowy kredytu wskazując, że klauzula indeksacyjna zwarta w umowie zobowiązała Powodów do dokonywania spłat rat kredytu w wysokości znacznie wyższej niż rzeczywiście należne, co stanowiło nieuprawniony zysk pozwanego.
W ocenie Powodów wyżej wymienione sporne postanowienia umowne odnoszą się nie tylko do rat kredytu już zapłaconych przez powodów, ale także mają odniesienie do rat wymagalnych w przyszłości.
Powodowie wskazywali, że ich roszczenie opiera się na uznaniu niektórych postanowień umownych za niedozwolone w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c.. Powodowie podkreślali przy tym, że za niedozwolone mogą zostać postanowienia umowne spełniające kumulatywnie określone przesłanki: stosowane przez przedsiębiorcę w stosunku z konsumentem, nieuzgodnienie indywidualnie, kształtujące prawa i obowiązku konsumentów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, naruszające w sposób rażący interes konsumenta, nie dotyczące sformułowanych w sposób jednoznaczny głównych świadczeń stron.
W toku sprawy Sąd oddalił wnioski stron o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego. Zdaniem Sądu przeprowadzenie przedmiotowego dowodu prowadziłoby jedynie do przedłużenia postępowania w sprawie, ograniczając się w tym zakresie do przeprowadzenia dowodów z zeznań świadków oraz naszych Klientów jako strony powodowej. W trakcie przesłuchania ustalono, że nasi Klienci nie zostali poinformowani o wszystkich ryzykach związanych z kredytem. Powodom nie przekazano również informacji, w jaki sposób bank ustala kursy walut w tabeli.
Ryzyko walutowe, które wiąże się z kredytem indeksowanym do waluty obcej ciążyło przede wszystkim na kredytobiorcach, którzy posiadali ograniczoną możliwość zabezpieczenia pozycji walutowej poprzez opcję walutową. Podczas gdy bank zabezpiecza swoje interesy – przykładowo poprzez stosowanie spreadu walutowego.
Sąd opowiedział się przy tym za teorią dwóch kondykcji i na tej podstawie zasądził od Banku na rzecz naszych klientów wszystkie kwoty uiszczone przez nich na poczet umowy począwszy od jej zawarcia.
Zapadły wyrok jest nieprawomocny. Sprawę prowadził adw. Jacek Sosnowski i adw. Piotr Otyszecki – Kancelaria adwokacka adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni